Resultaat ik-vorm

Hoi allemaal :), dus nu heb ik geoefend met de ik-vorm verhalen schrijven en ik zou graag weten of jullie nog tips erover hebben of aanpassingen. :) Hoeft niet natuurlijk! Elke kritiek is welkom! “Ivan” Ik hoor mijn naam geroepen worden nadat de deur met een klap dichtvalt en herken de opgewekte stem. “Ik ben terug!” Ze zegt iets onverstaanbaars en er klinken verschillende voetstappen. Als ze de kamer inloopt zie ik verbaasd dat twee kinderen haar op de voet volgen. “Hallo.” Merk ik mezelf beduusd zeggen terwijl ik naar de twee jongens staar. De jongen met het zwarte haar ziet er uit alsof hij liever ergens anders is en kijkt ongeïnteresseerd om zich heen. De andere jongen met het opvallend zilveren wilde haar grijnst breed en zwaait onnozel naar me. Och, nee toch. Wat heeft die meid nu weer uitgehaald? “Rin?” Vraag ik nog steeds een beetje ontdaan als Rin de kamer weer uitloopt en mij met de twee misplaatste kinderen achterlaat. “Zijn dit nieuwe vrienden?” Ik herken ze niet, misschien zijn ze net in het dorp komen wonen. Rin loopt de kamer weer terug in met in beide handen een kom die ze aan de jongens geeft. “Ja! Ze hadden honger en ik dacht dat het wel goed zou zijn als ze hier wat eten, toch?” Het is me duidelijk dat ze geen antwoord verwacht en ze loopt weer de kamer uit. Ik glimlach beleefd naar de twee, waarna de vrolijke jongen zich op een van de kussens laat vallen op de grond naast mij. “Kay, aangenaam!” Grijnst hij, ik knik en stel mezelf ook voor. “Ivan Aiko.” Dan blik ik de nog staande jongen weer die tegen de muur naast de deuropening leunt. Hij blijkt diep in gedachten gezonken te zijn, zijn linkerhand geklampt aan het zwaard aan zijn zij. “En jij?” De jongen kijkt verward op bij mijn vraag. “Oh,” antwoordt hij na een paar seconden. “Jonathas.” Ik knik weer en Jonathas vervolgt het staren naar de muur tegenover hem. Interessante vrienden. Met een zucht leun ik weer achterover op de bank waar ik voordat Rin binnenkwam heerlijk lag te slapen. Nu tuur ik geïnteresseerd naar het plafond. Was het altijd al die grauwe kleur geweest? “Wat zijn jullie stil, zeg!” Rin zucht en vanuit mijn ooghoeken zie ik haar op een zitkussen naast de tafel ploffen. “Aiko.” De stem kwam van de zwartharige jongen, Jonathas. “Noem me maar Ivan.” Lach ik. “Ik ben nog nooit als Aiko aangesproken. Vind ik ook veel te formeel.” Jonathan zegt niks en blijft voor zich uit naar de muur tegenover hem kijken. Zou er wat op de muur zitten? Ik volg zijn blik maar ik zie niets afwijkends, op de sombere vaalwitte kleur na. Toch blijf ik er intensief naar staren. “Hoe heet dit dorp, Aiko?” Zijn stem rukt me uit mijn overpeinzingen en de onveranderde manier waarop hij mij aanspreekt ontgaat me niet. “Yamamura.” Als hij de naam niet weet, woont hij hier dus ook niet. En dat zal ook wel gelden voor de andere jongen, Kay. Ik ga rechtop zitten en pak de kom rijst van tafel. Naast mij hoor ik de zilverharige jongen hummen en met zijn eetstokjes een ritme tikken. “En waar komen jullie vandaan?” Vraag ik onverschillig, blij dat de sfeer best meevalt. Meeviel. Want de zwartharige jongen kijkt meteen argwanend op en ik voel de kamer kil worden. Btw. : Dit is niet dezelfde ik-persoon van mijn vorige topic, dat is Jonathas. ;) Alvast bedankt :)