Uitgevers die zich niet opwinden over lengte?

Lijkt me belachelijk. Een uitgeverij moet naar de kwaliteit kijken en niet naar de lengte. Wat dat betreft, vindt er een amerikanisering plaats in de literatuur. Schrijven willen alles maar vertellen, wat uitmondt in dikke boeken. Dit gaat ten koste van de kwaliteit. Alle gevoelens worden als kant-en-klaar maaltijd op tafel gegooid. De lezer hoeft alleen nog maar te eten. Zonde! Er moet wat mij betreft een omslag komen in de literatuur. De lezer moet weer op zoek gaan, moet weer zelf gaan ontdekken. Een goede schrijver hoort impliciet te werk te gaan en niet expliciet. Een uitgever die kijkt naar de lengte van boeken, wil ik niet benaderen.

Als je bedoelt dat de lezer zwaar werk moet gaan verrichten (m.a.w. hard nadenken), ben ik het niet met je eens. De lezer mag wat mij betreft achterover leunen en zich door het verhaal laten voeren. Maar daar heb ik geen 60.000 woorden voor nodig. Ik weet niet waarom sommige boeken zo lang zijn (verhalen die lang zijn, boeken die dik zijn, bedoel ik). Er staat vaak van alles in waarvan ik denk: ja, oke, leuk... maar wat heeft dit met het verhaal te maken? Maar de vraag is: welke uitgevers denken niet in kwantiteit maar in kwaliteit? Want de eis van een bepaald aantal woorden heb ik er nog nooit expliciet bij zien staan op de websites van uitgevers.

Hard nadenken is toch geen zwaar werk? Antwoord op de vraag, Prometheus heeft belang bij lengte, dus die valt af.

Nou, ik vind nadenken soms wel hard werken, eigenlijk. Maar ik dacht vooral aan verhalen waarbij lezers nog een flinke dosis verbeeldingskracht nodig hebben om een geloofwaardig beeld voor zich te zien. Ik vind dat lezers meteen moeten zien wat er gebeurt in het verhaal, zonder zich in te spannen. Dat ze zich daar vervolgens over verbazen of zich dingen gaan afvragen (en nadenken), daar is niets mis mee natuurlijk. Liever wel zelfs, anders blijven die beelden die je als schrijver hebt opgeroepen misschien helemaal niet hangen. (Gelukkig stond Prometheus niet op mijn lijstje)

De dikte van een manuscript zou in ieder geval niet van invloed mogen zijn op het oordeel van een uitgever. Mijn ervaring is juist dat er uitgevers zijn die (erg) dikke manuscripten aan de kant schuiven. De kritiek is dan ook niet, dat het niet in het fonds past, maar dat vele scenes gewoon te lang zijn. Natuurlijk kan dit samen gaan met een stijlfout, maar lang niet altijd. Ik ben benieuwd hoe de ervaringen van anderen zijn op dit gebied.

Hallo, ik ben nieuw op dit forum maar ik wilde even mijn ervaring met mijn uitgever kwijt. Mijn uitgever heeft een hele fijne benadering: ze zegt gewoon tegen me: hoeveel heb je nodig denk je? Ideaal. Maar mijn verhaal is dan ook semi-autobiografisch. Bepaalde dingen moeten echt kloppen. En die ken je zelf als geen ander natuurlijk. Ik moest de scenes juist meer uit gaan schrijven zodat ze langer zouden gaan duren. En ik had me zo goed op de dialogen gestort! Lekker scherp en kort.

Dat klinkt goed! Welke uitgever is dat? En hoeveel woorden is je boek ongeveer geworden, als ik vragen mag? Maar waarom moet het echt kloppen? De meeste mensen weten toch helemaal niet hoe het echt gegaan is? Is het niet belangrijker dat het 'werkt' in het verhaal?

Malena, werk je aan een roman? Ik ben wel benieuwd welke uitgeverijen je op je lijstje hebt. En houd je je bezig met de lengte? Volgens mij moet je je niet druk maken om de lengte. Goede, grote uitgeverijen gaan nog altijd voor de kwaliteit (Prometheus vast en zeker ook, maar kijkt dus wel naar de lengte).

De roman is al af, maar ik wil eerst nog een andere roman aan de man brengen, eentje die misschien wel wat langer kan (mijn verhalen komen tot nu toe tot 20.000 woorden). Het andere verhaal wil ik onder mijn eigen naam uitgeven en daarna 'Lekkere Dingen' (het verhaal dat af is en echt niet langer kan zonder het te verpesten). Het lijstje is van Bureau de Jury. Die raadden me aan om het te proberen bij Arena, de Boekerij, Sirene of de Bezige Bij.

20k woorden is ook niet echt een roman, maar een novelle. Godje had daar nog een leuk stukje over op zinnigerzinnen.nl: De meeste romans tellen 150 à 250 pagina's, en zijn nooit korter dan 120 pagina's. Een novelle telt 80 à 120 pagina's. De novelle is over het algemeen gewijd aan één conflict van de hoofdfiguur, terwijl in een roman ook de conflicten tussen andere personages een belangrijke rol spelen. De novelle wordt meestal afzonderlijk gepubliceerd, maar kan ook in een bundel opgenomen zijn. Het schijnt ook dat uitgeverijen huiverig zijn met novellen van debutanten, die schijnen niet zo goed te verkopen: Heel eenvoudig: het verkoopt niet. Geloof het of niet, maar dikkere boeken verkopen tegenwoordig het best. Novellen lukken meestal pas bij gekende schrijvers, die een fanbase hebben, die lezers hebben die ook geïnteresseerd zijn in de ontwikkeling van de schrijver zelf, en niet enkel in diens verhalen. Debuteren met een novelle is dan ook haast onmogelijk. Nu, een mooi afgewerkt geheel kan ook naar eigenbeheer, hier ben ik geen voorstander van, maar het is wel een aangename verwezenlijking en motivatie om je verhaal in boekvorm te zien. Dus als ik dan lees dat je verhaal "maar" 20.000 woorden is, kan ik me wel voorstellen dat uitgeverijen wat huiverig zijn.

Daarom wil ik ook debuteren met dat andere boek. Ik heb trouwens nog geen flauw idee of uitgevers er echt huiverig voor zijn. Nog niet geprobeerd. Toevallig heb ik zelf vanmorgen net weer een boek op 'dikte' geselecteerd (d.w.z. zoveel mogelijk leesvoer). Maar ja, aan de andere kant vind ik dat er bijna altijd een hoop overbodige tekst bij staat (nu ook weer). Ik heb ooit eerder wel mijn best gedaan om aan een bepaald aantal woorden te komen, maar daar werd het verhaal niet beter van.

Ik denk dat je het pas echt zeker weet als je je manuscript opstuurt. Eventueel zou je een uitgever eerst kunnen mailen/bellen om te vragen of het zin heeft.

Robert Wellagen debuteerde vorig jaar met 'Lipari'. Een novelle. Het werd goed ontvangen en won vorige week de Selexyz Debutantenprijs. Met andere woorden: er zijn - Goddank - nog genoeg uitgeverijen die wel geloven in de novelle. En Wonderer, geloof me: het gaat om de kwaliteit. Als een uitgeverij een novelle binnenkrijgt van zeer goede kwaliteit met ''maar'' 20.000 woorden en een roman met 100.000 woorden, waarin de schrijver ons cliché voor cliché voorlegt, alles maar uitlegt, alles maar beschrijft, dan is de keuze snel gemaakt denk ik. Uiteindelijk draait het om de stijl. Op stijl word je geselecteerd.

Ik ga in elk geval eerst proberen dat andere boek wat extra vlees op de botten te geven. Daar zitten in elk geval meer groeimogelijkheden in.

Dank je, Frits. Maar.... welke uitgevers??

Novellen en essays zijn, lijkt wel, een uitstervend iets. Jammer! Ik heb net "De Alchemist" van Paulo Coelho gelezen. Prachtig! Malena, er zijn te weinig van dat soort boeken. Probeer het! Niet geschoten is altijd mis!

Malena, Erwin Mortier schrijft prachtige novellen. Hij zit bij De Bezige Bij. Wellagen zit bij Nijgh & Van Ditmar. Van Oorschot is een uitgeverij die voor kwaliteit gaat en ook niet bang is om novellen uit te geven. De Arbeiderspers had vroeger - en nog steeds, trouwens - Heere Heeresma, die ook novellen heeft geschreven. Ik pleit voor de terugkomst van de kleine, korte roman! Waar zijn de Nescio's van deze tijd? Waarom moet alles zo expliciet alla Van Rooyen, Kluun en al die andere veramerikaniseerde Nederlandse schrijvers.

Frits, je bent een man naar mijn hart! Ik ben het helemaal met je eens. Tjee, ik dacht dat ik een uitstervend ras was! Malena, het boek waar ik het over had, is uitgegeven door De Arbeiderspers. Kan je dus ook proberen.

Bedankt voor de tips! Volgens mij schrijf ik trouwens wel expliciet, maar niet in de zin van: alles uitleggen. Ik dacht al dat ik toch niet de enige was die liever een goed verhaal las dan zomaar een lang verhaal...

Een boek kan nog zo mooi zijn, als de uitgever denkt dat hij er geen brood mee kan verdienen, zal de keus ook snel gemaakt zijn, denk ik.

Ja Wonderer, altijd weer die rot centjes! Maar...ze kan het toch probéren!!!

Ze moet het zeker proberen. Er is zeker een markt voor 'dunne' boeken. Ik lees zelf nooit dikke pillen. Een A.F.TH. van 1000 pagina's kan dan nog zo mooi aangeprezen worden, ik laat hem liggen. Ik ga voor de korte scherpgeschreven roman of novelle. Mijn motto naar andere schrijvers is ook altijd: geef mij je roman en ik maak er een novelle van. Schrappen, schrappen, schrappen.

Oh, zeker proberen, en eventueel van te voren vragen of het zin heeft.

Misschien een tussenweg: een novellenbundel. Want het kan zijn dat iemand beter is in het schrijven van een compacte roman (wat toch een novelle is?) dan in een uitgesponnen. Kwaliteit gaat m.i. boven lengte. En er is zo'n spreekwoord: 'Schoenmaker, houd je bij je leest.' Niet toegeven aan de algemene wensen want als die niet bij je passen, zul je geen kwaliteit kunnen leveren en dus evenmin uitgegeven worden (of hoogstens een of twee keer).

Oei Zjors, mijn verhaal is maar 22.000 woorden, wat maak je daar dan van? :? Heb je trouwens tijd om proef te lezen? Marria

Heb je alweer een nieuw verhaal? Jij gaat ook als een speer!! En nee, ik heb tot eind juli geen tijd om proef te lezen. Hoewel ik jouw verhalen graag lees, moet ik streng zijn voor mezelf. Ik heb me verkeken op een opdracht voor een boek dat ik nu aan het schrijven ben. Ik word geleefd door de data waarop ik onderdelen af moet hebben en dreig het niet te halen. Dat doe ik dus noooooooooit meer zo. Het moet wel leuk blijven. Daarna zal ik weer met plezier proeflezen! Oef...beetje off-topic... On- topic: Ik denk dat ik ook een poging zou doen om te gaan voor een bundel van misschien drie verhalen of zo, die samen een omvang van een roman hebben. Dat scoort ook nogal eens goed.

Je kunt bijvoorbeeld een novellenbundel schrijven met drie verhalen, waarin dezelfde thematiek zit. Het is wel mooi om een bepaalde rode lijn in een dergelijke bundel te hebben. Het zijn maar ideeën. Wat me goed stemt, is dat bijna iedereen op dit forum nog voor de kwaliteit gaat en zich niet laat leiden door de lengte. Want als je je laat intimideren door de lengte, gaat dit ten koste van de kwaliteit.

Een bundel vind ik zelf als lezer (ook) helemaal niks. Ik zie verhalen als individuen en niet als een groep. Ik ben nog nooit verhalen tegengekomen waarvan ik vond dat ze zo erg bij elkaar pasten dat ze samen in een boek konden. Als ik een boek in mijn handen heb, wil ik dat daar één verhaal in zit, geen los zand. Losse verhalen vind ik nog vervelender dan verhalen waarin het lijkt alsof iemand een willekeurig stuk uit zijn dagboek heeft geknipt (op een keer begon het en toen ging het maar door en door en op een gegeven moment hield het weer op en zoek het nou maar uit, lezer), want ik wil een mooi afgerond geheel.

Malena, dan raad ik je aan om per direct goede verhalenbundels te lezen. Hotz! Meijsing! Campert! Biesheuvel! Wolkers! Die laten zien, dat je een zeer goede bundel kunt samenstellen met verhalen, waarbij een samenhang te zien is!

Frits, volgens mij hebben wij niet echt dezelfde smaak, hoewel ik Campert en Wolkers nog wel kan waarderen. Maar los daarvan: ik vind verhalenbundels echt heel vervelend! Ik wil tot de laatste bladzijde geboeid blijven en niet ergens midden in het boek door een gemene uitsmijter het boek uit geflikkerd worden omdat er een verhaal afgelopen is. Verhalen zijn net mensen. En ik wil liever opgaan in één verhaal per keer dan met een groepje verhalen tegelijk kennismaken (alsof je op een borrel bent ofzo, brrr).