Oud werk pimpen: doen of niet?

Haal de krenten uit de pap en maak er een vers rozijnenbrood van!

Ja Iris, doen! Ik ben zelf ook bezig met pimpen. Er moet echter toch wel veel veranderd worden. Het wordt haast pimpelen.

Altijd pimpen. Elk werk dat onaf in de (virtuele) kast blijft liggen is er een teveel.

Doen!

Ja, doen!

Doen, Iris Bee. Misschien heb je je beste boek al wel geschreven maar moet je het alleen nog herschrijven ;)

Tuurlijk doen. Je hebt er toch niet voor niets destijds zoveel bloed, zweet en tranen ingestopt?

Ik zou het ervan af laten hangen of je er zin in hebt. Pimpen is volgens mij niets anders dan herschrijven (wel een leukere term :) ) en niet makkelijk. Ik vind het vaak nog lastiger dan iets nieuws schrijven. Misschien kun je het combineren, tegelijkertijd iets nieuws en iets ouds?

Als je nog helemaal achter je werk van toen staat, en het vuur weet op te poken, kun je er weer induiken. Soms heeft een tekst, net als kaas en wijn, enige tijd nodig om te liggen, te rijpen. (En de auteur ook). Maar als de conclusie niet verder gaat dan 'ja, wel goed eigenlijk,' lijkt me dat niet voldoende om er alle energie weer tegenaan te gooien. En dan zul je ook merken dat de flow niet lang houdt. Probeer het. En zie wat er gebeurt. Ik ben wel benieuwd, moet ik eerlijk zeggen. Ik heb ook nog allerlei van vroeger liggen. Maar ik weet niet, welke kant ik ermee uit moet. Toch gooi ik het niet weg.

Inderdaad, wat toen 100 procent leek is door persoonlijke groei misschien tot 85 procent geworden. Door jouw veranderende referentiekader en kunde kun je weer gaan brouwen tot je aan die 100, zoniet 100 en één procent zit. Koester je zielenkindjes :D

Leuk, jullie zeggen allemaal: doen! Ik ga het ook doen. Ik zie het maar gewoon als een grote berg inspiratiemateriaal. Uiteraard bewaar ik van alle verhalen de oorspronkelijke versie. Maakt het nog een verschil, vinden jullie (in het algemeen gesproken) of een verhaal al gepubliceerd is? Voelt toch een beetje alsof je een schilderij weer gaat bewerken nadat het geexposeerd is geweest. Maar je hoort toch ook wel van schrijvers die bij een tweede druk toch nog dingen aan het verhaal veranderen. Wanneer is een verhaal echt áf en staat het helemaal op zichzelf? Pas als je dood bent? Ik heb een boek van Raymond Carver, de koning van het korte verhaal, en daarin staan twee versies van één verhaal. De latere is korter. Beter weet ik niet, want ik kan de latere niet lezen zonder in mijn achterhoofd de informatie van het eerdere verhaal.

Er zijn heel veel mooie schilderstukken van dezelfde oude kruik.

"Maakt het nog een verschil [...] of een verhaal al gepubliceerd is?" Het hangt ervan af, door wie het gepubliceerd is. Als dat bij een reguliere uitgeverij is, zul je hen die vraag moeten stellen. Als je het in eigen beheer gedaan hebt, en je vindt het verhaal het waard om een tweede levenslicht te zien, dan ben je natuurlijk vrij om ermee te doen wat je wilt, en vooral als je denkt dat het een betere versie wordt (maar dat is nog maar de vraag). Zelf geloof ik dat ik dit niet zo snel zou doen. Ik houd ook niet van 'Dreft, nu nóg beter.' Het suggereert dat de vorige Dreft-versie eigenlijk niet je-dát was. Dat effect kan een verhaal van je ook krijgen. In mijn beleving kun je niet twee versies van een verhaal naast elkaar publiceren. Dan zijn het óf verschillende verhalen, óf het doet denken aan een studie, zoals je ook verschillende studies en stadia van een kunstwerk van een schilder kunt hebben. Uiteindelijk werken die verschillende studies en stadia toch naar één meesterwerk.

In een voorwoord bij één van zijn boeken excuseerde Godfried Bomans zich, dat twee verhalen in dat boek al eerder waren gepubliceerd. Hij kon het niet meer voorkomen, de drukker was in tijdnood, enzovoorts. Wel gaf hij aan dat het niet zo'n ramp was, want de eerste publikatie had weinig aandacht gekregen, en voor wie het twee keer zou lezen, was het toch maar een voorrecht dat hij zo'n voortreffelijk verhaal twee keer mocht lezen. Voor Godfried was het ook een voordeel, het leverde hem veel tijdsbesparing op. In gedachten ging hij achter u staan om over uw schouder mee te lezen, hij hield zijn adem in...

Misschien dat je oud werk wel vanuit een totaal ander inzicht gaat zien. Dat heb ik gehad. Vond ik mijn eigen werk ineens niet meer zo origineel overkomen. Maar het sinterklaasverhaaltje was ook een opgepimpt werk! En dat kan nog zoveel beter. Moet ik even over nadenken hoe.

Tolkien bleef zijn werk pimpen.

Doen!

Zou het niet doen. Eerste gedachten zijn vaak de beste/meest mooie. Door te schaven word je werk niet altijd automatisch ook beter.

Dat vind ik echt onzin! Als ik mijn schrijfsels nalees zie ik altijd verbeterpunten en schrijf het weer anders etc. Dat kan ook zeker met werk wat een tijdje in de kast ligt! Zeker wel doen !!

Als je grammatica bedoeld: ja Maar ik doelde meer op de inhoud. Daar zou ik nooit aan schaven.

Soms verander je de halve verhaallijn, dat gebeurt zo vaak! Scene er bij, scene er uit, dat is vrij normaal hoor..

Daar ben ik het niet mee eens, ook qua inhoud zijn er veel verbeteringen mogelijk en m.i. zelfs noodzakelijk. Juist als je het werk een tijd hebt weggelegd, zie je daarna beter welke lijnen aangescherpt moeten worden of zelfs kunnen vervallen.

precies Ing, dat vind ik dus ook ;)

Daarover verschillen we dan van mening :)

Je gelooft niet dat je tot nieuwe inzichten kan komen?

Dat wel, maar ik heb altijd het tegenovergestelde gehad en merk het ook wel eens bij anderen op. Als ik iets teruglees denkt ik bij mezelf vaak "Jezus, hoe ben ik daar ooit op gekomen?" Achteraf zou ik het dus vaak niet meer kunnen veranderen/verbeteren, omdat mijn eerste ingevingen altijd de "beste" zijn. Die paar keren dat ik dat wel heb geprobeerd, werd het enkel bedroevender.

Maar nu heb je het alleen over het idee zelf. Niet de manier waarop je het verwoordt, naar voren brengt en verpakt. En dat kan vaak, zo niet altijd, (veel) beter.

Mijn inziens niet. Mijn eerste ingevingen incluis verpakkingen zijn in eerste instantie leuk, zelden in "tweede instantie"

Dan ben je volgens mij een uitzondering. Maar goed, je geeft ook al aan dat je liever niet wil leren, dus ja, als je jezelf niet verbetert, zal je werk ook niet verbeteren. Ik schrijf nu beter dan tien jaar geleden en ik heb veel geleerd over opbouw en personages, bijvoorbeeld, dat ik graag wil gaan toepassen in een verhaal dat ik in mijn jongere jaren heb geschreven. Ik weet zeker dat het daar beter van wordt, zelfs al dacht ik toen dat het perfect was. Natuurlijk kun je die energie ook steken in iets nieuws, maar om dat te zeggen dat een bestaand werk nooit beter kan worden... ik denk niet dat er veel mensen zo over denken.

Shitonya, in mijn ervaring verandert een mens erg weinig van visie. Zoals je twintig jaar geleden dacht, zo denk je nu nog. Na twintig jaar herken je dus feilloos je eigen visie en je vindt hem fantastisch! Dat iemand het zó heeft kunnen formuleren! Maar in feite heb je twintig jaar navelgestaard en ben je geen spat veranderd en heb je niets bijgeleerd, ingezien, geïntegreerd. Je bent stil blijven staan. Maar geweldig IS het! Omdat je je eigen schrijven ZELF herkent. Misschien kun je daar in de schrijverij heel ver mee komen. Hoe ver ben je al inmiddels?