#17 - Zomerkennis

"Oeroe?" zei ze, met lage zwoele stem. Verbaasd keek ik op naar de rijzige blondine die me aansprak. Wie zou mij hier nou kennen? "Ben jij niet Oeroegoeroe?" "Ja?" "Wat leuk! Om jou nog eens te ontmoeten." Iets in haar gezicht, of misschien in haar houding kwam me vaag bekend voor. Ik pijnigde mijn hersens, maar er kwam verder niets bovendrijven. "Mag ik er even bij komen zitten?" Dat kon ik moeilijk weigeren. Ik had verkoeling gezocht onder de zonneluifel aan het enige vrije tafeltje op het terras. Om me heen was zelfs geen stoel meer vrij. Bevallig nam ze plaats. "Ik heb nog vaak aan je gedacht." "Oh?" "Maar je herkent me zeker niet?" "Jawel, het begint te dagen. Het is ook al zo lang geleden." Dat leek me een veilige gok. Even leek ze teleurgesteld. Toen gleed er een lach over haar gezicht. "Je weet het niet, hè? Wie ik ben." Vertrouwelijk boog ze zich naar me toe. Door haar parfum heen rook ik een vleugje van een andere, meer penetrante geur. "Je lijkt wel een oud wijf, zei je altijd tegen me." De herkenning trof me als een donderslag. Wat had ik een hekel aan haar gehad! Altijd aan het zeuren en het mauwen. Altijd om aandacht vragen. Verbijsterd keek ik haar aan. "Geen wonder dat ik je niet herkende, je bent wel heel erg veranderd." "Ja, mooi toch?" "Je ziet er goed uit, dat moet ik toegeven." "Ik weet dat je niet veel van me moest hebben. Dat je me een zielige jongen vond. Maar toch ben ik je dankbaar. Jij praatte tenminste nog tegen mij. En omdat jij me altijd een oud wijf noemde ben ik eindelijk gaan beseffen wie ik was. Dat ik echt een wijf was. Dat heeft me de kracht gegeven om te worden wie ik nu ben." "Sorry," zei ik. "Dat was alles wat ik wilde horen." Ze stond op en liep heupwiegend weg. Aangeslagen keek ik haar na. Ook hier in de schaduw was het nog drukkend warm, de koude ranja slaagde er niet in mijn dorst te lessen.