Bloggers?

Bloggen kan wel degelijk de moeite waard zijn...
Deze vrouw had binnen zes weken een uitgeverscontract!
http://www.telegraaf.nl/i-mail/article58980871.ece?cid=rss

Ongelooflijk!

Bij Merel Roze was het dacht ik ook, dat een uitgever haar door haar weblog benaderde om een roman te schrijven.

Da's wel tof ;) En dan maar hopen dat je het ook echt kan, want een blog is natuurlijk wat anders dan een roman.

Lijkt me niet heel prettig lezen, eerlijk gezegd, maar er zijn natuurlijk mensen die daar anders over denken ;)

Beste Wonderer,

Vind je blogs in een boek niet lekker lezen of hoofdstukken van een boek in blogvorm niet zo geslaagd? Dat laatste heb ik namelijk bij wijze van expiriment geprobeerd. Het loopt nog, ik heb net hoofdstuk 17 erop gezet, maar ik vrees dat de meeste hoofdstukken eigenlijk te lang zijn.

Weet iemand wat de maximumleesbare lengte van een blog in aantal woorden is? Dat wil zeggen is daar een richtlijn voor?

groetjes,
Rosalinde

Een boek in blogvorm vind ik niet lekker lezen, denk ik. Ik ben ook niet zo weg van dagboek-boeken, vooral de fictieve niet, omdat die ontzettend onrealistisch zijn, in mijn ogen. Er wordt vanalles beschreven dat ik echt nooit zou doen, vooral niet als er iets spannends gebeurt. Bijvoorbeeld in Dracula, daar schrijft Harker allerlei dingen op terwijl hij half leeggezogen door een kasteel dwaalt. De auteur probeert te veel informatie in die stukken te proppen.

Blogs zijn wel iets anders natuurlijk, omdat je er dan wel vanuit gaat dat iemand schrijft om ANDEREN (en niet alleen het dagboek zelf) dingen te laten weten, maar ik heb toch liever een doorlopend verhaal met hier en daar een blog, in plaats van alleen maar blogs. Brievenboeken hou ik ook niet zo van.

Hoofdstukken van een boek op een blog is weer heel iets anders. Ik heb er geen ervaring mee, niet echt tenminste, maar ik zou er weinig problemen mee hebben denk ik. Alleen leest een beeldscherm niet geweldig, dus een printoptie is dan wel altijd meegenomen.

Als je denkt dat je hoofdstuk te lang is, deel het dan op. Ik meen me te herinneren dat een stuk tekst maximaal drie beeldschermen lang mag zijn, of zoiets, maar dat kan ik mishebben. Ik kan het helaas niet voor je opzoeken, mijn lesboek ligt nog in Nederland.

Ik heb me er zelf in ieder geval niks van aangetrokken toen ik mijn verhalen op internet zette. Er zit een printoptie bij zodat mensen het eventueel kunnen uitprinten om te lezen, en dat werd ook wel gedaan, dus dat werkte voor mij goed genoeg.

Misschien ga ik ook maar eens puzzelen om er een printoptie in te maken. Bij de losse verhalen zal dat vast goed werken.

Maar waarschijnlijk vinden sommige lezers het feit dat het een vervolgverhaal is ook lastig. Ze denken misschien dat ze het verhaal niet meer kunnen volgen als ze de vorige hoofdstukken niet gelezen hebben.

Zelf denk ik dat dat wel meevalt, omdat het nogal een 'Barbie-verhaal' is (oorspronkelijk bedoeld voor een chicklitschrijfwedstrijd), dus nogal soap-achtig. Maar ja... in een echte soap word je tussen neus en lippen door ingelicht over de verhoudingen tussen de personages. Wel een leuk idee een soap op een weblog...

@Rosalinda; ik lees ze toevallig (had ik al gezegd dat ik het een boeiend verhaal vind, geschreven in een bijzonder mooie stijl?) en ik vind de stukjes of hoofdstukken goed van formaat.

Ze zijn lang genoeg om even voor te gaan zitten, wat het verhaal ook verdiend. Te lang zijn ze ook niet, ik krijg geen last van dansende letters en het wordt ook niet een kwestie van 'nog even doorzetten' om aan het einde van het hoofdstuk te komen.

Bij mij is de printoptie gewoon een link naar het verhaal op een losse pagina, zonder opmaakt of menu's of zo. Alleen de tekst. Werkt volgens mij best goed.

Ja, vervolgverhalen zijn wel lastig soms, vooral als je een tijdje niet langskomt en dan vijf delen moet lezen voor je verder kan. Een soap op internet is vast niet nieuw maar ik heb er verder geen ervaring mee. Vooral doen, als het je leuk lijkt ;)

Ik denk dat ik dat inderdaad ga doen als Mina afgelopen is en als de papieren boeken die nu mijn aandacht nodig hebben, herschreven en wel zijn gemaild naar de volgende kritische lezer.

Heeft iemand ooit de Engelse serie 'Cutting it' gezien? Een praaaachtige soapachtige serie over een kapsalon, waar alle drama van gewone soap in zit (verloren gewaande familieleden enzo). Dat drama, daar hou ik van, maar in gewone soaps is dat meestal ongeloofwaardig uitgewerkt. Het mooie van 'Cutting it' is dat dit wél geloofwaardig is uitgewerkt. Zoiets zou ik een keer willen schrijven - Met andere schrijvers, want zoiets schrijf je niet alleen.

Dat is dus een plan voor de toekomst. En een soap op een weblog zou wel een goede oefening zijn.