Ja, dat heb ik ook. Ik ben best wel "anal" wat betreft dingen die moeten kloppen en logisch moeten zijn en niet te "deus ex machina" of "toevallig" zijn en dan loop ik wel eens vast. Ik bedenk meestal wel van te voren ongeveer hoe het moet lopen, maar ik knal soms wel eens aan tegen "maar hoe dan" omdat ik dat niet in de synopsis verwerk. En dan ligt het verhaal stil omdat ik uit moet vogelen hoe het in godesnaam opgelost moet worden. Mja, wat kan je doen? Gewoon beginnen, ik heb ook vaak zat gehad dat de oplossing zich tijdens het schrijven aandiende.

Oh ja! Ideeën genoeg. Maar dan moet het plot kloppen. Denken, denken, denken... Au!

Cheops, dan heb je een goeroe nodig. Stel: je hebt een heel goed idee. Laten we de vrek nemen die honderdtwintig kroppen andijvie in zijn achtertuin heeft staan als voorraad voor de winter. In plaats van een vrouw op de bank, staat daar een miljoen euro. Stel: je doel is dat deze persoon een beetje van zijn andijvie en zijn geld los komt en een beetje aan een geliefde vast komt. Van dit gegeven kun je alles maken: - een cabaretsketch - een roman van 320 pagina's - een gedicht - een lied - een novelle - een kort verhaal van 600 woorden Waar zou je voor kiezen? Maar belangrijker nog: hoe krijg je de vrek uit zijn achtertuin op de bank met een geliefde? Die weg moet je verhalend bewandelen. Ga je direct van A(chtertuin) naar B(ank)? Dan komt er een geliefde langsfietsen met wie iets gebeurt. Grote stappen, snel thuis. Maar ga je van A(chtertuin) via Z(andkastelen) naar B(ank), dan moet je dat hele traject invullen. Waar het op aankomt, is dat JIJ de weg belegt waardoor hij begaanbaar wordt. JIJ bepaalt of het waaltjes zijn (een roman), grijze stoeptegels (een novelle), gekleurde mozaïekscherven (een cabarettekst), diamanten (een gedicht), of het asfalt van een snelweg (een kort verhaal). En je laat je niet vermurwen. Steentje voor steentje (detail voor detail) leg JIJ op de weg. Op een snelweg horen geen diamanten en tussen stoeptegels geen waaltjes. Dus jij kijkt welke elementen je wel of niet gebruikt in je tekst. Je zult misschien heel wat diamantjes opzij moeten leggen omdat ze nu eenmaal niet passen in het verhaal waarmee je bezig bent. Maar weggooien moet je ze niet. Op een andere plaats komen ze wel tot hun recht. En hetzelfde geldt voor betonnen stoeptegels. Uiteindelijk kom je aan je doel. De kern van dit betoog: Begin met een heel KORTE gedachte om uit te werken, verwerp gedachten die er niet in passen, ook al zijn ze nog zo verleidelijk. Wees de baas over je eigen verhaal.

P.S. Als een element (gedachte) niet klopt of werkt in je verhaal, flikker je het eruit. Het heeft er niets te maken. Al die ideeën... je moet niet zo veel ideeën hebben. Eén is genoeg.

Tja...lastig. :? Ik focus op het einddoel en ook al maak ik een uitstapje, dan dwing ik mezelf weer terug op het pad. Vaak vlieg ik uit de veel te korte bocht en bij het nalezen worden drie zinnen opeens tien bladzijden. Soms is het uitstapje interessant en wandel ik mee tot in het oneindig en dan weer terug. Wordt het te langdradig, dan schrap ik tien bladzijden. En ben ik bijna de draad kwijt, dan maak ik even een schema: Waar wilde ik ook al weer naar toe? In een ander topic (volgens mij door wonderer gestart) had Zjors een goed idee door een web te tekenen met alle relaties daarin. Volgens mij zou zoiets jou ook kunnen helpen.

Interessant, Xien, zo doe ik het ook. Ik heb begin en eind in beeld, voor de rest van het verhaal mogen de bewoners van mijn boek hun eigen route kiezen, op een paar markeerpunten na. Zo blijft het schrijven voor mij tenminste ook nog een avontuur. Ik moet er niet aan denken om een verhaal te schrijven dat al van voor tot achter in een schema is vastgelegd.

Marriejeanne, wat mooi zo'n uitleg. Zou iets voor een colum of zo kunnen zijn?? :) Met mijn schrijven heb ik ook een begin en een eind en alles daartussen in is een groeiproces, ervaringen die onderweg worden opgedaan en inzichten die ik tijdens het schrijven verkrijg, want regelmatig gebeurt het tijdens mijn schrijven dat ik denk: "jee, waar komt dit ineens vandaan?"

@Sabarinde: ik heb precies hetzelfde. Heerlijk om op die manier te schrijven. Zo heb ik gisteren nog een lijntje ontdekt wat een personage beter maakt :)

Ik heb een begin, weet ongeveer waar het naar toe moet gaan en wat de belangrijkste 'obstakels' zijn voor de protagonist, en dan ga ik schrijven. Dat maakt het ook spannend voor mij, omdat ik nooit van tevoren precies weet hoe hij/zij bij het volgende 'obstakel' terecht zal komen, en hoe hij/zij het dan oplost. Dus, Cheops: als je een vaag idee hebt over je verhaal, gewoon gaan schrijven. De rest vult zich vanzelf in.

Ja, marriejeanne, leuke uitleg. Maak er eens een column van voor het e-zine Blanco Regel. Daar plaatsen ze columns over het schrijfvak.

Beetje laat Cheops... maar hier is de link http://www.schrijvenonline.org/forum-onderwerp/33…

Een tijd geleden (twe jaar) ben ik begonnen met een roman, een beetje feministisch, emanciperend maar ook psychologisch over een vrouw die ongemerkt zichzelf is kwijt geraakt door haar huwelijk met een zeer dominante man. Stukje bij beetje raakt zij zichzelf meer kwijt en heeft het niet in de gaten. Gedeeltelijk door de cristelijke achtergrond 'eerst voor de ander klaarstaan, daarna pas voor jezelf'. Totdat plotseling het licht letterlijk in de lente doordringt en ze in opstand komt. Het hele plot zit in mijn hoofd,(en op papier) maar ik krijg het niet uitgewerkt. Nu ben ik weer helemaal opnieuw begonnen met een compleet andere volgorde, andere woordkeus (ik ben ook weer twee jaar ouder en wijzer?) maar de kern blijft in principe hetzelfde. Ik ben ervan overtuigd dat het de moeite waard is om een dergelijk boek te maken omdat ik om mij heen zie dat er bosjes vrouwen zijn die hiermee worstelen. Wie kan mij ideen geven om zo'n boek wat levendiger te maken? Ik zelf heb niet zo'n ervaring op dit vlak, niet zoveel tenminste maar ik kan mij er zoveel bij voorstellen. Als ik weer bezig ben aan het boek, rollen de situaties zo voor mijn ogen alsof ik naar een film zit te kijken. Tegelijk wil ik die film wat pittiger hebben. Wie kan mij helpen? Of moet ik dit onder een ander topic plaatsen?

Ik weet het niet, Jacqueline, ik doe ook maar een gok, maar wat mij wel wil helpen (en wat ik vaak lees) is een extra verhaallijn die dan pas op het laatst samenkomt met die van het zichzelf kwijtraken/in opstand komen.

@ Aart, Leuk of toeval? Vanuit dat in opstand komen waarmee ik begin, ga ik terug in de tijd naar waar de schoen begint te knellen, de achtergrond en familieomstandigheden en werk zo naar het begin/einde toe. Vandaar uit ga ik weer verder in de normale tijd zoals die is. (had ik zo bedacht) Dus in feite bijt de kop de staart, maar er komt nog een staartje achteraan. Hoe vind je die opzet?

Heel interessant, al die werkwijzen. En het grappige is dat ik in al die manieren wel iets herken, maar het toch weer net anders doe. Hangt ook van de fase af waarin het verhaal is. Ik begin 'altijd' gewoon met pennen, geen idee waar het idee vandaan komt, geen idee waar het verhaal heen zal gaan en wat er onderweg zal gebeuren. Pas als ik zoveel ballen in de lucht heb dat ik óf het overzicht dreig te verliezen óf er juist enige lijn in begin te ontdekken, ga ik in schema zetten wat ik heb gedaan en per hoofdstuk (ongeveer) bedenken waar het gaat eindigen. Daarna werk ik verder vanuit dat schema. Voor mij werkt dat lekker en daardoor ben ik ook niet zo bang om maar gewoon te beginnen en te kijken waar het schip strandt. Ik las een keer interview, geen idee meer met wie, maar daar is me het volgende van bijgebleven: De enige fout die je als schrijver kunt maken, is niet schrijven. Daar kan ik me wel in vinden!

Die opzet klinkt goed, Jacqueline. Ik ben zelf een meer chronologische schrijver maar dat kan met de doelgroep samenhangen (kinderen).

@ Ing, Leuk die herkenning. Weet je, ik heb voor mijn verhaal al 7000 woorden op papier en heb het nu helemaal omgegooid en ben opnieuw begonnen zoals hier boven staat. Inderdaad heb ik nu een schema en ik haal dingen uit die eerste 7000, maar laat er veel uit weg en heb nieuwe ideen om iets te beschrijven. Dat is dus eigenlijk zoals jij werkt. Mij bevalt het goed, ik heb een leidraad en ik heb een 'back-up' uit de vroegere versie.

@Jacqueline Bijna hetzelfde en toch weer anders, zeker leuk! Ik verander aan de structuur van het begin niets, ga ook niet meteen herschrijven, maar ga op een (on)zeker moment "schematisch" verder. Jouw manier klinkt ook handig, maar ik vind het zelf erg lastig om bestaande structuren en teksten om te gooien, blijf zo hangen in wat ik al heb. Dat is niet erg als het klopt, maar ik probeer nu een oud ms te herschrijven en dat valt me helemaal niet mee.

@Jacqueline: leuke opzet met die twee staarten, en zo krijg je volgens mij als lezer tenminste niet het idee van 'deed ze nou maar eens wat tegen haar man, ik word gek van dat passieve' :)

@Jacqueline De opzet dat je soms terug gaat in de tijd is prima. Zo begrijp je ook waarom het personage zo is geworden. Ik zou zeggen, gewoon door blijven schrijven, meestal komt de opzet dan vanzelf. Uit ervaring: mensen kunnen lang onderdanig blijven, maar soms is het juist iets kleins dat er besef komt, dat de situatie niet normaal is. Na het besef komen allerlei reacties naar boven. verdriet, teleurstelling en vooral woede. Weet niet of dat je helpt

Ik heb het meestal dat ik opgewekt met een verhaal begin en dat mensen willen dat ik verderschrijf. En ik? Ik weet het niet. Ik laat het gewoon liggen. Ik doe alsof ik het veel te druk heb en vergeet het verhaal. Dit is zó zonde...

Volgens mij heb je gewoon een schop onder de kont nodig :p Kan het zijn dat je een beetje onzeker bent? Ook al zeggen mensen dat je verder moet gaan? Misschien denk je dat ze het aardig bedoelen, maar niet rechtstreeks tegen je willen zeggen. Ik zeg nu maar wat...

Nou ja, laat ik een voorbeeld geven: ik heb gisteren iets op m'n weblog geplaatst. En ik kreeg zóveel positief commentaar, maar sommige dingen zijn zo voorspelbaar om af te schrijven. Ik heb niet zo'n zin...

Eufdrie schreef: Ik heb begin en eind in beeld, voor de rest van het verhaal mogen de bewoners van mijn boek hun eigen route kiezen, op een paar markeerpunten na. Grappig, ik werk precies zo. Ik heb nu eenmaal erg eigenwijze personages die vaak iets anders doen dan ik verwacht. Klinkt vast vaag, maar zo werkt het voor mij dus wel. :)

Ik ben sinds 2005 met een roman bezig waarvan de inhoujd bestaat uit een aantal episoden uit het denkbeeldige leven van een persoon. De gebeurtenissen zijn geent op feiten, alleen het materiaal is zo bewerkt dat ieder vorm van herkenning uitgesloten is. Toen het ms in zijn ruwe vorm klaar was heb ik het een bekende professionele schrijver laten lezen. Zijn conclusie luidde dat het ms de moeite waard was maar telang, veel te lang en te uigesponnen. Van de 500 heb ik het ms teruggebracht tot 345 pagina's. Ik vind het een moeizaam proces, maar goed dat is nu eenmaal het noodlot. Ik heb een ontwerp voor een 2eboek, maar eerst wil ik het eerste van de grond zien te krijgen. Zonder succes vaart niemand wel. Een artikeltje of een roman, ja daar ligt toch een wereld van verschil tussen.

@ Maire Ik heb van tevoren wel een soort globale hoofdstuk indeling gemaakt Mijn probleem is nu een beetje dit: het schrijven an sich gaat prima, het verhaal begint zichzelf te schrijven, maar de laatste dagen heb ik het idee dat het een beetje aan het kabbelen is. Kennen jullie dat? Het verhaal ontstaat dus waar je bij staat, hartstikke leuk, maar ik heb geen idee waar het nu naar toe gaat, en of deze weg wel zo leuk en/of onderhoudend is. Het lijkt bijna wel te makkelijk op deze manier. En als het zo makkelijk gaat, kan het dan wel iets zijn?

Lekker verder laten kabbelen, Bella en maar zien waar je op uitkomt. Tenminste, dat zou ik nu doen. In een latere fase kun je altijd aanscherpen en schrappen.

Zo doe ik dat ook: het verhaal erin en schrappen, herschrijven en modelleren. :nod:

Dat kabbelgevoel ken ik. Eerst het gevoel hebben dat ik iets heb geschreven dat leuk is en lekker loopt, en vervolgens, zodra het nieuwe eraf is, verzanden in het gevoel dat het lang zo leuk niet is als ik in eerste instantie dacht. Dat is een nekslag voor mijn inspiratie. Bij mij heeft dat o.a. te maken met het feit dat ik tijdens het schrijven al aan het redigeren ben. Ik ken elke zin zo ongeveer uit mijn hoofd. Wat voor mij helaas niet werkt, is het hele verhaal in de pc knallen en daarna pas met een kritische blik gaan kijken wat ik nou precies gefabriceerd heb. Dan krijg ik het gewoon niet geschreven. Eerst baalde ik daarvan, maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat dit mijn manier van werken is. Wat mij meestal helpt om weer een frisse kijk te krijgen en verder te kunnen: het verhaal een tijdje wegleggen en daarna pas weer lezen. Even afstand nemen dus.