Op het glas van de abri zit nog een sticker van het bouwbedrijf. De rode stoeptegels liggen strak tegen elkaar en zijn met brekerzand ingeveegd. Meneer Samuel verplaatst zijn gewicht naar zijn andere voet en kijkt nogmaals naar de vertrektijden. Nog even. Stoeptegels zijn dertig bij dertig centimeter. De speciale tegels voor de trottoirband ook. Hij schraapt met zijn leren zool over de ribbels van zo’n tegel en kijkt de straat uit. Alles is even nieuw en strak. Het is levenloos, besluit hij. Er is geen verschil tussen de jonge bomen en hun steunpalen. Een gele bulldozer staat scheef geparkeerd met een beschermhoes over de cabine. Hij draait zich om en twijfelt of hij zal gaan zitten op het metalen bankje. Het lijkt meer op een stuk traliewerk. Hij blijft staan, schudt zijn pols uit de mouw van zijn jas. Achter de abri ligt een sloot, het water glinstert in de avondzon. Twee eenden zwemmen voorbij, hun koppen schokken in een gelijkmatig ritme. Het water rimpelt uiteen in een steeds wijdere v. Een paar meter voorbij de abri stopt een auto. Hij hoort het portier opengaan. ‘Deze halte is nog niet in gebruik, meneer. Wilt u een lift?’ Meneer Samuel houdt een hand boven zijn ogen tegen het lage licht, maar het lukt hem niet de bestuurder te onderscheiden. Hij ziet alleen een zwarte schoen onder het portier en de scherpe kristallen van het brekerzand tussen de ribbels van de witte tegels. ‘Nee, dank u. Ik wacht wel.’