Toveren kon ik al toen ik vijf was. Zoals een dirigent met zijn baton tegen de katheder klopt om aandacht, zo tikte ik als kleuter met mijn toverstokje tegen de rand van mijn vilten hoed. Papa en mama keken gespannen toe. Dan zwaaide ik mijn stokje door de lucht, en gelijk een dominee met gedragen stem zijn toehoorders de hitte van de hel laat voelen, zo begon ik lijzig mijn toverspreuk. ‘Hocuspocus pilatuspas’, dan wachtte ik een tel, en vervolgde - om de spanning op te voeren - met een langgerekt ‘ik wou’, en dan heel snel ‘dat ik een hondje was’. Ik liet me dan op mijn knieën vallen en kroop op handen en voeten door de kamer. Loeki, onze ruwharige teckel, herkende me meteen als zijn soortgenoot en sprong dolenthousiast om me heen. Hij likte mijn gezicht en blafte ten teken dat hij mijn gekef helemaal begreep. Mijn vader en moeder klapten in hun handen en ik was er heilig van overtuigd dat ik kon toveren. De beginselen van mijn magische kunsten werden me bijgebracht door opa. Van hem had ik met sinterklaas een toverdoos gekregen. Hij deed me een paar trucjes voor en hamerde erop dat elke toverspreuk moest rijmen, anders was hij waardeloos. Dat betekende een ernstige beperking voor mijn kunsten, want in mijn woordenschat rijmde op ‘pilatuspas’ alleen maar ‘was’. Even kwam ik in de problemen toen ik opa en oma in een stel kippen vertoverde. ‘Hocuspocus pilatuspas’, bezwoer ik, ‘ik wou dat opa en oma een paar kippen was.‘ Dat laatste kwam er twijfelachtig uit, want ik voelde dat er iets niet klopte. Maar het rijmde en dat was het belangrijkste. Mijn grootouders liepen hierna kakelend en klapwiekend met hun armen door de kamer en ik kraaide van plezier. Mijn toverkunsten overtuigden iedereen, maar hieraan kwam abrupt een einde toen mijn moeder een maand later stierf. Al mijn magie was toen niet bij machte om haar weer terug te toveren. Deze prille jeugdherinnering was ik bijna vergeten. Onlangs ontstond de neiging weer kinderlijk te toveren: hocuspocus pilatuspas, ik wou dat mijn kleine Anna weer bij me was.