Wat een wondermooi verhaal. Het ontroert me heel erg. Een klein foutje, de rebellen zaaiden.

Ja het doet me aan warchild denken. De beschadigde kindsoldaten. Er zitten heel poëtische zinnen in. Knap dat je zo'n heftig onderwerp zo mooi beschreven hebt.

Marietje, ik vind dit echt prachtig geschreven. De tweede alinea vind ik wel op het randje van 'mooischrijverij'. Op het randje, betekent, het kan nog nét :) Is het een metafoor voor een bestaande vrijheidsstrijder?

Marietje, een knap stukje schrijfwerk uit jouw hand! Bij de 2e alinea een paar keer teruggelezen omdat het lastig leest. De zinnen zijn zeer bijzonder en mooi toegepast door jou.

Kort, maar krachtig. Voor mij zou er wel wat meer relevante vulling in mogen. Ik vind het te staccato. Geweld als oogst zien vind ik vreemd, ook al is die schraal. de dag des oordeelS (oude tweede naamval)

@Marietje, ten eerste, twijfel niet, ik begreep meteen dat het om een kindsoldaat gaat. 1. Zoals @Dos vind ik dit een vreemde zin: [Toen zaaiden de rebellen angst met geweld als schrale oogst.] Ik begrijp wel dat je oogst als je zaait maar voor mij zijn het positieve begrippen die staan voor leven. De associatie met geweld en angst, zelfs schraal, klopt gevoelsmatig niet. Voor mij dan. 2. [Jaren later vond hij zijn zusje, achtergelaten onder een boom. In zijn pezige armen haalde hij haar terug.] Sorry Marietje, ik ben wat kritisch, maar achtergelaten door wie? En had zij daar jaren alleen maar gezeten? En broer haalt haar terug naar waar? 3. Dit is voor mij een prachtige zin: [Hij was een tint van de nacht.] En deze: [Die nacht kleurde zijn jonge hart zielloos zwart.] 4. Nu zeg je heel open dat je bepaalde zinnen hebt vertaald. Ik weet niet zo goed te zeggen waarom maar dit wringt een beetje voor me. Het is iets van, ik wil dat het van jou komt. 5. Eindelijk iemand die tegen boko haram opstaat. Het idee achter je opzet is hogelijk te waarderen.

@Marietje. Ik ben het eens met Dos #8. Het ritme, de cadans: het vloeit niet lekker. Het gegeven is fantasierijk en potentieel aangrijpend. Ik denk dat langere zinnen beter werken. Dan krijg je de schrijnende machteloosheid die samenhangt met het drama kindsoldaat in de leesbeleving. Nu blijf ik op afstand en het staccato waar Dos over spreekt geeft een gevoel van opsomming. Daardoor gaat ratio de boventoon voeren. Misschien ben ik overgevoelig op dit punt; het blijft een mening, een persoonlijke observatie.

Eens met de vorige reacties maar geraakt door het onderwerp, zeker bij deze opdracht. Dank je wel Marietje.

Goed dat je verhaaltje zoveel reacties oproept. Teken dat je mensen aan het denken zet. Goed gedaan!

Dag Marietje, voor mij is dit een vreemd droevig verhaal verteld in wonderlijk mooie zinnen, maar ik versta het niet goed :\\

Mij was het ook duidelijk dat het om een kindsoldaat ging. Ik let niet zo op elke zin bij deze korte stukjes. In ieder geval: de beelden die je oproept, komen goed over. Ik vind het goed.

Ik weet het niet zo goed met dit verhaal. Enerzijds vind ik het een goed (mooi geschreven) verhaal, nodig ook. Anderzijds herken ik het niet als een 'Marietje'. En ik ben altijd zo gek op die echte Marietjes.

Marietje, wonderlijk die uiteenlopende reacties. Ik bleef een beetje hangen op: 'Met zijn vinger om de trekker, werd zijn broer slachtoffer.' Wie is wie? Ik vind juist de tweede alinea het mooist. Vooral: 'Hij was een tint van de nacht.' Is dat een vertaalde zin? Je hoeft hier ook eigenlijk niet op te antwoorden, maar ik hoop stiekem dat hij van jou is. En anders is het beeld erg mooi vertaald. Ik vroeg me wel af hoe lang het zusje daar onder die boom gezeten heeft. En net als Mili blijf ik maar denken, naar waar haalt haar broer haar terug? Is er nog een onderkomen? Het betekent dat je tekst sterke beelden oproept en diep raakt. Je verhaal is aangrijpend, intens triest en mooi geschreven. Ik blijf achter met een brok in mijn keel.

Jouw reactie heeft me aan het denken gezet. Ik begrijp het en deels heb je gelijk. Aan de andere kant is het niet zozeer de bedoeling dat de lezer erbij betrokken raakt, tenzij het een reclame is voor Warchild. Het is wel mijn bedoeling dat de lezer voor zijn eigen veiligheid op afstand blijft en het rationeel beredeneert. Ik ga op zoek naar de gulden midden weg. De opsomming is namelijk niet de bedoeling. Dank voor het inzicht! :)

Nee, Marietje, dat zie ik zo niet. De lezer moet altijd "voelen", d.w.z. in emotionele modus komen, niet in rationele modus. Dat wil niet zeggen dat zijn emoties positief moeten zijn. Bij non-fictie hoort ratio. Dan moet de lezer begrijpen, een les leren: zijn verstand moet aan het werk worden gezet. Bij fictie (wat per definitie nep is) hoort emotie, suspended disbelief (onderdrukken van het besef dat het verhaal nep is). Al die "schrijfregels" zijn in feite gestoeld op dit principe. Show, don't tell bijvoorbeeld impliceert dat je de lezer niets moet voorkauwen ("tell"=instrueren=appelleren aan ratio).