Waarom zijn uitgevers zo vaag over hun fondsen?

Goede vraag! (en waarom duurt het altijd zo lang voordat je iets hoort...., daar weten wij van het bomenboek alles van hè, Marjet ;) )

Volgens mij is de afwijzing vanwege het fonds gewoon een verkapte manier om te zeggen dat ze het verhaal niet goed genoeg vinden. De keren dat ik dat als antwoord kreeg, weet ik vrij zeker dat de stijl bij hun fonds paste. Ik vermoed dan gewoon dat ze de uitwerking niet sterk genoeg vinden, maar zo'n antwoord kan weer tot discussie leiden.

Dat denk ik eerlijk gezegd ook, Janneman.

Het fonds is toch gewoon de verzameling boeken die ze uitgegeven hebben en willen gaan uitgeven. Als je ziet dat er voornamelijk vrouwenboeken op de site staan, kun je beter geen 'ondergang van de ABN/AMRO' daar aanbieden. Als je ziet dat er voornamelijk thrillers staan, kun je beter geen chicklit aanbieden. Als je ziet dat ze (zoals bij Kluitman) voor een groot deel ontspannende boeken op de site hebben staan kun je beter geen literair hoogstandje aanbieden. Ik zie het probleem niet. :confused:

Mijn eerste thriller stuurde ik naar uitgeverijen die thrillers uitgeven. Het juiste fonds, zou je zeggen. Toch kreeg ik afwijzingen met de tekst 'past niet in ons fonds'.

Ik citeer: Ailantus is de literaire uitgeverij binnen Boom uitgevers Amsterdam. Ailantus geeft uitsluitend fictie uit zoveel mogelijk verschillende landen. Eigenzinnige literaire kwaliteit en een andere kijk op samenlevingen zijn daarbij leidraad. Een klein deel van het fonds zal gevormd worden door oorspronkelijk Nederlandse literatuur. Bij uitzondering zal poëzie worden uitgegeven. Dat lijkt me toch heel helder. Je moet daar alleen fictie aanbieden en dan moet het ook nog literair zijn en een aparte kijk op de samenleving hebben. Past niet in ons fonds zul je dus te horen krijgen als je een chicklit of thriller opstuurt.

Als je ziet dat ze (zoals bij Kluitman) voor een groot deel ontspannende boeken op de site hebben staan kun je beter geen literair hoogstandje aanbieden.

Ha! Mijn verhaal is gewoon te literair voor Kluitman! ;) :D Ik denk dat het moeilijk is om precies te zeggen wat het fonds is van een uitgever. Je kunt inderdaad kijken naar hun andere boeken. Vaak is het dan wel duidelijk, maar voor sommige boeken is het lastiger. Dan kan het genre wel passen, maar de uitwerking niet, of zo. Ik denk eigenlijk dat uitgevers er zelf ook niet altijd helemaal de vinger op zullen kunnen leggen waarom ze het ene verhaal wel en het andere niet willen. Neem nou Pica. Die schrijft ook dat het soms om een gevoel gaat. Als er zo'n groot aanbod is, dan geloof ik dat wel. Zeker gebruiken uitgevers dit ook als standaardzin om manuscripten af te wijzen, maar meestal is het ook gewoon waar. In mijn geval schreef Kluitman dat ze het verhaal goed vonden en de schrijfstijl prima. Het lijkt me dus niet dat ze 'het past niet in het fonds' gebruikt hebben als excuus om niet te hoeven zeggen dat ze mijn verhaal niets vonden. Zelf twijfelde ik ook of het verhaal wel bij Kluitman paste. Nu maar hopen dat ik de andere fondsen wel goed inschat! En tja, ik denk dat de beste manier om zicht te krijgen op fondsen is (ik val een beetje in herhaling in verschillende topics, geloof ik :P): vooral veel boeken bekijken in boekwinkels en in bibliotheken.

@ Zjors, soms ligt het volgens mij wat genuanceerder. Ik heb ooit een manuscript voor een prentenboek naar Kimio gestuurd, een uitgever van prentenboeken. De uitgeefster vond het een heel leuk verhaal, maar ze kon er niks mee, omdat het niet in het fonds paste. Want Kimio geeft boekjes voor peuters en kleuters uit over concrete onderwerpen, zoals tandenpoetsen of een opname in het ziekenhuis. Begin volgend jaar verschijnt alweer mijn tweede boek bij Kimio. En ik begrijp nu veel beter wat wel en niet in het fonds van deze uitgever past.

Dan ligt het dus niet genuanceerder, dan had je dus niet gezien wat hun fonds is. Denk ik. Als ze prentenboeken uitgeven wil dat niet zeggen dat ze elk soort prentenboek passend zullen vinden. Ze geven blijkbaar heel andere prentenboeken uit dan Lemniscaat. Inderdaad, wat Trenke zegt: veel in biebs vergelijken en je ontdekt wat 'het fonds' is van een uitgever. Op de websites van de biebs kun je heel handig een selectie laten maken van boeken van een bepaalde uitgeverij. Dan loop je met dat lijstje de schappen langs.

Ik bedoel dat het soms wat lastig te ontdekken is met een stapel boeken in je handen. Ik had nooit de conclusie getrokken dat de onderwerpen letterlijk uit het leven van peuters moesten worden geplukt (naar de kinderboerderij, voor op de fiets bij mama), dat je dus niet iets leuks kunt verzinnen. En op de site lees je daar niks over. Ik zeg dat niet om te klagen, maar om te laten zien dat ik begrip heb voor Marjet die het allemaal een beetje lastig vindt.

En toch ligt het volgens mij wel genuanceerder. Om bij prentenboeken te blijven: je hebt informatieve, educatieve, leefwereld, exploratieve, verhalende, poetische, practische prentenboeken. Maar zelfs als je daarin je keuze hebt gemaakt en de uitgeverij er op uitkiest blijkt het vaak niet te passen. In die gevallen denk ik dat het een kwestie van ofwel smaak ofwel zwakke uitwerking is.

dubbel

En zullen ze in deze tijd niet eerder zeggen van: het past niet in ons fonds, zoals bij Trenke, dan dat ze eerlijk bekennen dat het geld er niet voor is?

Volgens mij willen ze (ook) een slag om de arm houden om dat ene pareltje dat niet in hun fonds past maar wel heel goed is te kunnen ontvangen.

De nuance ligt hem volgens mij in het gegeven dat het werk van een auteur door een uitgeverij aangeboden moet worden aan het publiek. Daar moet een zeker enthousiasme bij los kunnen komen, anders komt de boodschap 'dit is een goed boek' niet over - en dan zou de auteur ook ontevreden zijn. Het 'onbenoembare' van een fonds is naar mijn idee dus een connectie die een uitgever (maar eigenlijk is het een redacteur), moet ondervinden bij het lezen van werk van iemand die hij/zij niet kent. (*) Natuurlijk willen ze parels aan het kettinkje, krenten in de pap, stroop over de pannenkoek, maar dan geldt nog steeds dat die connectie er moet zijn, want niemand weet van tevoren of een boek een succes zal worden, of niet. Voor de rest moet je je natuurlijk wel goed oriënteren op de overige boeken die een bepaalde uitgeverij uitbrengt, dat spreekt vanzelf. (*) Het is niet 'de uitgever' die in eerste instantie een manuscript onder ogen krijgt; waarschijnlijk krijgt hij/zij het pas als laatste te zien - wanneeer lezers en redacteuren er zo enthousiast over zijn dat ze het graag een boek zien worden, en daar hun inzet aan willen/kunnen geven.

*is het eens met Micha*

Waarom zou de gangbare afwijzing 'past niet in ons fonds' alleen op de inhoud hoeven slaan? Ik kan me voorstellen dat uitgeverijen bepaalde mensen een kwaliteitsafweging laten maken. Schiet de kwaliteit tekort, dan past het boek niet in het fonds. Logisch toch? Ik vind het niet echt 'verkapt' of geheimzinnig. Ze kiezen er gewoon voor discussie uit de weg te gaan.

Ja, ik denk ook dat het genuanceerder ligt dan Zjors schetst, het is meer wat Helga zegt. Binnen fictie zitten nog heel wat kleuren grijs. Fonds is een ruim begrip, en omdat niet te exact te omschrijven, houden de uitgevers voor zich zelf een flinke slag om de arm. Begrijpelijk, tuurlijk, en daar past Micha's opmerking ook in. Wat Trenke zegt, boeken van dezelfde uitgever vergelijken, is een hele goeie, dat doe ik ook, maar op internet. Is wat lastiger, datw el.

(*) Het is niet 'de uitgever' die in eerste instantie een manuscript onder ogen krijgt; waarschijnlijk krijgt hij/zij het pas als laatste te zien - wanneeer lezers en redacteuren er zo enthousiast over zijn dat ze het graag een boek zien worden, en daar hun inzet aan willen/kunnen geven.

Bij veel uitgeverijen is de uitgever degene die het boek het eerste screent is mijn ervaring. Daarna gaat het pas een ronde doen langs redacteur en meelezers.

(*) Het is niet 'de uitgever' die in eerste instantie een manuscript onder ogen krijgt; waarschijnlijk krijgt hij/zij het pas als laatste te zien - wanneeer lezers en redacteuren er zo enthousiast over zijn dat ze het graag een boek zien worden, en daar hun inzet aan willen/kunnen geven.

Bij veel uitgeverijen is de uitgever degene die het boek het eerste screent is mijn ervaring. Daarna gaat het pas een ronde doen langs redacteur en meelezers.

Dat kan verschillen, blijkbaar. Bij de uitgeverijen die ik ken, gaat het juist andersom.

Bij de uitgever waar wij met onze verhalenbundel mee te make hebben is het ook zo. Eerst de uitgever, en die gaat later naar de redacteuren. Ik denk dat we veel te veel ophangen aan de zin 'past niet in het fonds'. Het is toch gewoon een gemakkelijke zin om een boek af te wijzen waar, zoals Thérèse zegt, geen klik mee is. En dat kan verschillende redenen hebben: geld, wachten op het 'pareltje', niet commercieel genoeg, enz.

Therese schrijft in # 15: 'Natuurlijk willen ze parels aan het kettinkje, krenten in de pap, stroop over de pannenkoek, maar dan geldt nog steeds dat die connectie er moet zijn, want niemand weet van tevoren of een boek een succes zal worden, of niet.' Dan moet je wel eerst het kettinkje, de pap en de pannenkoek hebben. Flauwe opmerking misschien, maar met andere woorden: hoe hoog wordt de lat gelegd? Waarom is een manuscript niet goed genoeg voor de ene uitgever, terwijl een andere met eenzelfde aanbod er mee wegloopt? Dat lijkt me meer iets persoonlijks dan dat het met kwaliteit of fonds te maken heeft.

@ jocoja53: Wat ik schreef was een reactie op de post van MichaM, die het pareltje noemde:

Volgens mij willen ze (ook) een slag om de arm houden om dat ene pareltje dat niet in hun fonds past maar wel heel goed is te kunnen ontvangen.

Dan moet je wel eerst het kettinkje, de pap en de pannenkoek hebben. Flauwe opmerking misschien, maar met andere woorden: hoe hoog wordt de lat gelegd?

Hoe hoog de lat wordt gelegd, is niet te zeggen. Het is - denk ik - niet alleen de hoogte van de lat (om in de beeldspraak te blijven), maar het zijn ook de houders waarin de lat gelegd wordt, het gras waarin de palen staan, het veld, het publiek. En dan nog valt een publicatie niet onder de categorie 'sportwedstrijd', waarbij op de tiende millimeter, de tiende seconde gemeten kan worden wie er bij de winnaars hoort, en wie niet. Ik ben geen uitgever; ik geef antwoord naar wat ik weet, heb ervaren. Sommige vragen zijn naar mijn idee echter niet te beantwoorden, hoewel er wel veel over gezegd kan worden, bijvoorbeeld dat ook een kettinkje, pap en pannenkoeken, evenals parels, krenten en stroop (én dus tekst, wil ik zeggen), aan zekere voorwaarden moet voldoen, om samen te vallen met de beschrijving van zijn eigen kenmerken, waardoor het herkend wordt als wat het is: kettinkje, etc. En dan nog vindt de een het kettinkje mooi, en iemand anders niet; en houdt de een niet van stroop, maar van honing; en er zijn zelfs mensen die walgen van pap. Dat is niet uit te leggen. Of wel?

Ik las net een stukje in het boek Close-up van Esther Verhoef, een gast leest het hier op ons terras en aangezien ze aan het wandelen is, zag ik mijn kans schoon :nod: Mij doet het niet veel, de mensen waar ze over schrijft intereseren me niet, dat is persoonlijk. Toch is dit boek al in zevende druk verschenen bij Anthos. Ik denk dat je na het lezen van dergelijke bestsellers beter weet hoe je voor voor 'de markt' moet schrijven. Misschien, als je echt uitgegeven wil worden, moet je dat doen. Onderzoeken, wat wil men lezen, wat is in, en dat ga je dan schrijven. Ik ga dat niet doen, schoenmaker hou je bij je leest, denk ik dan. Maar ik vraag me af wie dat hier wel doet?

Vanmiddag had Lydia Rood daar nog een leuk praatje over op de middag van het kinderboek. Zij stoorde zich aan haar broer die even tussendoor een bestseller schreef, terwijl zij al 30 jaar 'ploetert'. Hij ging over dolfijnen. Boeken over dolfijnen schijnen altijd goed te scoren bij kinderen. Zij laat nu in haar volgende boek uit de serie over het onbewoonde eiland ook maar eens een school dolfijnen langskomen. Ze bracht het wel humoristisch.

Het ligt aan het onderwerp heb ik nu wel heel wrang ondervonden. Een intrigerend onderwerp wordt binnengehaald en men leest er wel over maar gaat er niet massaal op af. (Toch een taboe...) Een gangbaar onderwerp wordt makkelijker uitgegeven... daar zit het grote publiek dus. En mijn eerste uitgeverij heeft inderdaad gewoon toegegeven dat een kinderboek tussen de algemene boeken minder goed loopt en daar moet ze dus eerst geld voor vrijmaken, zeker weten dat er een paar honderd (750 of zo) zeker van worden verkocht. Bij mijn tweede uitgeverij speelt dit niet, zij zijn zo groot dat ze het niet erg vinden om met een boek eenmalig wat minder te scoren. Zij kunnen dat risico beter aan.

ja, Mara, het onderwerp moet marketable zijn, dat is mijn idee ook. De grotere uitgevers kijken daar niet zo nauw naar, als je tenmisnte bij ze binnen bent, maar de kleintjes, en dat zijn de meesten, wel.

Past niet in ons fonds is gewoon een standaardbrief die ze uitdraaien wanneer je manuscript: a) echt niet binnen hun fonds past (qua soort boek) b) niet goed genoeg is c) beiden Ze gaan echt niet op al die honderden manuscripten die ze krijgen een persoonlijke brief schrijven, daar hebben ze gewoon geen tijd voor. De meeste manuscripten zijn simpelweg niet goed genoeg. En als een boek wél origineel en van hoge kwaliteit is, kan het inderdaad niet binnen een bepaald fonds passen, of gewoon niet de smaak zijn van de uitgever. Het zijn tenslotte nog steeds mensen. Uit eigen ervaring weet ik dat een uitgever ook gewoon een 'klik' zoekt met een boek, wat de één niks aan vindt, ook al is de kwaliteit nog zo goed, kan een ander geweldig vinden.

Sorry voor het omhoogschoppen van dit topic, maar vond het niet zo nodig een nieuw topic ervoor aan te maken. Als een uitgeverij schrijft 'dat de redactie van mening is dat uw manuscript binnen het fonds van onze uitgeverij onvoldoende tot zijn recht zal komen', zal dat dan ook een standaardafwijzing zijn? Of lees ik daar onterecht in dat het misschien wel wat is, maar dat het echt niet in het fonds van die uitgeverij past?

Of het terecht is weet ik niet, maar ik zou het ook zo lezen.