Én je moet als lezer enige humor bezitten, of: de vaardigheid om die te herkennen en te lachen. (Niet alle mensen vinden lachen leuk :) ).

Precies, MJ. Als ik weer eens zo vrij mag zijn een citaat te halen uit Ovidius' Metamorfosen (die bestudeer ik nu heel intensief voor Latijn en Ovidius was een soort van grappige schrijver): Al snel in het verhaal van Io staan twee vormen van 'humor'. Dit is blijkbaar Romeinse humor, want niemand in de klas kon erom lachen:

(Jupiter wil Io overhalen het bos in te gaan.)"... en zoek de schaduwen van het hoge bos op. (En hij had haar de schaduwen van het bos getoond.)"

En, even later:

"Vlucht niet van me! (Zij vluchtte immers.)"

En op andere momenten moet je nog meer verplaatsen om het gegevene grappig te vinden.

Carduelis, ik ben bang dat ik het niet snap. :( En eerlijk gezegd herinner ik me Ovidius en de Metamorfosen niet als humor van de lessen Latijn van weleer. :confused: Ik was vooral onder de indruk van zijn lyrische stijl. En natuurlijk de prachtige verhalen. Ik weet dat je humor niet moet uitleggen, maar kun je er iets meer over vertellen? Ik ben erg benieuwd.

Hij zat bij een leeg krat een biertje te drinken. Overal op de vloer lagen flesjes. Toen zijn vriendin het zag en hem kwaad aankeek zei hij: 'Ik had niet eens dorst!'

Hahahha! Dat is humor, in elk geval van de soort waar ik van houd. Die laatste zin doet het hem.

Tja, Ariadne, hoe moet ik nu iets uitleggen wat ik zelf ook niet grappig vind? :P Zelf vond ik het storend, domme informatie ertussendoor. Maar voor het eindexamen moeten wij het leren als humor, omdat de auteur inbreekt in het verhaal om informatie toe te voegen. Een andere vorm van humor is dat Inachus, als hij doorheeft dat Io (zijn dochter) in een koe is veranderd, hij klaagt dat hij zijn schoon- en kleinzoon uit een kudde (koeien) moet halen. Dat vond ik niet echt bijzonder grappig.

Ik denk dat iedereen wel een soort van humor heeft :) Ik heb zelf het idee dat vooral onverwachte reacties een grappig effect op kunnen leveren: Hij was bezig zijn zoveelste biertje te drinken. Overal op de vloer lagen flesjes verspreid. Zijn vriendin kwam binnen en keek hem woest aan. "Sorry, ik had een leeg krat nodig" Het probleem is dat mensen verschillende dingen (niet) grappig vinden. In ieder geval succes :D

Nou, Carduelis, ik voel me je mee. Ik begrijp niet hoe Ovidius opeens tot de grappenmakers van de antieke literatuur gerekend wordt. Eerlijk gezegd vind ik dat hele idee nogal dommig. :angry: Wij lazen hem om zijn mooie stijl en dat lijkt me de enige juiste reden. :) Overigens heb ik vandaag het eerste hoofdstuk van Max Havelaar nog eens gelezen en dat vind ik dus echt heel erg grappig. :lol: :nod:

Of je maakt er iets slapstickachtigs van: Hij zette net het laatste flesje aan zijn mond toen de deur openzwaaide. In de deuropening stond Moniek, zijn vriendin. "Wat, ben je nu al terug? Ik bedoel: hai, lieverd..." Ze groette niet terug. Praten, desnoods een geluid voortbrengen, het was onmogelijk. Ze stond stokstijf op de drempel en nam met grote ogen de wanorde in de huiskamer in zich op. Hij keek naar de volle booschappentas die ze met een klap op de grond had gezet. Er stak een prei uit. Hij zwaaide er naar met zijn vrije hand. "Hoi prei!" Daar moest hij erg om lachen. Hij nam een slok en verslikte zich. Bier sproeide over de gordijnen. De uitdrukking van verbijstering op het gezicht van Moniek had intussen plaats gemaakt voor een donkere onweerswolk. Ze beende woedend de kamer in, terwijl haar trillende wijsvinger priemde in de richting van de lege bierkrat onder Rays achterwerk. "Zeg, je wilt me toch niet vertellen dat je al die..." Ze maakte haar vraag niet af, want op dat ogenblik stapte ze op een leeg bierflesje. Het rolde onder de bank, waar het rinkelend tot stilstand kwam tegen een ander leeg exemplaar. Zij belandde achterwaarts in de ficus. Slingerend en zwaaiend kwam Ray overeind van zijn krat "Voorzichtig nou hè. Er zit wel statiegeld op."

Humor kun je inderdaad niet leren denk ik. Humor is ook zo'n gegeven wat voor iedereen een andere betekenis heeft. Onlangs heb ik nog ervaren hoeveel verschil er zit in mensen, als het gaat om humor. Een vriendin van mij had op hyves een hele leuke blog geschreven over haar kinderen, maar deze blog bevatte een behoorlijk felle vorm van humor. Eigenlijk zette ze een van haar kinderen gewoon neer als monster. Ik kon hier alleen maar heel hard om lachen want ik hou wel van wat pittige humor en zelfspot is 'my middle name'. Haar boodschap was voor mij compleet duidelijk en de felle humor maakte het juist heel duidelijk en sterk. De reacties die zij echter kreeg op haar blog, deden zelfs mijn oren klapperen. Aan de ene kant waren daar mensen die er heel erg om moesten lachen en haar humor gewoon begrepen, tegelijkertijd was daar ook heeeeel veel mensen die heel erg fel en boos reageerden. Ze scholden haar uit voor alles wat los en vast zat, vonden dat ze haar kinderen niet waard was, gunden haar zelfs een miskraam (ze is zwanger) en ga zo door. Die felle reacties vond ik eigenlijk vele malen monsterlijker, dan het verhaal wat zij geschreven had. De blog is uiteindelijk wel meer dan 2000 keer bekeken op hyves, dus dat geeft wel aan hoeveel aandacht ze ermee gekregen heeft, maar het heeft haar (en mij) een behoorlijke les in humor geleerd. Ieder mensen heeft denk ik wel een bepaalde dosis humor in zich. Het is een kunst op zich om dat in schrift goed over te brengen, maar dan nog is het maar de vraag of de gemiddelde lezer die vorm van humor ook pakt en waardeert.

Ik hang aan een balkon op de zesde verdieping van een flat in een vinex-locatie, koude regen striemt in mijn gezicht. Het is november. Thuis heb ik een open haard, droge kleren, twee pubers en geen man. Mijn ex-man woont in het appartement dat bij dit balkon hoort. Hij verkoos zes maanden geleden deze troosteloze vinex-locatie boven onze vrijstaande Gooise villa en probeert nu samen met zijn secretaresse woningruil met mij te plegen via zijn advocaat. Het cliché: ik ben 41 en uitgelubberd door twee zwangerschappen. Zij is 21 en laat zich niet door mijn man uitlubberen. Uit mijn rugzak bungelt een bos rozen. Vandaag zijn ze getrouwd, mijn Maarten en zijn Sophie, en ik kom ze voor de gelegenheid een bloemetje brengen. Is dit humor?

Tikje too obvious in mijn ogen.

Ik voel me heel dom nu... maar ik had er geen idee van dat "het krat" goed was? :confused: Zelf zeg ik altijd "de krat". Maar dat voegt natuurlijk weinig toe aan de discussie. Ik denk niet dat humor valt aan te leren, je bent zelf nu eenmaal gevoelig voor bepaalde grappen en minder voor andere. Ik denk wel dat je kunt aanleren om je eigen humor op te schrijven zodat het ook overkomt.

@ marge: Ik persoonlijk (zelf) vind je stukje geen humor, want er zit geen realiteit in. Een vrouw van 41 kan nog niet uitgelubberd zijn, en als ze dat tóch is, komt dat niet door het dragen, baren en zogen van slechts twee kinderen, maar waarschijnlijk door het wegplempen van haar huwelijkse plichten, waardoor haar man terugkeert naar een ideaal uit zijn jeugd - wat hij natuurlijk slechts een enkele keer bereikt bij die jonge, strakke liefde, maar die hij eigenlijk zoekt bij zijn eerdere keus: zijn eerste vrouw. Er is niets mooier op aarde dan de liefde met je eerste vrouw. Maar die staat hem nu kwaad op te wachten op zijn rechtmatige balkon, met een bos verlepte rozen in haar hand. En zo kreeg hij wéér niet waar hij zo naar verlangde. Eigenlijk is je verhaal dus triest. Niet humoristisch. Maar mijn reactie misschien weer wel. 't Is maar hoe je het beleeft.

Heb er niet om kunnen lachen, ook niet glimlachen. Maar humor is als tuinbonen, je houdt ervan of niet.

Ik houd niet van tuinbonen. Behalve als ze heerlijk bereid zijn, in boter, kruiden, en eh ... nou ja, van alles erop en errond en eraan. Maar dan maakt het niet veel meer uit of je tuinbonen eet of iets anders.

Leven zonder humor is voor mij ademsnood.

Dank je voor je commentaar Marriejeanne. Ik heb inderdaad vreselijk moeten lachen om je reactie.

Of je maakt er iets slapstickachtigs van: Hij zette net het laatste flesje aan zijn mond toen de deur openzwaaide. In de deuropening stond Moniek, zijn vriendin. "Wat, ben je nu al terug? Ik bedoel: hai, lieverd..." Ze groette niet terug. Praten, desnoods een geluid voortbrengen, het was onmogelijk. Ze stond stokstijf op de drempel en nam met grote ogen de wanorde in de huiskamer in zich op. Hij keek naar de volle booschappentas die ze met een klap op de grond had gezet. Er stak een prei uit. Hij zwaaide er naar met zijn vrije hand. "Hoi prei!" Daar moest hij erg om lachen. Hij nam een slok en verslikte zich. Bier sproeide over de gordijnen. De uitdrukking van verbijstering op het gezicht van Moniek had intussen plaats gemaakt voor een donkere onweerswolk. Ze beende woedend de kamer in, terwijl haar trillende wijsvinger priemde in de richting van de lege bierkrat onder Rays achterwerk. "Zeg, je wilt me toch niet vertellen dat je al die..." Ze maakte haar vraag niet af, want op dat ogenblik stapte ze op een leeg bierflesje. Het rolde onder de bank, waar het rinkelend tot stilstand kwam tegen een ander leeg exemplaar. Zij belandde achterwaarts in de ficus. Slingerend en zwaaiend kwam Ray overeind van zijn krat "Voorzichtig nou hè. Er zit wel statiegeld op."

Dit vind ik nu eens humor zeg :D Nog!

Dit vind ik nu eens humor zeg :D Nog!

Meen je dat echt? Ik was eerlijk gezegd bang dat het iets te melig was.

Leven zonder humor is voor mij ademsnood.

Een beademingsapparaat met lachgas zou dan een uitkomst zijn :)

Dit vind ik nu eens humor zeg :D Nog!

Meen je dat echt? Ik was eerlijk gezegd bang dat het iets te melig was.

Bij het lezen kreeg ik zo een heel verhaaltje in mijn hoofd over een maf koppel , twee mensen die totaal niet bij elkaar passen en die toch een manier hebben gevonden om samen te leven, terwijl ze elkaar constant onder de voeten lopen :D Melig vind ik het niet, maar dat kan ook zijn doordat ik niet goed weet wat melig is :p

Levi Weemoedt - De ziekte van Lodestijn! Briljante, spottende, sarcastische humor. En toch een boodschap.

Mijn eigen boeken vind ik grappig. Juist omdat ik soms de enige ben die de humor ziet. Nou ja, mensen die me kennen ook nog wel. Humor zit in je. Dat kun je niet aanleren. Ik ben al jaren bezig om er wat humor bij mijn man in te pompen. Het helpt niet. Hij blijft serieus. Inmiddels heb ik de moed opgegeven. Maar ik vind het zelf heerlijk om idiote dingen in een verhaal te schrijven. Soms overdrijf ik daarin en moet ik weer even aan mijn mouw getrokken worden.

Lof der Luiheid, over het nut van nietsnutten!

De boeken van Sue Townsend vind ik leuk: humoristisch op het absurde af, maar met een maatschappijkritische ondertoon.

Ik vind het een beetje vervelend om te zeggen, maar humor is, in de meeste gevallen, een vorm van agressie. In de minder subtiele varianten worden er taarten in gezichten geduwd etc., in andere gevallen worden er personen of - heel vaak - hele bevolkingsgroepen, volkeren of beschavingen beledigd. Zoals in het grapje hierboven. Je zet bijna altijd iets of iemand voor gek. De knappere humorist zet zichzelf voor gek, bijvoorbeeld Woody Allen. En ja, het is te leren.

Ik vind het een beetje vervelend om te zeggen, maar humor is een vorm van agressie.

:D = :mad: zeg je? Verklaar je nader? O, toen ik nog een keer keek had je je post uitgebreid.