“Rot,” zei Robert. Hij bukte zich en keek naar ma die uitdrukkingsloos hetzelfde zinnetje bleef herhalen. “Is Ilse erg geschrokken?” vroeg ik. “Ilse had niets in de gaten. Pas toen ik zei dat ik even bij jullie ging kijken. Waar is Theo?” “Theo rijdt in zijn eigen auto naar ma’s huis. Dan kan hij straks weer terug.” “Dus jij blijft bij ma?” “Dat lijkt me wel.” “Jij gaat straks gewoon een biertje drinken en televisiekijken.” “Ruilen?” “Nou,” zei Robert met een quasi-serieus gezicht, “als jij nou mijn pak aantrekt en die onnozele blik van je gezicht haalt. Wie zou het doorhebben?” “Ilse toch wel,” zei ik. “Dat mag ik hopen,” zie Robert, “maar haar ouders?” “Je hebt je goed ingewerkt in de familie, hoor ik.” Robert grinnikte. “Ze had een toespraakje voorbereid,” zei ik. Robert keek weer serieus: “we komen morgen langs.” “Gaan jullie niet weg?” “We gaan maandag. Dan hebben we nog tijd om alle cadeaus uit te pakken.” “De vorige keer sliep ze door tot twee uur.” “Ik geloof niet dat we van plan zijn erg vroeg op te staan, we komen in de loop van de middag.” Ik keek naar de zaal. “Je moet terug,” zei ik, “je moet ze niet het gevoel geven dat ze zonder jou een feestje kunnen vieren.” “Nee,” zei Robert. Hij duwde zijn vuist tegen mijn schouder. “Hou je taai, broertje.” En toen draaide hij zich om en liep terug naar het feest. Ik stapte in. Ma was nu uitvoerig aan het gapen. Ik startte de auto en reed weg.