Schrijf waar je bang voor bent.

Als een zomerhitte verspreidt het gevoel zich in mij, prikt mijn droge huid en opent mijn dichte poriën. Onder mijn neus, net boven mijn lip ontstaat een snor van prikkende druppeltjes, mijn nek en kop bereiken temperaturen uit de tropen. Denk aan iets anders, denk ik. Het is maar een emotie, zeg ik hardop. Toch is het koud buiten. Hemel, wat heb ik het warm. Mijn boodschappenkar duw ik voort in AH XL waar zoveel mensen, zoveel spullen, zoveel geuren, zoveel stemmen, zoveel eten, zoveel stank, zoveel muziek, zoveel geluiden, zoveel lawaai mij aanvalt. Ik voel mij verlaten in de gangpaden. Dichtbij de schappen lopen, dat is veiliger. De dozen van Knorr kletteren achter mij op de grond. Mijn rits van mijn jas moet open, snel. Ik wrijf in mijn gezicht. Niet tegen de vlakte gaan, denk ik, hou vol. Er gebeurt niets. Denk aan de zee of zoiets. Ik stik. Dat voel ik, echt ik stik. Het vriesvak, daar moet ik zijn. Ik duw de kar, er ligt een pak melk in, heb ik dat gepakt? Weet ik veel. Chipszakken vallen mij aan, chocoladerepen, iedereen kijkt naar mij, echt iedereen ik zie het toch? Ik wil door de grond heen zakken. Zal ik in het vriesvak kruipen tussen de aanbiedingen van de aardappelkroketten? En die klep dicht doen? Ik moet hier weg. Mijn kop duikt in het vriesvak. Mijn ogen zijn dicht. Mijn traan bevriest niet, zo zout is die rot angst. De uitgang, het groene poppetje rent, nu ik nog. Alles is zo fel wit, overbelicht. De kar laat ik staan. Nam myoho renge kyo. Help mij. Naar huis. Weg. Ik ben zo bang.