Wekelijkse schrijfopdracht #30 – Nee / Praatjes

Nou, precies! Ik zei dus in #17 dat ik zelf leuk vond om me bij het lezen te realiseren dat hij evengoed ongelijk kon hebben - dat mensen altijd oordelen en hoewel vaak begrijpelijk, lang niet altijd correct.

"Ik heb daar geen oordeel over, over die angst". Je oordeel was misschien niet duidelijk maar ik denk dat deze altijd aanwezig is. Voor mij was het ook onduidelijk wat de vader nu precies kwam doen. Werd de loverboy aangepakt of kwam hij zijn dochter halen. Uit de reacties lees ik pas hoe het echt zit. Die verduidelijking van je verhaal mis ik. Niettemin erg goed geschreven.

Heel sterk geschreven, Woodpecker! (De rest is al gezegd)

Dag Indrany, Dank je.

Voor mij was het ook onduidelijk wat de vader nu precies kwam doen. Werd de loverboy aangepakt of kwam hij zijn dochter halen.

Hij zocht en vond zijn dochter (ten minste vanuit die invalshoek schreef ik het). Maar als een lezer denkt dat hij eigenlijk de loverboy kwam aanpakken, vind ik dat ook best. Het een sluit het ander niet uit.

Dag Bart, Dank je.

Erg mooi geschreven, Woodpecker. Het raakt me. En het 'hoeft' niet eens om een loverboy te gaan, vind ik. Misschien steekt de absurditeit van vooroordelen, en ingebeelde vooroordelen nog wel sterker af naarmate de situatie die het veroorzaakt algemener is.

Nogmaals dank, Bart.

Misschien steekt de absurditeit van vooroordelen, en ingebeelde vooroordelen nog wel sterker af naarmate de situatie die het veroorzaakt algemener is.

Zou goed kunnen. Dat hangt, denk ik, van de situatie af.

Zelf kom ik oorspronkelijk uit een klein dorpje. Daar heb je inderdaad geen loverboy nodig om ergens meteen iets onbehoorlijks van te denken. Daar was het een sport op zichzelf om overal iets van te denken. Ik kan me vinden in Barts reactie #36. En nog even offtopic, Dat verhaal van jouw bij de fotoschrijfopdracht. Ik ben compleet in de war. Gaat het over drugs? Vrij gewaagd voor SOL lijkt me. Desalniettemin graag gelezen.

Dag Johanna, De omgeving maakt, denk ik, onderdeel uit van de situatie. (Offtopic. Ja. Coke, drank en detox)

Ik heb al een aantal keren niet gereageerd op jouw verhalen omdat ik niet zo goed weet hoe te reageren. Een 'leuk geschreven' vind ik te mager voor jouw mooie en goed geschreven invullingen. Meestal geef ik feedback vanuit mijn eerste gevoel en juist dat lukt bij jouw verhalen niet en daarom neem ik er nu de tijd voor. Jij kan met weinig woorden een duidelijke setting, sfeer neer zetten door in te zoomen op treffende details. Dat levert mooie verhalen op. Mijn complimenten daarvoor. Maar jij voelt het al aankomen en ik denk dat het mij hierom niet lukt om te reageren: ik mis gevoel bij de HP en daardoor in het verhaal waardoor het mij beroert, blijft hangen en ik erover nadenkt. Zoals in dit verhaal: de HP vult de gedachtegangen in van de omstanders en heeft daarover zijn mening. Maar wat doet het met hem nu hij zijn bloedeigen dochter als tippelaarster over straat ziet gaan? Dat moeten toch heftige gevoelens zijn. Het kan een keuze zijn dat jij als schrijver juist inzoomt op de andere gevoelens van de HP: wat andere mensen wel niet kunnen/ zullen denken. Ik schrijf zelf (te?) veel gevoelens in mijn verhalen dus misschien dat ik het daarom mis. Misschien zijn jouw verhalen voor mij te duidelijk omschreven waardoor er geen ruimte is om mijn lezers gedachtegang/ gevoel er op los te laten. Het is ook een kwestie van smaak. Als ik een vergelijking mag maken, lees ik jouw verhalen als een originele scene in een mooi passend decor. Het gevoel dat de scene bijzonder moet maken mis ik. Ondanks dat het decor de scene volmaakt. Ik hoop dat jij begrijpt hoe jouw verhalen op mij overkomen en waarom. Dat is de enige bedoeling van mijn reactie. Het schitterende van dit forum is dat hier zoveel vergelijkingsmateriaal is en ik daarom ook heel veel leer van anderen en conclusies kan trekken over mijn eigen schrijven. Het zet mijn hersens aan het werk en ik kom zo tot veel waardevolle leermomenten! :nod: Dank je wel! :)

In mijn hoofd speelde dit verhaal zich af in een van de roodverlichte straten in (bijvoorbeeld) Amsterdam. Dat beschrijf je nergens, maar ik snapte blijkbaar het idee wel. Dat geeft de rest ook meteen een andere context: hij komt zijn dochter halen, maar alle mensen en meisjes achter de andere ramen zien gewoon een vieze smeerlap die het meisje weer naar een andere plek gaat brengen ofzo.

Dag Marietje, De invulling van deze opdrachten benader ik vaak als sfeertekeningen. Maar ook anderzijds denk ik dat mijn verhalen en hp's vaak als nuchter of onderkoeld kunnen overkomen. Ik hou er doorgaans niet van om heftige emoties naar voren te brengen omdat ik dat op mijn beurt weer weinig ruimte vind laten aan de lezer. Ik hou ze liever onder de oppervlakte. Of dat een juiste benadering is, weet ik niet. Dank je voor je reactie. Stof om over na te denken :) :thumbsup:

Dag GayaInidiya, Dank je. Je beschrijving benadert inderdaad de scene die ik in gedachten had.

Dag Dos, Nogmaals dank voor je reactie. Ik zou nog uitgebreider reageren. Het meeste is denk ik in de vorige reacties aan de orde geweest. Volgens mij blijft het onderstaande over. Het 'hun' hoort bij het troostvolle begrip van de agenten. (De vader had zich al geruime tijd voorheen tot de politie gewend. Aangegeven dat zijn dochter het slachtoffer was van een loverboy. Wetten, regels en bureaucratie stonden handelen van de blauwe petten in de weg. Paps moest het zelf maar klaren. Dat stuit de agent die met zijn poten in de modder staat ook tegen de borst.)

Dan haal je er ook nog zaken bij die afleiden van het verhaal waar het eigenlijk om zou moeten draaien, de dochter die drie maal ‘nee’ schreeuwt en ‘laat me met rust’. ‘Baksteen’, ‘glasschade’ en ‘de douane op Schiphol’ leiden af.

Er zit een driemaal nee in het verhaal. Nee. Schaamte van de dochter. Nee. Ik wil bemoei me er niet mee van de meeste toeschouwers. Nee. Het is niet wat jullie denken van de vader. Schiphol en de baksteen. Dat gaat over angsten.

Ik zie net dat ik hier nog niet op gereageerd heb. Neem je genoegen met goed?

Dag Tja, Zeker. Dank je.