Rokjesdag Martin Bril zou deze dag als rokjesdag hebben bejubeld. De een na de andere kortgerokte vrouw passeerde het terras op die dinsdag in de tweede week van april. Hij pakte zijn smartphone en toetste het nummer van zijn manager in. 'Dag Anka, Ik neem vanmiddag verlof.' Hij luisterde nauwelijks naar haar reactie, wachtte tot de stem aan de andere kant zweeg, zei: 'Tot morgen,' hing op. Voor hij het toestel uitzette en in zijn tas stopte keek hij hoe laat het was. Half een. Tijd voor een pilsje. Hij stak zijn hand op naar de serveerster die enkele tafeltjes verder stond en vormde geluidloos, maar met duidelijke lipbewegingen, het woord pilsje. Ze schonk hem een knikje en een begripvolle glimlach. Het gaf hem even het gevoel dat hij samen met haar in een mild en onschuldig complot zat. Hij schurkte lichtjes met zijn schouders tegen de rieten rugleuning en hief zijn hoofd achterover om het met toegeknepen ogen even te koesteren in het zonlicht. Daarna richtte hij zijn blik weer op het plein voor hem en de mooie benen die daarover paradeerden. Hij genoot, ook van het alleen zijn, het alleen zitten. Geen collega's met wie hij bewonderende commentaren moest uitwisselen. Hij genoot in stilte. Dat paste ook enigszins bij zijn leeftijd. Voor een kort moment droomde hij weg bij de gedachte dat hij de macht had om zijn bierbuikje weer in een sixpack te veranderen, zijn rimpels glad te strijken en het grijs uit zijn haren te verdrijven. 'Uw biertje, meneer.' Ze plaatste het glas met een zekere behoedzaamheid op het tafeltje, zoals ze dat gewend was bij oudere mannen die in gedachten verzonken zijn. Nu schonk hij haar een glimlach, met een vleugje weemoed. De sprankeling in zijn ogen was het laatste restje magie dat hij nog bezat.