Als ik het zat ben ;) Bij Arthur had ik de deadline al drie keer verschoven en op een gegeven moment heb ik gezegd "en nu is het klaar" en heb ik het opgestuurd. Uiteindelijk kun je alleen nog maar woordjes veranderen, daar valt de uitgever echt niet over (hoop ik..).

Het is nooit klaar. Ik schaaf elke keer als ik mijn verhaal overlees of voorlees. Eindeloos. Het eindpunt is aangebroken als ik ga lopen fluiten. En dan ga ik de volgende dag weer schaven. Maar uiteindelijk is het een gevoelskwestie dat je denkt: nu kan het wel naar de uitgever. En die zegt dan het hare of het zijne en daar ga je weer. Totdat de uitgever zegt: dit is de laatste ronde, kijk er nog eens goed naar. Ja, dan is het baren allemaal al gebeurd maar het kind is er nog niet. Dat komt na een maand of wat met twintig stuks tegelijk in een doos en dan ga je lezen - trots! - en je ziet meteen dat je dit-of-dat anders had moeten doen. Maar ja, dan kan het niet meer en dan is het dus KLAAR. Het is net als een mensenleven: ook dood is niet klaar. Klaar bestaat niet.

Soms zou ik willen dat het verhaal al een eind op dreef was. Dan weer wil ik weer dat 'nieuwe gevoel' hebben als je ergens pas mee begint. En na een tijd hoop ik dan dat ik snel een mooi lopend einde kan bedenken. (Kortom: het is inderdaad nooit af. Het verandert bij mij tussendoor ook nog geregeld).

Mijn verhaal is klaar als de deadline er is, meestal voor een artikel. Liefst begin ik dan ook zo laat mogelijk aan een verhaal, om eindeloos geschaaf te voorkomen. Twee uur voor de deadline pers ik er dan een stuk tekst uit waar ik al enkele dagen over heb nagedacht. Op die manier loopt het gelijk soepel, omdat het al die tijd in mijn hoofd heeft zitten rijpen. Nadeel is dat ik nog wel eens stomme spelfouten maak die word niet rood onderstreept. Maar ach, wat is spelling. De druk van een deadline is sowieso heel belangrijk voor mij, als ik ver van tevoren begin werk ik altijd veel te langzaam.

Mijn boekje was klaar op het moment dat ik er niets meer aan kon verbeteren. Het ligt nu bij de uitgever en als die zou zeggen dat er iets anders moet kijk ik er weer naar. Tot die tijd bestaat het niet meer. Letterlijk boek dicht. Ik denk er niet meer aan en voel geen enkele behoefte er naar te kijken. Mocht ik het zelf uitgeven, denk ik zelfs dat ik het aan een prof laat om er weer eens naar te kijken.

Ik ook als ik het zat ben.

Pluis... De weg is belangrijker dan het doel.

@ Ellis: Ik zou jouw prof wel willen zijn, als je het me zou kunnen toevertrouwen. @Hjalmar: Spelling is deel van het schone ambacht. @ Oscar: De weg is wel belangrijk maar waar las ik toch laatst die zin: 'Wie geen doel heeft, komt op allerlei plaatsen waar hij helemaal niet wezen wil.'

Uhhh, tja... Dan maar een voorbeeldje: Je wilt de 1000 meter zwemmen op de Olympische Spelen winnen. De weg naar het winnen daarvan, daar heb je veel meer aan dan dat ene moment dat je die medaille krijgt. Meedoen is belangrijker dan winnen. Zoiets.

Ja maar dat vind ik niet, Oscar. Als ik jaren train, leer ik natuurlijk veel. Dat is waar. Maar waar train ik voor? Niet om te trainen. Ik wil naar dat doel. En die medaille wil ook want het is een bewijs dat mijn trainen iets heeft opgeleverd (en dat de wereld dat waardeert). Zo ook met schrijven. Natuurlijk schrijf ik al decennialang en dat is allemaal goede oefening maar als al mijn schrijfsels in de kast blijven liggen, heeft niemand er iets aan. Ik ook niet, ook al was het oefenen nog zo mooi en zinvol. Ik ben dus ambitieus. Ja, ik denk het wel.

I rest my case.

Ik heb twee jaar aan een manuscript geschreven, ( nu ja 1 ½ jaar, ½ jaar weggelegd en daarna nog een keer herschreven), echt tig keer herschreven. Het ligt nu bij 2 uitgevers, maar eigenlijk te vroeg opgestuurd voor mijn gevoel. En toch ben ik doodnerveus voor de reacties. Ik ben nu met iets heel nieuws begonnen en weer dat oude manuscript weggelegd. Ik ga pas weer verder met herschrijven als ik de reacties van beide uitgevers heb.

Ja, nu zet je míj aan het denken, Pluisebol...

Marrieanne, jij mag mijn prof zijn daar heb ik helemaal geen moeite mee. Ik snap niet hoe je aan een nieuw project zou kunnen beginnen als er geen streep onder het vorige staat. Boek dicht, punt uit. Is voor mij noodzakelijk om me vol overgave op iets nieuws te kunnen storten. Wat er met het oude gebeurt maakt me op dat moment gek genoeg ook niet meer uit.

Sorry Marriejeanne, ik heb je naam fout geschreven en ik zie geen knop bewerken meer. Zoals ik ook geen datum meer zie en knop naar boven. Tis een bende.

Misschien even op verversen drukken, bovenin Ellis. (Bij mij de groene pijltjes) Bewerken en datum en zo zijn allang weerom na hun wonderlijke vertrek. Ik heb ook na insturen van een manus het gevoel: weg is weg. Dan begin ik weer aan iets anders (dat vaak ook al halfaf is). Wordt het uitgegeven dan begint opnieuw het herschrijfcircus en geschaaf. Dan zie ik toch weer veel verbeterpunten. Wordt het niet uitgegeven dan begint het recycleproces. Maak ik er wat anders van. Voor een andere uitgever. Ik moet eerlijk zeggen dat het me weleens overkomen is dat een uitgever een bericht stuurde dat ze iets wilden opnemen in hun fonds en dat ik dacht: waar heeft die het over? Had ik in die periode iets teveel verhalen en voorstellen naar diverse uitgevers gestuurd. Kon ik het zelf niet meer bijhouden. Erg he?

Zjors, wat betreft dat laatste, daar heeft de maker van yWriter een programmaatje voor geschreven: http://spacejock.com/Sonar.html

He, handig. Ik heb het bekeken. Misschien ga ik daar toch eens een keertje aan. Handiger dan al die geeltjes die ik op mijn behang plak en die dan achter mijn bureau vallen na verloop van tijd.

Ik vraag me af of mijn boeken ooit af zijn. Vooral mijn langste verhaal. Voor mijn gevoel zal ik het nog altijd aan blijven schaven, zelfs als (ALS!!!!) het ooit is uitgegeven.

Dat klopt. Doe ik ook. Iedere bladzijde in boekvorm ga ik nog even -eindeloos- na. Klopt dit, klopt dat, wat had ik alweer voor ogen e.d.

ja en er blijven dingen die je achteraf toch even anders had willen doen... al is het maar 2 woordjes omdraaien

Houd je dan toch niet dat gevoel van 'misschien ...', Pluisebol?

Omdat je het opgestuurd had en toen misschien gedacht hebt 'Ojee. Dit moest ik eigenlijk nog veranderen en dit.'