Proeflezende kinderen

Voor mij is de vraag hoe betrouwbaar jonge proeflezers zijn, niet zo relevant. Ik luister naar hun punten van kritiek, en als ik vind dat ze gelijk hebben, doe ik er ook wat mee. Als ik niks met de feedback kan, leg ik die gewoon naast me neer. Als kinderen alleen maar roepen dat ze het verhaal met plezier hebben gelezen, vind ik dat eigenlijk wel jammer, omdat ik echt hoop op verbeterpunten.

http://www.schrijvenonline.org/forum/6618 Hier de link naar het topic met veel tips hierover.

Ik weet niet hoe je het hebt aangepakt, K-meel (toffe naam trouwens!), maar wat ik zou doen is voor je zelf bepalen waar je precies feedback over wilt hebben en hier heel gerichte vragen over stellen. Ook kun je van te voren vertellen dat ze heel kritisch mogen zijn. Dat je daar juist het meest aan hebt. Dat ben ik trouwens wel met jullie eens, aan alleen maar 'Ja, het is leuk!' heb je niet veel. Succes verder!

Zelf ben ik blij met de stevige kritiek van een volwassene (liefst een andere schrijver) en de blik van een kind. Een kind kan niet zo goed aangeven waarom iets wel of niet goed geschreven is, waarom een bepaalde zin wel of niet werkt. Dat kan een volwassene beter, omdat die meer leeservaring heeft. Het kind kan dan juist weer aangeven of het verhaal leuk is, of het grappig of spannend is, saai of stom, wat voor een volwassene lastig is. Mijn zoon vindt een vis met een hoed op hilarisch. Ik niet.

Door je verhaal door kinderen te laten proeflezen ( of door het voor te lezen) kom je er achter of grapjes die je in je verhaal hebt gewerkt leuk gevonden worden en goed overkomen. Net wat Ceridwen zegt, kinderhumor is totaal anders dan die van volwassenen. Ik heb een keer een verhaal door een deel van groep 6 laten lezen en was enorm blij dat ze het verhaal allemaal wilden uitlezen. Ze konden goed aangeven wat grappig, leuk, spannend, saai was en ook welke woorden ze moeilijk vonden. Daar heb je wel wat aan. Ik had ze van te voren ook een lijstje met opdrachten gegeven zodat ze wisten wat ik van ze wilde weten.

Het is wel heel leuk de feedback te horen. Het is een hele schoolklas, groep 6, en de eerste lezers vonden het zo leuk dat ze het nu allemaal willen lezen. Van de leerkracht moeten ze een verslagje schrijven met tips en tops (dingen die ze leuk vonden) Dit was het eerste verslagje dat ik kreeg: Ik vond het een heel leuk boek. Omdat veel stukjes grappig waren en andere stukjes spannend waren. Het was grappig als Pim praatte. Het ook is geen kort boek maar ook geen lang boek. Dat vond ik ook wel fijn. Anders duurt het heel lang voor dat je het boek uit hebt of je hebt het meteen uit. Ik vond het een nog leuker boek als Pim vaker praat. Het was moeilijk om tips te bedenken omdat het al een heel leuk boek is. Wel heel leuk om te horen natuurlijk, maar niet heel specifiek. Pim is het kleine peuterbroertje van de hoofdpersoon, die valt bij deze lezer blijkbaar in de smaak. Ik had wel specifieke vragen gesteld maar helaas hierop niet echt een antwoord. De leerkracht doet al zoveel moeite dat ik niet echt wil zeuren... Ik vind het eigenlijk vooral heel cool dat kinderen nu echt mijn boek lezen!

Ik vind het eerlijk gezegd nogal duidelijk. Je boek wordt gewaardeerd omdat het niet te lang en niet te kort is, omdat het leuke en spannende stukken bevat. Heel goed bevonden dus, in de ogen van dit kind. En.. zij/hij wil meer "Pim"in het verhaal. Daar kun je misschien wel wat mee. Maar als ik jou was, zou ik even wachten tot je meer reacties krijgt van deze klas. Misschien zitten er overeenkomsten in en/of nieuwe gezichtspunten. Ik vind het een ontzettend leuk idee om een schoolklas je boek te laten lezen. En ik kan me ook voorstellen dat je er blij van wordt, want het is je doelgroep tenslotte. :)

Lauri schreef:

En ik kan me ook voorstellen dat je er blij van wordt, want het is je doelgroep tenslotte.

Ik word er ook elke keer blij van, maar heb ook ervaren dat kinderen, óók de oudste uit groep 8, je niet zo maar voor het hoofd willen stoten met kritiek. Pas als ze snappen waarom je juist wel kritiek wilt horen in plaats van al die complimenten, doen ze dat en dan nog in heel voorzichtige bewoordingen. Stukken die ze saai of lastig vinden gewoon laten markeren werkt vaak beter. Dan is de drempel niet zo groot. En je moet bij elke leeftijd heel duidelijk zijn en heel concreet zijn in wat je wilt weten. Toevallig heb ik eergisteren mijn nieuwe verhaal voor de John Flandersprijs (bedoeld voor groep 7 en 8) aan de proeflezers gegeven met als eerste opdracht om alles te markeren wat er wel uit kan. Het is namelijk bijna 2000 woorden te lang geworden en moet nu terug van 8500 naar 6500 woorden. Dat gaat niet meevallen, want het eerste meisje dat het inleverde (die had het diezelfde avond stiekem in bed uitgelezen! :D ) had dat weliswaar perfect gedaan, maar kwam niet verder dan twee stukjes van samen zo'n 200 woorden. Maar die had ze dan ook heel goed geschoten. Toen ik die nog eens nalas, vroeg ik mezelf meteen af hoe ik die in godsnaam had kunnen laten staan. :mad: In het onderwijs heb je uiteraard wel een voordeeltje. Je hebt de proeflezers voor het uitzoeken. In groep 7 en 8 gaf driekwart van de kinderen zich meteen op. Nu zit ik met een lange wachtlijst. :p

Hay, dat is precies waar ik een beetje bang voor ben, dat kinderen te aardig zijn om het te zeggen als ze het niets vinden. Maar het is zeker handig, zo'n schoolklas! Gelukkig werkt mijn schoonzusje in het onderwijs en helpt ze me hiermee (of eigenlijk haar collega, zelf doet ze kleuters...). Ik ga nog even afwachten op de volgende verslagjes!

Hay, dat is precies waar ik een beetje bang voor ben, dat kinderen te aardig zijn om het te zeggen als ze het niets vinden. Maar het is zeker handig, zo'n schoolklas! Gelukkig werkt mijn schoonzusje in het onderwijs en helpt ze me hiermee (of eigenlijk haar collega, zelf doet ze kleuters...). Ik ga nog even afwachten op de volgende verslagjes!