@mili, maddbrug, johanna B, Bedankt voor jullie positieve feedback! Altijd fijn om te lezen dat mijn schrijfsels worden gewaardeerd! @bartsnel, 'Mijn angsten verlammen me', staat los van het muggenverhaal. Een gegeven. Met de omschrijving van de muggen als zijnde mijn angsten, wou ik weergeven dat mijn angsten vaak nog buiten mijn bereik liggen. Dat ze me vaak nog overvallen en dat het nog buiten mijn bereik ligt om er wat aan te doen. En dat mijn angsten zo een hoog frustratie gehalte hebben. Ik begrijp dat mensen dit eventueel in 1 geheel lezen, en het angsten verlammen betrekken bij het muggenverhaal. Eventuele correctie zou daar wel op zijn plaats zijn, maar aan de andere kant vind ik het ook weer niet heel erg storend. Hetzelfde geld voor het eventuele foutje wat betreft het sneeuwbal gebeuren. Ik probeerde te zeggen dat door alles wat er door de tijd heen is gebeurd, dit mijn angsten heeft gecreëerd. Dit gaat niet van de een op de andere dag, maar als het er is, ligt het zwaar op de maag. Zo kwam ik op het sneeuwbal idee. Veel losse sneeuw (gebeurtenissen) wat door de jaren (gekneed) tot een grote (zware had er nog bijgekund) bal van angst heeft geleid. Ik denk dan aan wat kinderen doen in de winter. Net zo lang met sneeuw rollen en kneden tot er een bal ontstaat. Dit vind je vaak overal door de stad in het park en bij mensen in de tuin. Sommige mensen gaan nog een stapje verder en maken een sneeuwpop. Dus mijn inziens kan er best van 'losse sneeuw' een bal gemaakt worden. Ach, als dit misschien feitelijk niet helemaal klopt omdat er ook ijs bij te pas komt om het bij elkaar te houden, whatever. Ik schrijf geen scheikundig boek, ik denk dat het in de verbeelding van mensen best kan. Opnieuw vind ik het geen groot foutje. Als dit verhaal nou zou worden uitgegeven dan had ik me er nog een keer over gebogen.. Maar voor nu vind ik het wel prima zo ;-) Maar bedankt voor je feedback! Dat stel ik op prijs! @marietje, Leuk dat je zo nadenkt over mijn verhaaltje! Wat ik vooral bedoelde met het muggenverhaal was aangeven hoe machteloos ik me voel. Vaak genoeg kan ik niks doen aan mijn angsten, het ligt nog buiten mijn bereik (net zoals de muggen). Dat geeft een hoog frustratie gehalte. Ook zijn mijn angsten niet altijd heel erg aanwezig en soms juist weer wel. (dan zijn de muggen weer dichtbij en dan weer ver weg) Maar het ging vooral om de emotie van machteloosheid en frustratie. Dat de angsten me verlammen staat eigenlijk los van het muggenverhaal. Dat is gewoon zo. Dus misschien is daar wel wat correctie op zijn plaats omdat zoals het er nu staat allemaal anders geïnterpreteerd kan worden, maar goed, vind het ook weer niet heel erg storend. Iedereen bedankt voor de feedback! Blijf dat vooral geven! groet! p.s: let niet op mijn taalfoutjes, ik ben net wakker, heb het druk en wou dit toch even plaatsen ;-)