Hoi Charlot Ik heb wel favoriete personages, maar daardoor gaan ze niet anders handelen (ik behandel ze niet anders ook). Twee van mijn favoriete personages kunnen elkaar bijvoorbeeld niet uitstaan. En ze hoeven ook niet op elkaar te lijken. Ik merk dat als ik een personage teveel op mezelf laat lijken, hij of zij me irriteert.

Mijn personages doen soms dingen die ik niet wil, maar ja...waarschijnlijk komt dat, omdat je zo in het verhaal zit, dat het een eigen leven gaat leiden, dus je personages ook. Ik moet zeggen dat mijn favoriete personages meestal de boeven zijn. Die houden het spannend. Ik kreeg op een gegeven moment een hekel aan het vrouwelijke hoofdpersonage. Ze was zo aan het zeuren. Ik had echt zin om haar te slaan en haar weer pep te geven. Wat een zeurkous zeg!

Wil je daarmee zeggen dat je jezelf irriteert? Ik heb niet echt een favoriete hoofdpersoon. Feitelijk heb ik maar een hoofdpersoon en nog wat kleine bijrolletjes die komen en gaan.

Maar Saralitse, je kunt haar toch laten ophouden met zeuren? Jij bent de auteur, remember?

@Job Nee, dat personage lijkt helemaal niet op me, misschien dat ik me daardoor irriteer. Ze is zo meisje, meisje. Bleh. Daarom zeg ik ook, dat mijn personages altijd een eigen leven leiden en dat daardoor de uitkomst van een verhaal meestal anders wordt.

@Job Ja, dat dacht ik ook, maar het is echt raar, zodra ik begin te schrijven en ik wil ze naar een bepaalde situatie leiden, dan blokkeert er soms wat. Net alsof ze het niet willen en dan moet ik iets anders schrijven. Ja het klinkt echt heel vreemd...hahahaha @Charlot Ja, dat denk ik ook. Maar soms ook wel irritant als ik begin te schelden en de rest van het gezin zit dan raar te kijken van: 'Maar we deden toch niks?'

Mijn hoofdpersoon staat altijd heel dicht bij me. Ik kan hem/haar ook nooit loslaten als het verhaal af is. Dan zie ik ze zo lopen en dan denk ik: Aaach, kan ik er misschien nog een stukje aan breien?

In het begin van mijn schrijfloopbaan (want kan ik het een carrière noemen?) deed ik veel aan method-writing. De personages hadden zich dan helemaal in hun greep. Zo erg dat ik midden in de supermarkt een aha! moment had en begreep hoe ik een scène moest veranderen. Wat een rare blikken van medesupermarktbezoekers krijg je dan, zeg. Vooral als je die mensen kent. Pfff. Nu hou ik een lijstje en een beschrijving bij en laat ik de personages niet zo dicht bij me komen. Er is maar één verhaal waar ik al jarenlang aan werk en wat ik meer als een schrijfoefening zie dan een verhaal wat ik ooit wil uitgeven, waar de slechterik in het verhaal eist dat ik verder aan het verhaal schrijf. Doe ik dat niet, zit hij steevast in mijn dromen en houdt hij mij wakker. Ik geloof er heilig in dat iedereen een goede en slechte kant heeft, een ying en yang en dat dit fictief karakter mijn slechte kant weerspiegeld. Ik kan dus uit de grond van mijn hart zeggen dat ik een eikel ben. :)

@Jommeke Die aha! momenten zijn echt heel erg. Ze komen altijd ongelegen. Maar wat is method-writing, als ik mag vragen

method-writing is hetzelfde als method-acting. Je bént de persoon waarover je schrijft. Het probleem is dat het personage en gedachten nog in je blijven zitten wanneer je niet meer aan het schrijven bent. Ik luister graag naar het commentaar op een dvd, hoe een film gemaakt wordt en waar de acteur de bagage vandaan haalt om een bepaald karakter te kunnen neerzetten. Ik vind dat er heel wat overeenkomsten zijn tussen een schrijver en een acteur. Er wordt aangenomen dat Shakespaere ook acteerde. Bij method-writing blijft een personage wat langer bij je. Helemaal niet erg als het over een positieve hippie gaat die iedereen wil blij maken, maar je zal het maar over een stalker hebben bijvoorbeeld. Moet er ff niet aan denken.

@Jommeke Bedankt voor je uitleg :)

Mijn hoofdpersonen zijn mijn favorieten, maar sommige bijpersonages vind ik ook erg leuk. Soms leidt dat ertoe dat zo'n bijpersonage een grotere rol krijgt dan voorzien en dat het verhaal er anders door wordt. Of ik personen niet mag, is moeilijk te beantwoorden, tenslotte heb ik ze allemaal zelf het levenslicht laten zien en ben ik trots op ze. Ook op de slechterikken, want zoals Jommeke zegt, hebben die ook hun 'goede' kanten. Ik had een gemene vampier die voor spektakel moest zorgen op een doortrapte manier. Ik moest meer over zijn beweegredenen weten en kwam erachter dat zijn kijk op de wereld verassend was. Dat zorgde ervoor dat ik sympathie voor hem kreeg en hem met andere ogen ging bekijken (lees: ik zelf bijna voor de gevaarlijke charmes van een vampier viel ;- ). Nu ik erover nadenk, heb ik altijd de neiging mijn slechterikken iets goeds mee te geven. De moordenaar die een slachting aanricht omdat hij ervan is overtuigd dat hij daarmee een invasie van buitenlandse wezens tegen kan houden, is een monster, maar misschien ook een held. Ze zijn nooit zwart/wit. De goeden hebben natuurlijk ook wel hun slechte kanten, dat maakt ze tot wie ze zijn.

Je bént de persoon waarover je schrijft.

Hee nu schrijf je op hoe ik schrijf :D Tijdens het schrijven ben ik zo de hoofdpersoon dat ik in die wereld ben en de echte vergeet. Favoriete personages. Eigenlijk allemaal uit mijn belangrijkste verhaal. Maar dat verhaal is heel speciaal voor me, tijdens het schrijven ben ik de hoofdpersoon zoals ik dat bij geen enkel verhaal ben :) Nog maar één keer had ik echt een hekel aan een personage. Het verhaal moest ik even aan de kant leggen anders kreeg ik zo'n hekel dat ik er niet meer aan wou schrijven. Da's wel lastig maar elk personage leeft voor me, maakt niet uit of ik hem/haar vandaag of gisteren of 2,5 jaar terug bedacht :)

Ik heb een personage dat zo kleurrijk is, dat ik hem een wat grotere rol in het verhaal heb gegeven. Ik geniet er enorm van om zijn hoofdstukken te schrijven, hij is zo heerlijk achterbaks en gluiperig, en niemand begrijpt zijn motieven. :unibrow: Ik word telkens helemaal blij als ik weer een hoofdstuk over hem mag schrijven. Er zijn er ook een paar aan wie ik een hekel heb. Het lukt me maar moeilijk iets positiefs over hen te melden, en moet er telkens ernstig voor waken hen als grijze personages neer te zetten, en niet als pure slechteriken, maar dat valt niet mee. Aan Gerard Leemans uit mijn eerste boek had ik echt een hekel. Wat een pestvent. Hij gooide alles in de soep en dook op de meest ongelegen momenten op.

Leuke vraag :) De overeenkomst tussen een film maken en een boek schrijven waar Jommeke het over heeft, herken ik heel sterk. Wat ik zo leuk vind aan schrijven, is dat je alles tegelijk bent. De regisseur, set-dresser, producent enz. en alle acteurs. Je hoort acteurs wel eens zeggen dat ze het liefst iemand spelen die ver van hen afstaat. Dat heb ik ook met schrijven, het personage dat het minst op mij lijkt vind ik het interessantst, omdat ik benieuwd ben naar zijn motieven. Wat beweegt iemand? Waarom maakt hij bepaalde keuzes? Mijn grootste drijfveer om te schrijven is dan ook nieuwsgierigheid.

Mijn hoofdpersonen zijn toch wel mijn favorieten. Die ken ik ook het beste. Ze lijken ook allemaal op elkaar, wheheh. Ik heb wel moeite om ze een karaktertrek te geven waar ik zelf moeite mee heb. Mijn hoofdpersonen zullen bijvoorbeeld nooit een sigaret opsteken. Maar vervelende trekjes hebben ze wel hoor ;) Ik kan die alleen goed beredeneren, ze hebben wel een reden. Ach, ik weet het ook niet. Ik schrijf wat ik me opkomt en dat is, als ik de commentaren mag geloven, redelijk consistent. Ik wil nog wel eens een verhaal schrijven met een totaal andere hoofdpersoon maar om de een of andere reden wordt het toch een melancholische piekeraar die nooit liegt...

Mijn personages roken juist wel, hebben nooit een vreetbui en na het nuttigen van ettelijke glazen wijn staan ze de volgende dag vrolijk op. Een kater is dat vervelend mormel van de buurvrouw. *gggrrrr*

Roken? Drinken? Alleen drinken gebeurt in mijn boek. Roken heb ik nooit over nagedacht, doe het zelf ook niet dus is lang niet het eerste waar ik aan denk :P

Aan Gerard Leemans uit mijn eerste boek had ik echt een hekel. Wat een pestvent. Hij gooide alles in de soep en dook op de meest ongelegen momenten op.

Dat heb je mooi overgebracht in je boek. Arme Decimus en Julia :(

Mijn personages zijn vaak het tegenovergesteld van mezelf. Om een voorbeeldje te geven: ik heb het constant warm en mijn hoofdpersonages zijn dikwijls koulijders :P

In antwoord op je vraag, Charlot: als het een verzonnnen personage is, ben ik de baas. Is iemand niet leuk, dan maak ik hem leuk. En anders niet. Maar eigenlijk wel. Maar als iemand achterlijk doet, mag hij dat van mij naar hartelust doen. Die mensen moeten er ook zijn. Aan de lezer hoe hij die persoon dan vindt. In een waargebeurd verhaal is het net als in het dageljkse leven: sommige mensen liggen je meer dan anderen, maar iedereen heeft recht er te zijn. Die geschiedenissen bepaal ik niet. Waargebeurd = al gebeurd.

Leuk topic! Ik heb in m'n verhaal wat ik aan het overschrijven ben één favoriet persoon. Dat is de tweede persoon. Het is net zo'n gekleurd persoon als ik. Ze lijkt op mij, met positieve én negatieve eigenschappen. Maar haar karakter is gewoon geweldig. Zij is altijd dgene om wie ik kan lachen :D

In sommige verhalen zijn de hoofdpersonen mijn favoriete personages, in andere de bijfiguren.

Ik ben nu met een lang verhaal bezig, maar ik merk steeds meer dat ik een hartstondige hekel aan één personage heb, erg vervelend. Ik was eigenlijk van plan om haar te laten verdwijnen/omkomen, maar nu is ze weer terug in het verhaal gekomen, en heeft (soort van) vriendschap met mijn hoofdpersoon gesloten. Mijn favoriete personage zie ik intussen steeds dichter naar zijn einde lopen, erg vervelend, maar ik probeer zo min mogelijk te veranderen, en het verhaal te laten zoals het zich aan mij verteld. Wat ik wel merk is dat zodra mijn personages een paar karaktereigenschappen hebben ik ze steeds meer op mensen uit mijn omgeving vind gaan lijken, wat het ook weer lastig maakt met ze om te gaan zoals ze zijn: personages die het verhaal moeten vertellen.