Nou, precies! Ik zei dus in #17 dat ik zelf leuk vond om me bij het lezen te realiseren dat hij evengoed ongelijk kon hebben - dat mensen altijd oordelen en hoewel vaak begrijpelijk, lang niet altijd correct.

"Ik heb daar geen oordeel over, over die angst". Je oordeel was misschien niet duidelijk maar ik denk dat deze altijd aanwezig is. Voor mij was het ook onduidelijk wat de vader nu precies kwam doen. Werd de loverboy aangepakt of kwam hij zijn dochter halen. Uit de reacties lees ik pas hoe het echt zit. Die verduidelijking van je verhaal mis ik. Niettemin erg goed geschreven.

Heel sterk geschreven, Woodpecker! (De rest is al gezegd)

Erg mooi geschreven, Woodpecker. Het raakt me. En het 'hoeft' niet eens om een loverboy te gaan, vind ik. Misschien steekt de absurditeit van vooroordelen, en ingebeelde vooroordelen nog wel sterker af naarmate de situatie die het veroorzaakt algemener is.

Zelf kom ik oorspronkelijk uit een klein dorpje. Daar heb je inderdaad geen loverboy nodig om ergens meteen iets onbehoorlijks van te denken. Daar was het een sport op zichzelf om overal iets van te denken. Ik kan me vinden in Barts reactie #36. En nog even offtopic, Dat verhaal van jouw bij de fotoschrijfopdracht. Ik ben compleet in de war. Gaat het over drugs? Vrij gewaagd voor SOL lijkt me. Desalniettemin graag gelezen.

Ik heb al een aantal keren niet gereageerd op jouw verhalen omdat ik niet zo goed weet hoe te reageren. Een 'leuk geschreven' vind ik te mager voor jouw mooie en goed geschreven invullingen. Meestal geef ik feedback vanuit mijn eerste gevoel en juist dat lukt bij jouw verhalen niet en daarom neem ik er nu de tijd voor. Jij kan met weinig woorden een duidelijke setting, sfeer neer zetten door in te zoomen op treffende details. Dat levert mooie verhalen op. Mijn complimenten daarvoor. Maar jij voelt het al aankomen en ik denk dat het mij hierom niet lukt om te reageren: ik mis gevoel bij de HP en daardoor in het verhaal waardoor het mij beroert, blijft hangen en ik erover nadenkt. Zoals in dit verhaal: de HP vult de gedachtegangen in van de omstanders en heeft daarover zijn mening. Maar wat doet het met hem nu hij zijn bloedeigen dochter als tippelaarster over straat ziet gaan? Dat moeten toch heftige gevoelens zijn. Het kan een keuze zijn dat jij als schrijver juist inzoomt op de andere gevoelens van de HP: wat andere mensen wel niet kunnen/ zullen denken. Ik schrijf zelf (te?) veel gevoelens in mijn verhalen dus misschien dat ik het daarom mis. Misschien zijn jouw verhalen voor mij te duidelijk omschreven waardoor er geen ruimte is om mijn lezers gedachtegang/ gevoel er op los te laten. Het is ook een kwestie van smaak. Als ik een vergelijking mag maken, lees ik jouw verhalen als een originele scene in een mooi passend decor. Het gevoel dat de scene bijzonder moet maken mis ik. Ondanks dat het decor de scene volmaakt. Ik hoop dat jij begrijpt hoe jouw verhalen op mij overkomen en waarom. Dat is de enige bedoeling van mijn reactie. Het schitterende van dit forum is dat hier zoveel vergelijkingsmateriaal is en ik daarom ook heel veel leer van anderen en conclusies kan trekken over mijn eigen schrijven. Het zet mijn hersens aan het werk en ik kom zo tot veel waardevolle leermomenten! :nod: Dank je wel! :)

In mijn hoofd speelde dit verhaal zich af in een van de roodverlichte straten in (bijvoorbeeld) Amsterdam. Dat beschrijf je nergens, maar ik snapte blijkbaar het idee wel. Dat geeft de rest ook meteen een andere context: hij komt zijn dochter halen, maar alle mensen en meisjes achter de andere ramen zien gewoon een vieze smeerlap die het meisje weer naar een andere plek gaat brengen ofzo.

Ik zie net dat ik hier nog niet op gereageerd heb. Neem je genoegen met goed?