Good day! Ik ben voor enkele maanden in Nieuw Zeeland geweest, en dat was fantastisch. Natuur, vrijheid, trekkers, alles wat een mens maar kan wensen. Toen ik in het vliegtuig stapte dacht ik nog dat ik bij terugkomst wel weer graag in het Nederlands aan de slag zou gaan. Ik ben ten slotte in het Nederlands opgegroeid. Nederlandse prentenboeken, Nederlandse Sesamstraat en Nederlandse kinderliedjes. Het leek mij dat je daar moeilijk van af kunt stappen, die voorkeur voor je moedertaaltje. Maar na enkele weken werken met mijn oom, pratend in het Engels, begon ik toch meer hart te krijgen voor het Engels. En na enkele maanden van backpacker naar hostel te zijn gereisd, waar alle vriendelijke mensen engels praten, krijg ik toch steeds meer het gevoel dat Engels een veel fijnere taal is. En na ruim twintig klassiekers te hebben gelezen (van die goedkope penguins), waaronder Gullivers Travels, Lolita, The Beach en High Fidelity, begon ik het Engels zelfs hoger te achten dan ons koude kikkertaaltje. Op de terugweg in het vliegtuig kon ik mijn lachen niet inhouden toen de kapitein in het Nederlands begon te praten. Onze taal kent zo'n groot verschil tussen formeel en informeel, leek het. Zoveel van onze woorden lijken zo omslachtig. Engels voelt veel kneedbaarder, veel geschikter voor eenvoudige zinnen met dubbele ladingen. Één van de boeken die me op reis enorm beïnvloed heeft wat dit betreft is Steve Pinker's 'The Language Instinct', waarin hij pleit voor taal als een tool, met meer overeenkomsten dan verschillen, en ook heerlijk afgeeft op grammatica docenten. Ik vroeg me af of er andere forumleden waren met vergelijkbare ervaringen, bijvoorbeeld sommigen van jullie die nu in het buitenland wonen? Wat is eigenlijk de noodzaak van zoveel verschillende talen? Is de mensheid er niet bij gebaat dat iedereen één taal spreekt? Het liefst Engels? Of zijn er mensen die Chinees praktischer vinden?