Heel herkenbaar dit stuk, de twijfels rondom herkenbaarheid van anderen en van mezelf. Het liefst onzichtbaar willen blijven voor een mogelijk leespubliek en als er al sprake is van een publicatie, dan vooral onder een pseudoniem. Ik ben het er mee eens dat het geen kwaad kan je motivatie onder de loep te nemen. Zelf ben ik een jaar lang aan het twijfelen geweest of ik met mijn manuscript moest beginnen en wat mijn motivatie daarvoor is. Ik dacht altijd dat het ter herkenning voor gelijkstemden was. Dat is het ook en tegelijkertijd komen er vanuit mijn belevingswereld nog veel meer andere motieven bij kijken, die niet altijd zuiver zijn. Voor mij resulteert dat uiteindelijk inderdaad in 'gaan staan voor wie ik ben' en eindelijk eens gaan schrijven, in plaats van te veronderstellen dat mijn verhaal zo explosief* is, dat mensen er van op tilt slaan. In het dagelijks leven zijn mensen ook niet onder de indruk van mijn belevingswereld en mijn reacties op gedrag, meningen van anderen, dus waarom zou dat met mijn manuscript wel het geval zijn? *Voor mij is explosief overigens maar een neutraal woord. In mijn context neem ik het hier over, maar er had evengoed baanbrekend of iets anders in die strekking kunnen staan. Ik ga er van uit dat iedereen die werkt aan een manuscript een idee heeft over hoe explosief/bijzonder/baanbrekend/goed etc etc het zal zijn. Mijn idee over mijn manuscript geeft me juist de drive om er aan te werken, vaak met plezier en zeer vaak met tegenzin. Succes, Imeen

Je zou ook je verhaal kunnen overhevelen naar een fictief personage dat dit-en-dat zus-en-zo beleeft, gebaseerd op je eigen ervaringen. Dan kun je precies alles kwijt wat je vertellen wilt, maar blijf je zelf als persoon buiten schot. Want waar gaat het om: dat je jouw verhaal vertelt (en waarom dan?) of dat je het verhaal vertelt over een manier van (be)leven (in dit geval jouw manier om specifiek te zijn, maar voor de lezer maakt het niet veel uit of het personage Alie of Jetje heet, want de lezer kent Alie en Jetje niet -> hij leert haar kennen door het verhaal). Wat wil je de wereld vertellen? En waarom?

Je gebruikt het woord explosief nu dus in figuurlijke zin toch?

Als ik schrijf: het boek is explosief, dan gebruik ik het figuurlijk. Want het boek ontploft natuurlijk niet echt en zal ook geen bloedende slachtoffers maken. Als ik schrijf: het gas is explosief, dan is dat letterlijk: er hoeft maar iets te gebeuren of het ontploft en vernietigt alles in de omgeving. Technisch/natuurkundig kun je er heel lang over doorgaan wat er precies gebeurt, maar het is niet mogelijk om "het gas is explosief" als figuurlijk te kunnen zien. Wat er mee ontploft (huizen, auto's, mensen) is niet explosief. Dat je het figuurlijke van het explosieve boek betrekt op de mensen die "opgeblazen" worden bij de explosie heeft m.i. meer te maken met slecht taalgevoel/beperkt vocabulair dan niet kunnen omgaan met figuurlijk taalgebruik.

Ik wil de wereld vertellen dat er mensen bestaan die een andere beleving hebben dan die van hen, om met name mensen als schli (zie zijn reacties op mijn berichten) te laten inzien dat zij ook respect kunnen hebben voor mensen die de taal anders opvatten en het dus geen reden is om iemand op die manier de grond in te trappen of in twijfel te trekken (want zo voelt het) dus wat dat betreft een mooi voorbeeld van wat ik (ook) met mijn boek wil bereiken...

Dat doet hij niet. Je vat de kritiek op je geschreven stuk tekst persoonlijk op. Niet doen. Het gaat over het stukje dat je geschreven hebt, niet over jou als persoon.