Na kinderboeken nu een roman. Wie heeft daar ervaring mee?

Welkom Iris (lachende smiley). Met die bijl hak ik niet maar ik kan je wel het volgende ter overweging meegeven. Over schrijven voor volwassen of dichten voor kinderen hoef ik nauwelijks na te denken. Maar als ik een kinderboek wil schrijven, vooral voor jongere kinderen, dan loop ik helemaal vast. Ik aarzel en haper en herstel veel te veel. Ik kan geen goed onderwerp vinden en de juiste toon aanslaan lukt al net zo min. In feite heb je niet zoveel aan mijn antwoord, behalve dan dat het blijkbaar vaker voorkomt. Wat ik voor mezelf heb bedacht is dat schrijven naast hard werken en wat talent ook bestaat uit een handvol persoonlijke truc'jes. Het heeft me jaren gekost voor ik mijn trucs vond om een roman te schrijven. Nu wilde ik binnen een paar maanden ook kinderboeken kunnen schrijven. Achteraf is dat voor mij niet reeel, het is ook niet gelukt. Ik denk dat ik, om het wel te kunnen, zo'n zelfde proces moet doorlopen als eerder voor de romans. Ik verwacht wel dat het sneller zal gaan dan dat eerste proces, maar langzamer dan ik wil. Ik zou zeggen, maar dat is een beetje psychologie van de koudegrond, probeer je te herinneren hoe je jezelf indertijd ontwikkeld heb tot kinderboekenschrijfster en bedenk welke stap je hebt overgeslagen nu je naar de volwassen romans wilt switchen. (en ... heel nieuwsgierig naar je kinderboeken, mogen we wat meer weten)?

Welkom Iris, Ik ben ook meteen nieuwsgierig naar je kinderboeken. Zet je wat bij boekpresentatie? Ik herken je probleem wel. Ik heb ook een aantal kinderboeken geschreven en vind de teksten die ik voor volwassenen schrijf nog niet wat het moet wezen. De columns die ik voor volwassenen schrijf gaan overigens in mijn ogen goed. Dat is toch een heel andere manier van schrijven. Korte verhalen lukken ook, al moet ik steeds oppassen dat mijn zinnen niet te kort zijn en mijn taalgebruik niet te eenvoudig. Het blijft achteraf sleutelen aan dat soort dingen, terwijl ik dat bij kinderboeken nauwelijks nog heb. Ik vind het gewoon een andere manier van schrijven zoals je ook bij zwemmen schoolslag hebt en vlinderslag en je voor elke techniek apart moet oefenen. Ik zit in twee schrijfgroepen waar ik met mijn 'collega's' sleutel aan mijn vaardigheden. En ik volgde cursussen die specifiek gericht zijn op het schrijven voor volwassenen. Daardoor verbetert de techniek wel, maar ook hier blijft het oefenen, oefenen, oefenen. Ik heb nu trouwens ook twee werkkamers in mijn huis. In mijn tweede kamer werk ik aan speciale dingen zoals mijn teksten voor volwassenen. Op de een of andere manier voel ik me anders en schrijf ik anders als ik fysiek op een andere plek zit. Raar maar waar. Ik merk trouwens dat ik toch steeds weer eerst mijn 'kinderdingen' ga doen omdat dat gewoon makkelijker gaat. ----------------------------------------

Mijn nieuwe kinderwebsite is online!!

O, wat snel al reacties! Dank, dank. Ik moet nog even uitzoeken hoe het zit met die boekpresentaties, maar moet nu weg. Wel kunnen jullie op mijn website werk van me zien: www.irisboter.nl

Ik ken dit probleem. Ik schrijf hoofdzakelijk voor kinderen (ik heb nog niks uitgegeven), maar probeer zo af en toe ook voor volwassenen iets op papier te zetten. Het lukte me eerst niet zo goed, omdat ik te snel iets wilde uitleggen. Ik denk dat het een kwestie van meer doen is. Rosali

Ik kan me heel goed voorstellen dat het niet alleen knop is die omgedraaid moet worden. Wel heel erg leuk dat je het in ieder geval wilt proberen. Zijn er specifieke punten waarop je vast loopt? Ik ben even op je website geweest, en het ziet er echt geweldig uit! Heerlijk wat je allemaal al gedaan hebt! =)

Ben ik weer. Ceridwen, het is vast waar dat het ook gewoon een proces is waar ik me in moet ontwikkelen. Misschien wil ik wel te snel, hoewel ik al járen schrijf en niet specifiek voor kinderen. Dat is eigenlijk pas iets van de laatste 5 jaar. Bedankt voor je tip, ik zal eens nadenken over hoe dat tot stand is gekomen. Zjors, jij ook bedankt. Korte verhalen gaat mij ook goed af, grappig dat jij dat ook hebt. En twee werkkamers, haha, dat is misschien ook wel wat. Rosali, het te snel willen uitleggen herken ik ook. Het is moeilijk om subtiel te zijn! En Chinouk, dank voor je compli's! :-) Waar loop ik op vast? Bij het schrijven voor kinderen schrijf je 'gewoon' het verhaal. Zonder omhaal en direct. Maar voor het schrijven voor volwassenen moet het zich allemaal veel meer tussen de regels afspelen. Er spelen zich handelingen af, die kun je beschrijven. Dan is er een plot, een daadwerkelijk verhaal (man zoekt en vindt vrouw en ze verliezen elkaar weer, bijv.) Maar daartussen zit een hele kloof die ik niet opgevuld krijg. Ik krijg als het ware wel het skelet omhoog, maar nu het vlees nog! Ik lees wel eens boeken met een op zich overzichtelijke, eenvoudige verhaallijn. Ook worden gevoelens en karakters niet verteld of uitgelegd, maar geshowd, zoals het hoort. En dan toch een boek van 200 pagina's! Waar vult de schrijver het boek dan toch verder mee?! DAT is eigenlijk mijn vraag. Ik duik maar weer eens in mijn grote stapel boeken die ik nog wil lezen, om de kunst af te kijken.

Ik ben zelf nogal kinderlijk van aard ;) dus het schrijven van volwassenenromans gaat mij niet zo goed af. Het moeilijke aan jeugdboeken is dat je je constant moet realiseren dat je verhaal voor hen begrijpbaar moet blijven. Geen al te lange zinnen en niet te moeilijke en minder vaak gebruikte woorden. Groeten, Nick "sèi paji sai dia degom wianon fio paji kwieimin si anrien est toia sèi si doika!" "Om je op dit riskante punt uit je concentratie te halen is vragen om moeilijkheden."; Maïra in het boek De Drakenmeester

Rudolf (prachtige website heb je trouwens), tja, waarom willen mensen dingen, ook al vinden ze ze moeilijk?! Vraag dat maar eens aan Hymalaja beklimmers:-) 't Feit dat ik het lastig vind vind ik in elk geval niet genoeg reden om het niet meer te willen. Ik wil het in elk geval proberen en ergens heb ik ook het gevoel dat ik het kan en ik stik van de ideeën, maar mis kennelijk nog een stuk gereedschap. Nouja, het komt erop neer, ik WIL het gewoon graag. Ik schrijf eigenlijk mijn leven al voor leeftijdsgenoten, pas sinds 5,6 jaar speciaal voor kinderen.

Hoi Iris Bee, De schrijfster Lieneke Dijkzeul heeft sinds kort een 'echte' roman / literaire thriller geschreven na een aantal kinderboeken. Wellicht dat je haar eens kunt google-en en waardevolle achtergrondinformatie opdoet. Vlees op de botten: show - show - en nog meer show! Groeten, Ingunn

Simone van der Vlugt ook. Zeker een trend aan het worden bij Lemniscaat schrijfsters ;) Toch maar eens op zoek naar dat boek. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Curiosity killed the cat. Gelukkig ben ik geen kat!

Er bestaat een boek over het schrijven van een roman, genaamd "Hoe schrijf ik een verdomd goede roman?" Ik heb het zelf niet, maar ik heb op het oude forum wel goede berichten over dit boek gelezen. Bol.com heeft het. Misschien heb je er iets aan. ---------------------------------------------------

Ik schrijf, dus ik ben.

Ik heb het liggen! Een boekjemet 191 pagina's die je wel erg veel tips geven om een goede roman te schrijven. Ik heb enkele boeken liggen die over schrijfstijl en spelling gaat en dit vult het rijtje goed aan met enkel het thema romanschrijven. 'Blognote'

Hoe schrijf ik een verdomd goeie roman heb ik inderdaad ook in huis! Wel beetje Amerikaans, maar toch erg, erg leerzaam. Ben ondertussen IJspaleis aan het lezen van Daan Remmerts de Vries, ook al een lemniscaatschrijver die nu ook voor volwassenen schrijft. Ik duik er nog maar eens in, heb ondertussen wel een iets beter gevoel gekregen over de toon in het verhaal.

Hai Iris, Zelf heb ik een kinderboek met korte verhalen geschreven en merk vooral dat andere het idee hebben dat ik een kinderschrijfster ben.. Ik probeer met niet op een genre vast te pinnen. Wat je wilt doen is lastig, omdat je al een eigen manier van werken hebt. Ik denk dat je het beste eerst een beetje kunt freewriten, niet nadenken of terug lezen maar pennen/typen. Verder erop letten dat je niet te korte zinnen maakt (is een beetje mijn struikelblok) en niet teveel verwoorden maar beeldend vertellen. Het is echt een andere manier van schrijven en ik wens je succes met het omzetten van de knop. Sam

Ik doe niet alsof ik normaal ben, want dat ben ik niet

Hoi Rudolf, je vraagt: "Maar waar ligt voor jou dan vooral het verschil tussen het schrijven van een boek voor volwassenen en een jeugdroman?" Dat is eigenlijk precies wat ik me afvraag. Misschien had dat juist ook mijn vraag moeten zijn. Ik denk zelf dat het te maken heeft met meer suggereren, minder direct schrijven, meer aan de lezer overlaten. Minder uitleggen. Meer "achter" het verhaal gaan zitten. Maar ik krijg maar niet precies de vinger op hoe het dan moet. Ik blijf proberen!!! Groet Iris

Misschien gewoon eens een stuk insturen bij 'Boekpresentatie'? Dan kunnen wij (volwassenen...) kijken hoe het op ons overkomt. Of heb je dat al gedaan?

Goed idee! Ik wist nog niet eens, dat dat kon. Ik ga zeer binnenkort een stukje plaatsen. Dank je Marriejeanne.

Ik denk dat het verschil tussen een jeugdboek en een volwassenboek meer ligt in het onderwerp dan de stijl.

wonderer, ik ben benieuwd waarom je dat denkt! Ik ben het namelijk helemaal niet met je eens. Voor heel jonge kinderen gaan boeken inderdaad over kleuren of eendjes of zo, maar voor vanaf een jaar of zes kun je héél goed boeken schrijven over liefde, vriendschap, dood, angst, ruzie. Volwassen onderwerpen. Maar juist in de stijl moet je je op kinderen richten. groetjes Iris

Ik noem kinderen vanaf een jaar of zes geen "jeugd", dat zijn kinderen. Ik had in mijn hoofd dat je met jeugdboek vanaf een jaar of veertien bedoelde. En dan zijn onderwerpen zoals die in veel boeken voor volwassenen voorkomen, zoals ongewenste kinderloosheid, misbruik in een ver verleden, kinderen met problemen, werkloosheid, ik noem maar wat, niet erg interessant. De dingen die jij opnoemt zijn wel erg algemeen, dus ja, die kun je overal wel kwijt. Maar goed, ik had het dus over het verschil tussen jeugdboeken en volwassenboeken, niet kinderboeken en volwassenboeken.

@ wonderer: 'Ik denk dat het verschil tussen een jeugdboek en een volwassenboek meer ligt in het onderwerp dan de stijl,' schrijf je. In een goede stijl is elk onderwerp aanvaardbaar (voor jeugd - niet voor kinderen). Het onderwerp is van minder belang dan de stijl. Als je het onderwerp laat afhangen van de leeftijd, word je zeer beperkt. Meiden van veertien bijvoorbeeld zijn (over het algemeen) slechts geïnteresseerd in een paar onderwerpen: kleding, jongens en 'folders lopen'. Dus in zichzelf. Daar kun je massa's boeken over schrijven (sterker: die zijn al geschreven), in verschillende stijlen. Zodat alle meisjes van veertien zich van hoog tot laag, van smal tot breed en van plat tot gepukkeld met een bepaald boekfiguur kunnen identificeren.

Maar een goed jeugdboek wordt ook door volwassenen graag gelezen. Lezen die dan door de stijl heen of door het onderwerp?

Die genieten volgens mij van beide evenveel (onbewust).

Wonderer: elk boek gaat uiteindelijk over angst en/of over liefde. Dat geldt ook voor (goede) kinderboeken. Uit die grondthema's voortvloeiend kun je allerlei onderwerpen verzinnen, de voorbeelden die je noemde zijn ook allemaal te herleiden tot angst of liefde (of combinatie). Ik ben wel met je eens dat sommige onderwerpen jeugd minder zal interesseren, maar ik ben ervan overtuigd dat de stijl veel bepalender is of een boek daadwerkelijk de lezer grijpt. Want als ik jou redenering volg, zou het niet zoveel uit maken HOE je schrijf, ALS het maar gaat over iets wat de lezer aanspreekt, en dat geloof ik niet. Ik denk zelfs dat het andersom is: het maakt niet zoveel uit waar het over gaat, ALS het maar goed geschreven is. Je schrijft:"Maar een goed jeugdboek wordt ook door volwassenen graag gelezen. Lezen die dan door de stijl heen of door het onderwerp?" Door de stijl. Als die al zo anders is. Een goed jeugboek verschilt niet zoveel van een goede roman. Ik denk dat een boek als 'oorlog zonder vrienden' aan de stijl te herkennen is als een boek voor jeugd. Maar het onderwerp is natuurlijk behoorlijk volwassen. Een boek als 'kees de jongen' gaat over een jongen maar is een boek voor volwassenen. Te herkennen aan de stijl. Ach, de grens ligt hier niet zo nauw, denk ik. Tot nu toe heb ik geschreven voor kinderen, tot een jaar of 14. En dat is stilistisch echt een ander verhaal.

Ik denk dat je voor 15-plussers hetzelfde kan schrijven als voor volwassenen, slechts het onderwerp verschilt (en de personages en... nou ja, vul in). Zoals jij mijn redenering volgt, klopt dus niet. Het maakt wel degelijk uit hoe je schrijft. Ik lees liever een boek waarvan het onderwerp me aanspreekt, dan een boek met een goede stijl en een kutonderwerp. En ja, zoals ik al eerder gezegd heb, tot een jaar of veertien is KIND en dan moet je wel aan je stijl werken.

Huh? Wonderer, ik geloof dat ik je even niet begrijp. Je schrijft eerst: "Het maakt wel degelijk uit hoe je schrijft." en dan: "Ik lees liever een boek waarvan het onderwerp me aanspreekt, dan een boek met een goede stijl en een kutonderwerp." Maar dan maakt het je toch níet uit hoe een boek geschreven is, met andere woorden, voor jou is het onderwerp belangrijker? Ik ben het trouwens weer niet met je eens. Ik lees VEEL liever een boek in een fijne stijl, en dan maakt het me eigenlijk al niet meer uit waar het over gaat, dan een boek over iets wat me normaal wel interesseert in een stijl die me niet aanspreekt. Dan leg ik het na 2 bladzijden al weg. Vergelijk het met een schilderij: ik kijk liever naar een schilderij van een hond (waar ik niet van hou) in een stijl die me aanspreekt, dan naar een schilderij van een kat (waar ik wel van hou) in een stijl die me niet aanspreekt. Ik denk dat stijl 99% van de kwaliteit van je verhaal uitmaakt.

Je moet ALTIJD aan je stijl werken. Stel je voor dat dat niet zo was. Dan zou het geen fluit uitmaken of je een boek van Carry Slee las of van Harry Mulisch - want het gaat immers om het ONDERWERP (volgens jou, wonderer). Maar dat is natuurlijk niet zo. Het onderwerp is de dienaar van de stijl. En de schrijver kiest niet zijn stijl want die IS hij voor een groot deel ZELF: het is ZIJN gedachtegang, ZIJN woordkeus, ZIJN humor, ZIJN zinsconstructie. Alhoewel hij natuurlijk toch per onderwerp weer een andere stijl kan kiezen. Maar aan de stijl herkent men de meester. Niet aan het onderwerp. Dat is ook zo in de muziek en de beeldende kunst.

Halen jullie nu Literatuur ( ja, met hoofdletter!) en gewone leeskost niet door elkaar? Het is heerlijk om een boek met prachtige zinnen te lezen, maar soms lees ik een boek uit, gewoon omdat ik het verhaal leuk, spannend of grappig vind, terwijl ik me aan de stijl kan ergeren.

Ik kom toch nog even terug met een topicvraag: waarom een boek voor volwassenen? Het is al meer gevraagd. Toch stel ik hem nog een keer. Als ik zo dolgraag zangeres wil worden, maar daar de capaciteiten niet voor heb, terwijl ik wel prachtig piano kan spelen, wat raad jij me dan aan?

Pluisebol: deze vraag begrijp ik niet. Wie zegt, ten eerste, dat ik er de capaciteiten niet voor heb? Dat weet je pas als je het geprobeerd hebt, niet? En ten tweede, stel je die vraag aan iedereen, die probeert een roman te schrijven en daar vragen over stelt? (en dat zijn er op deze site al zo'n 700, heb ik begrepen). Wat maakt het nu uit, wat ik hiervoor heb gedaan? Anderen hebben misschien eerst journalistiek werk gedaan, of waren (of zijn) postbode, of juf, of dominee. Maar omdat er eerst kinderboeken van mij verschenen zijn trek je mijn capaciteiten als schrijver voor volwassenen in twijfel. Zoals je merkt, irriteert me dat! Ik heb ook al verteld, dat ik al langer schrijf voor volwassenen, maar dat intussen mijn kinderboeken verschenen zijn. Ik vind dat dat er gewoon niet toe doet! Ik ben gewoon iemand die schrijft en daar vragen over stelt, zoals talloze anderen hier. Ik heb sterk het idee dat je als kinderboekenschrijver in een hokje gezet wordt, en als je iets anders probeert dat je dan gauw op je plaats teruggezet wordt. Ik vraag me af of mijn schrijfsels nog wel objectief beoordeeld zullen worden (dit vraag ik me ook af bij uitgeverijen, die weten dat ik ook voor kinderen schrijf.) Maar om op je vraag terug te komen. Als jij vragen hebt over zingen, dan krijg je daar van mij alle tips voor die ik heb. Dat je ondertussen prachtig piano speelt, heeft daar wat mij betreft niets mee te maken.