Altijd weer Chili De tribunes zijn half gevuld met lotgenoten en zij die daartoe worden gemaakt, door hen. Ik fluisterde het ooit, dat ik vrij wilde zijn. Dat ik zelf wilde kiezen wie aan het roer zou staan. Iemand voor wiens oren het niet bestemd was, zal het gehoord hebben. Ik fluisterde het waarschijnlijk iets te hard. Er zitten hier mensen; mannen en vrouwen, zelfs kinderen, die het hardop riepen. Er zitten er ook die alleen luisterden. Kun je je dat voorstellen? Dat alleen het luisteren je schuldig maakt? Er zitten er hier ook die woorden schreven, die woorden drukten, die het gedrukte verspreidden en die woorden op muren kalkten. De man die naast me zat, werd weggevoerd. Naar beneden. Ik heb met hem gepraat. Hij wist niet waar het over ging, waarom hij hier zat. Hij luisterde nooit, kon niet lezen, laat staan schrijven, maar kwam uit een dorp waar veel gefluisterd werd. Dat was zijn misdaad. Ik heb het hem uitgelegd, dat er mensen zijn die fluisteren over vrijheid, die daar naar verlangen en dat dat verboden is. Ik zei dat hij moest ontkennen. Hij vroeg me wat hij moest ontkennen. Ik zei: 'Alles, vooral jezelf.' Zelfs hem hebben ze...