Het bewijs is anders duidelijk. Het probleem is dat "oneindig" geen tastbaar begrip is. Hoewel men in de wiskunde tegenwoordig kan en mag spreken van "meer oneindig dan" of "twee keer zo oneindig als". Helaas is die materie voor ons leken niet zo duidelijk. Ter anekdote: de wiskundige die ontdekte dat oneindigheid ook een meetbare grote is, pleegde zelfmoord. Zijn ontdekking ging hem te boven, en maakte zijn religie - hij was erg gelovig - onmogelijk.

Mooie teksten zijn die uit de middeleeuwen, waarin men het perpetuum mobile probeert te bewijzen. Simon Steuin is fantastisch, al valt zijn bewijs zelfs door een amateur te weerleggen, hij brengt het erg romantisch. De tekst Beghinselen der weeg(h)const is nog integraal te vinden op het net. Op volgende link bijvoorbeeld: http://www.xs4all.nl/~adcs/stevin/weegconst/01.ht… (Bladeren met het pijltje > bovenaan.)

Godje, ik moet steeds lachen om je reacties. Positief bedoeld dan. Waar haal je die wijsheid vandaan?

Als die twee evenwijdige lijnen dan denkbeeldig zijn, bv de horizon en zijn spiegeling, dan kunnen die elkaar in de oneindigheid wel snijden, misschien. Maar dat is pure theorie, want een horizon bestaat ook al niet. Dus wat heb je eraan? En jammer van een gelovige dat hij zich om zijn eigen beperkingen om zeep helpt.

@ marriejeanne: heerlijk juist, want het is voer voor mensen die van verhalen houden. Misschien een onderwerp voor een boek? @ Godje: ik moet er even voor gaan zitten geloof ik.

O ja, godje, wie was die wiskundige? (Jij kunt het weten... :nod: )

Ik vind het ook schitterend. Zo te verdrinken in je eigen gedachten, in zo'n onmetelijk klein fragment van de wetenschap. Pure romantiek! En inderdaad, verhaalwaardig. Een eenvoudige versie van het clootcrans-bewijs - want de hoofdbrok van dat betoog is inleiding - vind je ook op internet. Ik heb het met moeite gelezen, en eigenlijk slaat het allemaal op niet veel. 99% Komt uit het ongerijmde. Maar een stelling als: "Swaerheydt eens lichaems, is de macht sijnder daling in ghestelde plaets." is niet minder dan poëzie. Reden genoeg om er de tijd voor te nemen. En ach, kennis. Ik lees graag wetenschapskritieken en bekijk liever documentaires dan films. Die hang naar kennis heb ik altijd gehad. Ik doorgrond graag een onderwerp, enkel om dat proces van het doorgronden zelf. Veel van mijn vrienden zijn doctorerende wiskundigen en fysici, naast dat slag voel ik me erg dom. En van bijbenen is geen sprake. Gelukkig hou ik me staande met literaire praatjes.

Niet alleen praatjes toch hoop ik?

Georg Cantor heette de man, MJ. Neen, Esje, ik schrijf zelf, en probeer van literatuur ook werkelijk wat te kennen, maar daarnaast vind ik het leuk om aan de toog als over voetbal, over schrijvers en hun werk te zeveren. Op dit moment verdiep ik me met het grootste plezier in Jotie 't Hooft. Op mijn leeftijd mag je nog met zo'n treurige prins dwepen, vind ik.

Ik zie er echt een verhaal in. Wie durft?

Oké, dank je wel, godje. @ Esje: wat let je?

Zelfkennis!!!

Hahaha! Zo langzamerhand ga ik geloven dat alles geestelijk is. En dat daaruit denkbeeldige lijnen komen die gematerialiseerd worden tot horizon waarnaar we staren. En dat is dan ook weer geestelijk. Maar onder de horizon bouwen we landerijen met huizen en we gaan erin wonen. En we denken dat we vlees zijn. Maar als we naar de horizon kijken, weten we wel beter. (Alleen voor wie het zien wil).

En zo gaan wij, het vlees, van wetenschappelijke naar denkbeeldige gematerialiseerde evenwijdige lijnen die tot in de oneindige horizon doorlopen waar depressieve wiskundigen de hand aan zichzelf slaan... Echt een boek!

Ik vind het wel zielig.

Het Absoluut Oneindige was het concept van de wiskundige Georg Cantor van een oneindigheid dat de oneindige getallen overstijgt. Cantor stelde het Absoluut Oneindige gelijk met God. Hij kende het Absoluut Oneindige diverse mathematische eigenschappen toe, zoals, dat elke eigenschap van het Absoluut Oneindige ook teruggevonden wordt in één of ander kleiner voorwerp. Voor wie nog wat wil weten over het oneindige.

Wat jammer is in de wetenschap is de veronderstelling altijd. Zoals limieten en afgeleiden. Je verondersteld een functie gaande tot nul, al weet je dat ze daar nooit zal geraken. Of de fysica die ze in't 1e jaar aanleren op universiteiten. Ze vragen dan de Energie die iets produceert, maar je moet/mag geen rekening houden met die-die-en-die energie, want dat is te gecompliceerd. Zo gaat het er ongetwijfeld overal aan toe. Ik vind zulke dingen erg frustrerend. Erg frustrerend.

(http://www.britannica.com/eb/article-9020082/Geor…) Je zou het boek Nietzsches tranen van Yalom moeten lezen, Esje. Daarin laat hij Josef Breuer, Nietzsche ontmoeten. Het is fictief, want die twee hebben elkaar nooit ontmoet, maar het maakt wel gebruik van de werken van beide mannen. Ook Freud komt er in voor, als jonge vriend en bewonderaar van Breuer. Samen bespreken ze de psychologische problematiek van Nietzsche, die onder casusnaam Eckart Müller (initialen -1) menselijk - al te menselijk - wordt neergezet. De verbroedering van beide heren, hoe ze in alle openheid aan het haardvuur praten, hoe ze samen het leven bevatten, is prachtig. Eén van de mooiste boeken die ik ooit las. Ik kan me voorstellen dat Cantor zijn leven daar ook voldoende stof voor biedt. Al vraagt zo'n werk enorm veel voorbereiding. (Yalom is psychiater, dus hij was al bekend met werk van Breuer voor hij de roman schreef.)

Daarom lijkt het me beter als iemand die echt verstand van zaken heeft aan dit boek gaat beginnen. Zou het direct willen lezen. (Bedoel het nog te schrijven boek over Cantor, maar misschien is dit er al.)

Ja, prachtig boek. Ook het decor (Wenen eind 19de eeuw) wordt zo mooi beschreven en de geboorte van Freuds denkbeelden.

Dank voor de tip. Ga het boek bij de bieb halen.

Een ander mooi boek over een wetenschapper is de biografie van John Nash (de naam van de schrijver is me even ontschoten.) Een briljant wiskundige die psychotisch wordt, hier uit weet te komen en uiteindelijk de nobelprijs voor economie krijgt. Een bizar en boeiend levensverhaal over hoe briljante breinen kunnen werken.

Voor de luie mensen: A beautiful mind.

Is dat de verfilming, Fre?

Ja. Het boek is van Sylvia Nasar en véél beter dan de film. Russel Crowe kon ik maar moeilijk als wetenschapper zien, na Gladiator.

Ach, in hetzelfde rijtje mag Elementaire deeltjes van Houellebecq ook niet ontbreken. Hoewel fictief, toch een behoorlijke mindfuck.

godje, volgens mij lezen wij dezelfde boeken. Van Houellebecq heb ik ook een aantal boeken in de kast staan. Hij is zo'n schrijver waarvan ik niet goed weet wat ik van zijn boeken vind. Toch sterk wanneer je iemand met je verhalen zo in verwarring kan brengen. Of zoals jij het zo diplomatiek uitdrukt een mindfuck. Nog een tip (heerlijk boeken aanprijzen, ik doe niets liever :) ) in dit genre: E=mc2 de biografie van de formule die de wereld veranderde van Bodanis. Het is niet alleen een wetenschappelijk boek, maar het vertelt eigenlijk over de geschiedenis van deze formule. Door dit boek begreep ik, als totale leek op exact gebied, eindelijk een pietsje meer van natuurkunde. Het is ook zeker niet saai, meer een spannende geschiedenis.

Ik wilde het niet zeggen. :) Ik hoorde van een man dat hij de wetenschap van Einstein als een openbaring van God Zelf zag.

Hadden die twee maar met elkaar gepraat... (Cantor en Einstein bedoel ik)