Ha Marietje, Een interessante situatie heb je beschreven. Ik kon het wel volgen, maar moest af en toe terug lezen. De taal is vlot, maar ik leid hier niet uit af dat het om jongeren gaat. Ik heb nagedacht over het waarom daarvan en kom op Het gegeven dat Tom op zichzelf woont, Marjolein een fulltime baan heeft en haar moeder een jaar heeft verzorgd. Dat kan bij jongere mensen natuurlijk wel, maar ik denk dan toch eerder aan rond de 30. Het feit dat Marjolein degene is die de tafel dekt, terwijl ze bij Tom zijn geeft ook de indruk van een relatie die al wat langer aan de gang is. Als ik Marjolein zou zijn zou ik trouwens Tom lekker zelf de tafel laten dekken. Hij wil toch pizza eten met haar en zijn beste vriend? Patrick popt idd wel heel snel op in de keuken en lijkt tegelijk boos op haar te zijn en met haar te flirten. Doen mannen dat? Ik weet het niet, maar ben wel benieuwd.. Heel creatief bedacht!

Beste Marietje, Leuk, een chicklit! Ik begrijp dat 350 woorden kort was, maar m.i. heb je wel de ruimte gehad om het verhaal af te wikkelen. Ik vind de onderhuidse spanning tussen de personages wel degelijk tastbaar. Ik nam zelf aan dat het om twintigers ging, studenten. Toch heb ik een paar vragen/ opmerkingen: - Let op je interpunctie. het is al eerder gezegd, maar zeker bij je tweede zin loopt dat totaal niet. Ook ik vind trouwens dat Toms armen correcter is. - De moeite die veel mensen (ook ik) met de derde zin hebben, ligt aan de leesbaarheid. Je woorden zijn multi-interpretabel. Probeer een eenduidige omschrijving te keizen: Ze laat zich meetrekken/ Ze laat zich op hem vallen. - Beeldspraak is goed, maar ze moet het wel heel heet hebben gekregen van haar vrijpartij met tom om met haar blote voeten de koude tegels te verwarmen. Hier in huis lukt dat niet, hoor ;). - Hoewel ik van mening ben dat vlotte wisselingen heel passend zijn voor dit genre, denk ik dat Patricks verschijning té plotseling is. Als je er bij had gevoegd dat Tom iemand (opgewekte/joviaal) begroette, zou dat al een hint zijn geweest dat het niet om de pizza's ging. Om trouwens verwarring over de pizza's (oven vs. bezorger) te voorkomen, had je ook pizzajongen/ pizzabezorger kunnen zeggen. - Bij frustratie/ergernis/verdriet gooi je meestal niet je hoofd in je nek, maar kijk je weg of naar beneden. - Waarom maakt hij het telefoonhaak-gebaar? Ik snap de betekenis ervan niet. Bedankt voor je bijdrage!

@Marietje, neem mij mijn opmerking niet kwalijk. Ik heb weleens de indruk dat je je teksten verdedigt als een leeuwin haar welp. Echter, je bent de enige die precies weet wat je in gedachten hebt, hoe je het bedoelt en ga zo maar door. Alleen, je laat het lezen en wij, als jouw schrijfforummatties, stellen vragen, maken opmerkingen omdat wij dingen niet begrijpen, of niet logisch vinden, enzovoort. Ergens moet er dan toch iets van acceptatie/aanpassing zijn zodat je nog beter wordt? :{} PS: Omstandige zinnen, hoop dat je me begrijpt.

Beste Marietje, Leuk, een chicklit! Ik begrijp dat 350 woorden kort was, maar m.i. heb je wel de ruimte gehad om het verhaal af te wikkelen. Ik vind de onderhuidse spanning tussen de personages wel degelijk tastbaar. Ik nam zelf aan dat het om twintigers ging, studenten. Toch heb ik een paar vragen/ opmerkingen: - Let op je interpunctie. het is al eerder gezegd, maar zeker bij je tweede zin loopt dat totaal niet. Ook ik vind trouwens dat Toms armen correcter is. - De moeite die veel mensen (ook ik) met de derde zin hebben, ligt aan de leesbaarheid. Je woorden zijn multi-interpretabel. Probeer een eenduidige omschrijving te keizen: Ze laat zich meetrekken/ Ze laat zich op hem vallen. - Beeldspraak is goed, maar ze moet het wel heel heet hebben gekregen van haar vrijpartij met tom om met haar blote voeten de koude tegels te verwarmen. Hier in huis lukt dat niet, hoor ;). - Hoewel ik van mening ben dat vlotte wisselingen heel passend zijn voor dit genre, denk ik dat Patricks verschijning té plotseling is. Als je er bij had gevoegd dat Tom iemand (opgewekte/joviaal) begroette, zou dat al een hint zijn geweest dat het niet om de pizza's ging. Om trouwens verwarring over de pizza's (oven vs. bezorger) te voorkomen, had je ook pizzajongen/ pizzabezorger kunnen zeggen. - Bij frustratie/ergernis/verdriet gooi je meestal niet je hoofd in je nek, maar kijk je weg of naar beneden. - Waarom maakt hij het telefoonhaak-gebaar? Ik snap de betekenis ervan niet. Bedankt voor je bijdrage!

Dank je wel voor jouw reactie. De tips neem ik mee. :thumbsup: Enkele opmerkingen van mijn kant: - Welke 'ingrediënten' maken dit verhaal een chicklite, volgens jou? - Patrick zijn komst moet ook onverwachts zijn. Ze schrikt van hem, als ze hem ziet. - De deurbel moet de komst van de pizza's aankondigen. - Ze is opgelucht dat de vijandigheid weg is en gooit daarom haar hoofd in haar nek. - Hij kijkt vragend naar haar en maakt de telefoonhaak gebaar met de vraag, Waarom heb je niet even gebeld. ( dan wisten we ervan en hadden we je kunnen steunen) Nogmaals bedankt! :)

- Het verhaal voelt voor mij als een chicklit door de jeugdige hoofdpersonen en romantische setting. Het draait om de onderlinge verhouding en de uitwerking daarvan. Tel daar de vlotte schrijfstijl bij op en het 'smaakt' als een chicklit. Maar hey, dat is ook mijn genre (net als het romantsiche) dus dat ik vind dat ook niet zo gek. - Onverwacht, ja. Te abrupt, nee. Hij lijkt nu een beetje als een deus ex machina uit de lucht te zijn gevallen. Vandaar mijn tip voor een klein tussenzinnetje dat de lezer wel alert maakt, maar haar niet. - Ja, snap ik nu. Maar zonder uitleg is hij dus multi-interpretabel. - Het is opluchting, dus. Dat mag er wat mij betreft bij. Omdat je namelijk meteen daarna de kou in haar hart beschrijft, bleef ik aan een negatieve emotie denken, in plaats van een positieve. - Snap ik met je uitleg, maar dat is moeilijk erin te lezen. Laat het hem zeggen: `Had toch even gebeld,' zei hij nog met een halve glimlach, Toen betrok zijn gezicht weer. `Gecondoleerd.' Show don't tell is een prachtig middel, maar m.i. wel met mate :). Het was echt geen aanval, gewoon een uitleg waar ik op zou letten als ik dit als manuscript in handen kreeg :).

@Marietje, neem mij mijn opmerking niet kwalijk. Ik heb weleens de indruk dat je je teksten verdedigt als een leeuwin haar welp. Echter, je bent de enige die precies weet wat je in gedachten hebt, hoe je het bedoelt en ga zo maar door. Alleen, je laat het lezen en wij, als jouw schrijfforummatties, stellen vragen, maken opmerkingen omdat wij dingen niet begrijpen, of niet logisch vinden, enzovoort. Ergens moet er dan toch iets van acceptatie/aanpassing zijn zodat je nog beter wordt? :{} PS: Omstandige zinnen, hoop dat je me begrijpt.

Lieve Mili, Ik begrijp je en had een uitgebreide reactie geschreven met daarin wat ik (onzichtbaar) met jullie reacties doe. Helaas werkt internet niet mee en foetsie is mijn uitleg. :( Morgen een werkdag dus ik ga nu slapen. Ik kom erop terug! :nod: