Schrijfopdracht #8 - Abracadabra

Vloekend breek ik mijn val door mijn handen tegen de muur te zetten en schop vervolgens een tas aan de kant. Overal liggen stapels kleren en half uitgepakte dozen. Ik weet niet waar ik met al die zooi naar toe moet. Dan maar zoveel mogelijk met doos en al onder het ouderwetse ledikant schuiven. Twee weken geleden had ik nog alles wat een vrouw van zesentwintig zich kan wensen. Een knappe man, mooi huis, leuke baan en twee streepjes op de predictor. Nu heb ik geen man meer, een te kleine kamer bij een nurkse hospita en een bevestiging van de huisarts dat ik inderdaad zwanger ben. ‘In blijde verwachting’ luidt het gezegde. Maar zo blij was Jean niet. Voor zo’n zachtaardige man kwamen er bizar vreemde uitspraken over zijn lippen. Natuurlijk hebben we het wel eens over onze toekomst gehad. Maar vreemd genoeg is het onderwerp ‘kinderen’ nooit echt ter sprake gekomen. Ik had wel verwacht dat hij geschokt zou zijn, dat was ik immers ook. Maar dat hij me eerst een bak verwijten zou maken om me vervolgens de deur uit te zetten, dat had ik niet verwacht. Niet verdiend ook trouwens. En nu zit ik hier, alleen. En ik heb geen idee wat ik moet doen. Zelfs als ik kon toveren, zou ik het niet weten. Want al zou ik misschien Jean op magische wijze van gedachten kunnen doen veranderen, dat verandert nog niets aan zijn karakter. Het type man dat zomaar zijn zwangere vrouw de deur uit schopt. De baby wegtoveren is natuurlijk een belachelijk idee. Ondanks de vervelende situatie ben ik eigenlijk heel blij met mijn zwellende buik. Deze kamer omtoveren in een paleis misschien, met alles er op en er aan? Mezelf wegtoveren? De absurditeit van die gedachte tovert een glimlach op mijn gezicht. ‘Abracadabra. Aan de slag met die luie reet!’ Met frisse moed begin ik aan de mooie taak om deze sombere kamer om te toveren in een fijn thuis voor mij en mijn kleintje. En het zal me lukken ook!