Voor mij moeten namen passen bij het personage. Of de lezer die namen dan herkent maakt voor mij niet uit, elke naam moet je toch een keer als eerste zien :P dus wat maakt het uit als de lezer die naam niet kent? Als het maar in de tijd past :) een Romeinse met de naam Denise zou ik erg raar vinden (of ik weet niet dat het een Romeinse naam is). Marsicus klinkt Romeins, dat komt wel beter over. Het geeft ook wat colour locale. Doet me alleen wle denken aan Mars de oorlogsgod.

Romeinse namen. Romeinse gebruiken. Geen Lars maar Laurentius bijvoorbeeld.

http://www.schrijvenonline.org/forum-onderwerp/510 Bedoel je dit, Denise?

De enige voorwaarde die ikzelf heb, is dat het uit te spreken is. Vooral in fantasy is dat niet altijd het geval. Verder boeit het me niet zo. Hele rare namen komen vaak gezocht over, zoals wat Borde(r?)wijk deed. Dus zoek vooral iets wat in je tijd past, want je krijgt geheid een mierenneuker die met zijn vingertje gaat wijzen van "dat kan niet!".

Romeinse namen zijn toch erg gemakkelijk, kijk maar naar Asterix en Obelix. Pannenkoekmixius en dergelijke. Namen geschiedkundig moeten wel passen en zeker klinken. Marsicus vind ik er helemaal niet gek uitzien hoor en het klink ook mooi stoer. als van een grote Romeinse soldaat. vaak vallen namen en personen als legostukjes in elkaar. Googel er wel even naar. Ik las ooit ergens dat een naam in het ene land brood kan betekenen, (ik noem maar wat) en in het andere land hoer. veel succes verder.

Romeinse namen hebben juist het voordeel dat je er eindeloos mee kunt fantaseren. Juist omdat ze wat betekenen. Je denkt toch niet dat Decimus uit mijn eerste boek bij stom toeval Cascus van z'n achternaam heette? Ik geef m'n Romeinen altijd namen die iets van hun uiterlijk of een karaktertrek benadrukken, zoals Aquilinius, die man met z'n haviksneus. Het enige waar ik op probeer te letten is dat ze geen namen krijgen waar een geschiedkundig verhaal aan hangt. Een zwerver ga je geen Julius noemen, de Julii waren immers een oude, rijke familie. (Tenzij je zwerver een aan lager wal geraakt persoon is en dat feit plotgerelateerd is, dan juist weer wel natuurlijk).

Als twee broers allebei Marius heten, kun je het onderscheid maken via de cognomen. Primus en Secundus, voor mijn part :D Cascus was overigens een cognomen. Zijn gens was Publicius, een naam die echt en controleerbaar uit die specifieke tijd stamt. Enne... lijkt je het niet leuk als juist mensen met verstand van zaken jouw 'grapje' met de namen zouden doorzien? Iets waar de argeloze lezer juist volkomen aan voorbij gaat?

Dat is het mooie van namen, wie er dieper op ingaat, kan achter de ware betekenis komen. In één van mijn verhalen heet iemand Ancella, wat "slavinnetje" betekend. Dit past precies bij haar situatie. In een ander verhaal heet iemand Onom, achterstevoren gelezen heeft dit ook weet een betekenis. Zo kunnen namen heel mooi een wat diepere laag in een verhaal brengen, die lang niet alle lezers zullen kennen.

Inderdaad, dat zijn juist de dingen die het beetje extra sjeu aan een verhaal geven, voor de goede verstaanders.

Het staat bij 'overig,' Denise. Niet bij de eerste pagina maar op twee of drie.

http://www.larp.com/legioxx/nomina.html Misschien dat je iets aan deze link hebt....Erg veel keuze in namen is er bij de R. niet, dat komt wellicht omdat Rome door een betrekkelijk kleine groep mensen geregeerd werd. Net zoals nu dus.

Inmiddels al mosterd na de maaltijd, maar ik vind het onderwerp zo interessant dat ik jullie toch nog ga lastig vallen met mijn mening :D Als ik karakters aan het bedenken ben, zoek ik de betekenis van de namen vrij precies uit. Altijd uit een cultuur die past bij de culturele achtergrond van het karakter. Later vergeet ik die overigens vaak weer, maar het proces helpt mij de persoon uit te diepen. Onder mensen die veel lezen bevinden zich - vermoed ik - relatief veel personen die meerdere talen hebben geleerd of in ieder geval enig cultureel benul hebben. Dat maakt het voor de schrijver aan de ene kant makkelijker (deze lezers zijn vreemde namen en klanken wel gewend), en aan de andere kant moeilijker (ze zullen het merken als een naam niet binnen de cultuur van je boek past). En ze zullen het vaker opmerken als je de plank betekenisgewijs misslaat... Ik denk dat een goed gekozen naam helpt een sfeer te creeren, wat vooral in speculatieve en historische fictie erg handig is. Daar moet je de wereld toch meer uitspellen voor de lezer.

Nog meer mosterd bij de maaltijd :) Ik houd wel van korte, makkelijk leesbare namen. Bij moeilijk uit te spreken namen maak ik er vaak (onbewust) zelf een andere naam van terwijl ik lees (goeie kans dat Marsicus bij mij Marcus wordt).