reactie uitgevers

Ja, daar heb je gelijk in. Voor mij is pseudoniem nog erg verbonden aan de geheime schrijver (zoals Paul Goeken achter Suzanne Vermeer), maar er zijn meer varianten.

Ok, bedankt voor jullie reacties. Ik hoor wat wisselende verhalen over pseudoniemen, dit dus en dat het heel makkelijk is om onder een pseudoniem te schrijven. Laat ik anders eerst afwachten wat de uitgever van mijn manuscript vindt, en mocht hij het graag uitgeven dan kan ik hier verder over in gesprek. Als ik wél mijn echte naam zal moeten vermelden dan moet ik óf veel in het manuscript gaan wijzigen óf het niet uitgeven... Het kan zijn dat ik anders bepaalde mensen beledig (die zichzelf herkennen omdat het aan mijn echte naam gekoppeld is)

Goede bijdrage, Schli. Ik denk dat schrijven onder pseudoniem tegenwoordig maar voor weinigen is weggelegd en ik hoop dat dat schrijvers niet belemmerd om hun verhaal te vertellen ook als dat voor hen zelf bedreigend is.

Dat is niet helemaal waar: van een pseudoniem wordt gretig gebruik gemaakt voor promotionele doeleinden (unieke naam, naam die bij het genre past), maar de werkelijke naam wordt daarmee niet geheim gehouden. Dus als er op de voorkant in grote letters staat Priscilla T. Jamison, dan draai je het boek om en lees je in de kafttekst al "pseudoniem van Jannetje van Tessel". Het doel van een pseudoniem in de moderne literatuur is het stimuleren van de verkoop, niet het verhullen van de ware identiteit van de schrijver.

Lee Towers ipv Leen Huizer ;-)

Het kan zijn dat ik anders bepaalde mensen beledig (die zichzelf herkennen omdat het aan mijn echte naam gekoppeld is)

Noem je hun echte namen ook? Het moet wel heel erg zijn, wil dat juridisch grond voor smaad opleveren. Maar ook als dat het niet is, kunnen de gevolgen vervelend zijn. Moeilijke afweging. Sterkte daarmee, Isabella.

Als je zo bang bent voor herkenning, dan zou ik het alleen als e-book uitgeven en dan onder pseudoniem.

Ik zou in mijn verhalen mijn vrienden en familie altijd met enig respect weergeven en verder schijt hebben aan reacties van mensen die kleinzerig gaan lopen doen.

Dat kan niet altijd. Als je door een familielid bent besodemieterd of wat dan ook, zal het moeilijk zijn om zo'n persoon respectvol neer te zetten.

Ik zou in mijn verhalen mijn vrienden en familie altijd met enig respect weergeven en verder schijt hebben aan reacties van mensen die kleinzerig gaan lopen doen.

Als je fictie schrijft, dan schrijf je per definitie over niet-bestaande mensen. Over personages die al dan niet overeenkomsten kunnen hebben met bestaande personen. Personages hoef je niet 'met respect te behandelen'. Het gaat er om dat we een waarachtig beeld krijgen van alle moois en lelijks dat zo'n personage in zich heeft. Bij een waargebeurd verhaal, waar je specifiek over bepaalde personen schrijft, kom je er volgens mij niet onderuit dat zoiets herkenbaar is. 'Mijn moeder' is niet ambigu, om maar een voorbeeld te noemen. Als je niet heel zeker bent dat je mensen die je kent in de openbaarheid wilt storten, dan lijkt het me beter om fictie te schrijven en daar je ervaringen in te verwerken, in plaats van een journalistiek verslag van ware feiten. Uiteindelijk zal bij fictie ook een aantal mensen zich in je verhaal herkennen, al dan niet terecht. Maar je kunt dat dan altijd eerlijk afdoen met 'het is fictie'.

Dit is wel echt een moeilijke kwestie vind ik, ik ben hier nog niet over uit. Ik wil niet mijn echte naam vermelden omdat het écht heel intiem is (wat ik denk, voel en doe in allerlei soorten situaties), hier kan ik me misschien wel over heen zetten als ik ana het idee ben gewend.. Ook schrijf ik heel letterlijk hoe dingen gegaan zijn en wat er gezegd is, echter gaat het dus over mijn beleving van deze feiten. Omdat deze beleving zo afwijkt is het moeilijk te bepalen óf mensen zich uberhaupt hierin gaan herkennen. Als dit wel zo is, dan is het niet héél beledigend, maar toch, het betreft veel mensen: exen, uit de zorg, collega's. Ik verander álle namen, maar als mijn echte naam hier aan gekoppeld is dan weten veel mensen genoeg (door de context) Maar, als mensen het herkennen heb ik hier ook best wel schijt aan. Ik ben niet bang om mensen te kwetsen, het is MIJN beleving en ik heb de namen veranderd. Het enige waar ik bang voor ben is dat ik die mensen over me heen krijg (vooral gestoorde exen bijvoorbeeld)

Wat is je bedoeling met het boek? Wil je een mooi verhaal vertellen of wraak nemen?

Wraak komt niet in mijn vocabulaire voor, ik beschrijf hoe ik de dingen heb ervaren en dit kán mensen dus kwetsen...de bedoeling is dus mijn beleving omschrijven en verder geen bedoelingen richting mensen...(alleen maken die toevallig deel uit van mijn beleving) Als je begrijpt wat ik bedoel... voorbeeld: ik omschrijf de zweetlucht van mijn ex uitgebreid en welke associaties dit bij me oproept, omdat dit voorkwam in een situatie die ik in het manuscript wil omschrijven. Dit schrijf ik omdat ik mijn beleving wil verwoorden maar hij zou zich hierdoor beledigd kunnen voelen...om dit soort dingen gaat het eigenlijk vooral

De vraag van Harry is er eentje om goed over na te denken: wat wil je bereiken met dit boek? Je voelt niet voor niets zoveel twijfel. Daar is een reden voor, en die reden moet je eerst duidelijk op tafel hebben. Eenmaal gepubliceert kun je niet meer terug. Waarom leg je het niet een week of wat aan de kant, ook in je hoofd, en bekijk je dan met een frisse blik wat je wilt en wat je wilt bereiken.

Misschien kun je het boek onder je eigen naam publiceren, maar de ik persoon een andere naam geven. Dat maakt het al fictief en minder persoonlijk.

Ik vraag me nu ook af of je wel fictie schrijft en wat het doel van je verhaal is. Je schijnt het zelf als explosief te beschouwen, je bent bang dat je tekst in verkeerde handen komt, je bent bang dat je als de schrijver ervan gezien wordt, je bent bang van reacties van je lezers, vooral als het bekenden zijn. De enige reden die je geeft is "maar zo zie ik het". Ja, dat zegt mijnheer Breivik ook, om maar een extreem te noemen. De crux is natuurlijk dat iedereen (echt iedereen) een eigen vorm van beleving heeft. Jouw manier van beleven voegt er niet iets wezenlijks aan toe, tenzij: 1. Je een literair wonder bent dat die eigen beleving op onweerstaanbare, onnavolgbare wijze kan beschrijven, en dan maakt het niet meer uit wat fictie of werkelijkheid is; of 2. Je beleving wijkt zoveel af van die van anderen dat een grote groep mensen geïnteresseerd is. Maar dan moet je het wel werkelijkheid maken, en geen fictie. Dan moet je staan voor wie je bent en accepteren dat mensen je daarom zullen haten. Je kunt natuurlijk ook nog contact opnemen met de betrokkenen en hun van je plannen vertellen en vragen of ze er bezwaar tegen hebben. Als je tegenover hen een goed verhaal hebt waarom je dit wilt doen, vinden ze het misschien nog leuk ook. Wie bezwaar heeft, kun je in het verhaal verdoezelen: als het fictie is kun je van een specifieke ex een combinatie van drie verschillende maken; als personage kan dat nog interessanter zijn ook.

Waarom verander je de namen niet en pas je het verhaal wat aan, zodat je kunt zeggen dat het fictie is? Niemand hoeft te weten dat het over jouzelf gaat...

Ik denk dat dit uit het verhaal wel duidelijk wordt. Je gaat ervoor of niet. Ik begrijp dat je de dingen gewoon wilt beschrijven zoals je ze ervaren hebt. Dan is iemand maar gepikeerd. Het is jouw verhaal. Je kunt niet met iedereen rekening houden. In de autobiografieën die ik heb proefgelezen hielden de schrijvers daar ook geen rekening mee. Dat deed ik meer dan zij. Gooi het eruit. Als je te veel twijfelt, dan moet je je ms verscheuren.

Ik twijfelde niet over dat ik mijn manuscript wil uitgeven, maar ik was dus de hele tijd in de veronderstelling dat ik het onder een pseudoniem uit zou kunnen geven. Nu ik begrijp dat dit lastig is verandert dat wel een hoop en zal ik opnieuw aan het idee moeten wennen. @schli: hoe kom je er bij dat ik het 'explosief' noem? en wat betreft mijn beleving: ik denk dat het optie 2 is, maar we zullen zien! Wat inherent is aan je eigen beleving: je weet niet of dit bijzonder is tot andere mensen dit weten en hier wat over zeggen. Dus of het bijzonder is om te lezen zal ik zelf niet kunnen bepalen, ik heb alleen wel een vermoeden en dat is de reden dat ik het naar een uitgever stuur: anders zou ik dit al niet eens doen... Nogmaals: wat ik zélf wil bereiken met het boek is mensen kennis laten maken met mijn beleving en hier wat begrip voor krijgen (voor mij en anderen met mij) én mensen die deze beleving (deels) delen veel herkenning bieden. Wraak is dus niet aan de orde, ik weet niet wat dat is: 'wraak' nooit behoefte aan gehad iig. Verder is het aan een uitgever natuurlijk om te beoordelen of het manuscript inderdaad ook boeiend is voor een groot publiek, maar míjn eigen bedoeling is dus vooral inzicht geven in mijn beleving om bovengenoemde redenen.

Heel herkenbaar dit stuk, de twijfels rondom herkenbaarheid van anderen en van mezelf. Het liefst onzichtbaar willen blijven voor een mogelijk leespubliek en als er al sprake is van een publicatie, dan vooral onder een pseudoniem. Ik ben het er mee eens dat het geen kwaad kan je motivatie onder de loep te nemen. Zelf ben ik een jaar lang aan het twijfelen geweest of ik met mijn manuscript moest beginnen en wat mijn motivatie daarvoor is. Ik dacht altijd dat het ter herkenning voor gelijkstemden was. Dat is het ook en tegelijkertijd komen er vanuit mijn belevingswereld nog veel meer andere motieven bij kijken, die niet altijd zuiver zijn. Voor mij resulteert dat uiteindelijk inderdaad in 'gaan staan voor wie ik ben' en eindelijk eens gaan schrijven, in plaats van te veronderstellen dat mijn verhaal zo explosief* is, dat mensen er van op tilt slaan. In het dagelijks leven zijn mensen ook niet onder de indruk van mijn belevingswereld en mijn reacties op gedrag, meningen van anderen, dus waarom zou dat met mijn manuscript wel het geval zijn? *Voor mij is explosief overigens maar een neutraal woord. In mijn context neem ik het hier over, maar er had evengoed baanbrekend of iets anders in die strekking kunnen staan. Ik ga er van uit dat iedereen die werkt aan een manuscript een idee heeft over hoe explosief/bijzonder/baanbrekend/goed etc etc het zal zijn. Mijn idee over mijn manuscript geeft me juist de drive om er aan te werken, vaak met plezier en zeer vaak met tegenzin. Succes, Imeen

Heel herkenbaar dit stuk, de twijfels rondom herkenbaarheid van anderen en van mezelf. Het liefst onzichtbaar willen blijven voor een mogelijk leespubliek en als er al sprake is van een publicatie, dan vooral onder een pseudoniem. Ik ben het er mee eens dat het geen kwaad kan je motivatie onder de loep te nemen. Zelf ben ik een jaar lang aan het twijfelen geweest of ik met mijn manuscript moest beginnen en wat mijn motivatie daarvoor is. Ik dacht altijd dat het ter herkenning voor gelijkstemden was. Dat is het ook en tegelijkertijd komen er vanuit mijn belevingswereld nog veel meer andere motieven bij kijken, die niet altijd zuiver zijn. Voor mij resulteert dat uiteindelijk inderdaad in 'gaan staan voor wie ik ben' en eindelijk eens gaan schrijven, in plaats van te veronderstellen dat mijn verhaal zo explosief* is, dat mensen er van op tilt slaan. In het dagelijks leven zijn mensen ook niet onder de indruk van mijn belevingswereld en mijn reacties op gedrag, meningen van anderen, dus waarom zou dat met mijn manuscript wel het geval zijn? *Voor mij is explosief overigens maar een neutraal woord. In mijn context neem ik het hier over, maar er had evengoed baanbrekend of iets anders in die strekking kunnen staan. Ik ga er van uit dat iedereen die werkt aan een manuscript een idee heeft over hoe explosief/bijzonder/baanbrekend/goed etc etc het zal zijn. Mijn idee over mijn manuscript geeft me juist de drive om er aan te werken, vaak met plezier en zeer vaak met tegenzin. Succes, Imeen

Mijn motieven zijn vanaf het begin af aan duidelijk. Het is alleen nogal intiem voor mezelf én personages die er in voor komen, dus vandaar dat het best lastig is om met mijn echte naam het naar buiten te brengen. Maar ik doe het stap voor stap, ik stuur het eerst naar een uitgever en daarna kijk ik wel...(afhankelijk natuurlijk van zijn reactie) Voor mij is explosief: ontploffingsgevaar. Ik snap dus niet helemaal wat Schli er mee bedoelt en al helemaal niet dat hij beweert dat ik het zélf als explosief beschouw... Misschien wél het gevaar dat bepaalde mensen die het lezen ontploffen, maar dan is niet mijn boek explosief, maar de mensen die er in voorkomen...

Voor mij is explosief: ontploffingsgevaar. Ik snap dus niet helemaal wat Schli er mee bedoelt en al helemaal niet dat hij beweert dat ik het zélf als explosief beschouw... Misschien wél het gevaar dat bepaalde mensen die het lezen ontploffen, maar dan is niet mijn boek explosief, maar de mensen die er in voorkomen...

Dat het het middel is waarmee je andere mensen boos maakt (doet ontploffen/exploderen). Als jij dat middel (het explosief) niet gebruikt, worden ze niet boos. Die mensen zijn niet explosief, net zo min als een huis dat ontploft door een bom (het explosief).

Je gebruikt het woord explosief nu dus in figuurlijke zin toch? Dan kan iemand wel explosief zijn. Je zegt toch wel eens dat iemand een 'kort lontje' heeft of 'explosief' is? als je het helemaal letterlijk neemt dan kan dit niet, maar mijn boek kan dan ook niet explosief zijn, of ik moet er buskruit oid in stoppen... Maar goed, om het niet nóg ingewikkelder te maken voor mezelf: ik begrijp nu wat je wilt zeggen!

Is het een idee, Isabella S., dat je een stukje op Proeflezen plaatst? Een neutraal stukje waardoor we een idee krijgen van je schrijfstijl en -techniek en we iets over de rijpheid ervan kunnen zeggen - en daarmee iets over je 'kansen' bij een uitgeverij? Ik schrijf 'kansen' tussen aanhalingstekens omdat een manuscript naar een uitgeverij sturen geen loterij is, maar je kunt wel je kansen verhogen om in aanmerking te komen voor publicatie. Een van die kansen - mogelijkheden - is een goed geschreven manuscript, los van de inhoud.

@ thérèse: ik heb daar al over nagedacht, maar ik vind het lastig te bepalen welk stuk een goede representatie van de rest van het manuscript is. Ik ga daar zeker nog over nadenken, want het is inderdaad nuttig.

Je gebruikt het woord explosief nu dus in figuurlijke zin toch?

Als ik schrijf: het boek is explosief, dan gebruik ik het figuurlijk. Want het boek ontploft natuurlijk niet echt en zal ook geen bloedende slachtoffers maken. Als ik schrijf: het gas is explosief, dan is dat letterlijk: er hoeft maar iets te gebeuren of het ontploft en vernietigt alles in de omgeving. Technisch/natuurkundig kun je er heel lang over doorgaan wat er precies gebeurt, maar het is niet mogelijk om "het gas is explosief" als figuurlijk te kunnen zien. Wat er mee ontploft (huizen, auto's, mensen) is niet explosief. Dat je het figuurlijke van het explosieve boek betrekt op de mensen die "opgeblazen" worden bij de explosie heeft m.i. meer te maken met slecht taalgevoel/beperkt vocabulair dan niet kunnen omgaan met figuurlijk taalgebruik.

Je zou ook je verhaal kunnen overhevelen naar een fictief personage dat dit-en-dat zus-en-zo beleeft, gebaseerd op je eigen ervaringen. Dan kun je precies alles kwijt wat je vertellen wilt, maar blijf je zelf als persoon buiten schot. Want waar gaat het om: dat je jouw verhaal vertelt (en waarom dan?) of dat je het verhaal vertelt over een manier van (be)leven (in dit geval jouw manier om specifiek te zijn, maar voor de lezer maakt het niet veel uit of het personage Alie of Jetje heet, want de lezer kent Alie en Jetje niet -> hij leert haar kennen door het verhaal). Wat wil je de wereld vertellen? En waarom?

Je zou ook je verhaal kunnen overhevelen naar een fictief personage dat dit-en-dat zus-en-zo beleeft, gebaseerd op je eigen ervaringen. Dan kun je precies alles kwijt wat je vertellen wilt, maar blijf je zelf als persoon buiten schot. Want waar gaat het om: dat je jouw verhaal vertelt (en waarom dan?) of dat je het verhaal vertelt over een manier van (be)leven (in dit geval jouw manier om specifiek te zijn, maar voor de lezer maakt het niet veel uit of het personage Alie of Jetje heet, want de lezer kent Alie en Jetje niet -> hij leert haar kennen door het verhaal). Wat wil je de wereld vertellen? En waarom?

Ik wil de wereld vertellen dat er mensen bestaan die een andere beleving hebben dan die van hen, om met name mensen als schli (zie zijn reacties op mijn berichten) te laten inzien dat zij ook respect kunnen hebben voor mensen die de taal anders opvatten en het dus geen reden is om iemand op die manier de grond in te trappen of in twijfel te trekken (want zo voelt het) dus wat dat betreft een mooi voorbeeld van wat ik (ook) met mijn boek wil bereiken... Over het personage veranderen, is een goede tip. Hier kan ik over nadenken, mocht het écht niet mogelijk zijn een pseudoniem te hanteren. Bedankt dus!

Je gebruikt het woord explosief nu dus in figuurlijke zin toch?

Als ik schrijf: het boek is explosief, dan gebruik ik het figuurlijk. Want het boek ontploft natuurlijk niet echt en zal ook geen bloedende slachtoffers maken. Als ik schrijf: het gas is explosief, dan is dat letterlijk: er hoeft maar iets te gebeuren of het ontploft en vernietigt alles in de omgeving. Technisch/natuurkundig kun je er heel lang over doorgaan wat er precies gebeurt, maar het is niet mogelijk om "het gas is explosief" als figuurlijk te kunnen zien. Wat er mee ontploft (huizen, auto's, mensen) is niet explosief. Dat je het figuurlijke van het explosieve boek betrekt op de mensen die "opgeblazen" worden bij de explosie heeft m.i. meer te maken met slecht taalgevoel/beperkt vocabulair dan niet kunnen omgaan met figuurlijk taalgebruik.

Ik ga niet meer met jou in discussie. Ik vind het jammer dat je zo over mij oordeelt (vanaf het begin eigenlijk al) terwijl je mij totaal niet kent en al helemaal niet weet waarom ik moeite met taal heb. Dit ga ik hier op dit forum ook niet vertellen. Als mijn boek in de winkel ligt zou ik zeggen: lees het vooral! misschien krijg je iets meer respect voor mensen die 'anders' denken dan jij... (ik hoop het voor je)

[quote=Isabella S.]

Ik wil de wereld vertellen dat er mensen bestaan die een andere beleving hebben dan die van hen, om met name mensen als schli (zie zijn reacties op mijn berichten) te laten inzien dat zij ook respect kunnen hebben voor mensen die de taal anders opvatten en het dus geen reden is om iemand op die manier de grond in te trappen of in twijfel te trekken (want zo voelt het) dus wat dat betreft een mooi voorbeeld van wat ik (ook) met mijn boek wil bereiken...

Dat doet hij niet. Je vat de kritiek op je geschreven stuk tekst persoonlijk op. Niet doen. Het gaat over het stukje dat je geschreven hebt, niet over jou als persoon.

[quote=Via]

Ik wil de wereld vertellen dat er mensen bestaan die een andere beleving hebben dan die van hen, om met name mensen als schli (zie zijn reacties op mijn berichten) te laten inzien dat zij ook respect kunnen hebben voor mensen die de taal anders opvatten en het dus geen reden is om iemand op die manier de grond in te trappen of in twijfel te trekken (want zo voelt het) dus wat dat betreft een mooi voorbeeld van wat ik (ook) met mijn boek wil bereiken...

Dat doet hij niet. Je vat de kritiek op je geschreven stuk tekst persoonlijk op. Niet doen. Het gaat over het stukje dat je geschreven hebt, niet over jou als persoon.

Ok, bedankt, maar ik zou niet weten hoe ik het anders op moet vatten. het voelt heel persoonlijk en niet fijn.

Ik geloof dus helemaal niet dat je taalbeleving anders is dan van anderen. In ieder geval niet significant anders dan van veel mensen. Dat maak ik op uit je stukjes in Proeflezen en al het andere wat je schrijft. Ik heb over jou nog niet geoordeeld, alleen over je taalgebruik. Het punt is dat jij jezelf als heel bijzonder ziet, en dat je dat als reden voor een publicatie ziet, en ik zeg je: je bent niks bijzonders (talloze mensen gaan om met taal zoals jij dat doet, en veel doen dat veel humoristischer of leesbaarder), en je moet zorgen dat je iets bijzonders hebt als je naar een uitgever stapt. Aangezien jij geen enkel respect weet op te brengen voor wie niet in je zelfbedachte "bijzonderheid" meegaat, heb je respect helemaal niet verdient. En ik koop liever een boek van iemand die wel kan schrijven.