Dat was het wat ik zocht, Zjors! Totum pro parte. en dat is wat Redhed bedoelde. Maar Thérèse heeft een punt. De orginele tekst begon met de zin : 'De zwarte humus week voor de gevelgde karrenwielen.' Die had ik geschrapt om eenvoudiger te schrijven. Ik heb nu 7000 woorden geschrapt in mijn verhaal en ben niet eens halfweg. Het lyrische, het poetische, alle nuanceringen haal ik er uit om de tekst zo toegankelijk mogelijk te maken voor een breed lezerspubliek. Het gaat niet zozeer over stijl, een beetje wel, maar vooral over inhoud. Ik schrap nuanceringen en onderliggende, sluimerende psychologische aspecten van een voorval, van gevoelens en probeer het minimum te behouden. Dan nog heb ik de indruk dat het te is. Alhoewel... en dan slaat de twijfel toe. Wiske : ik heb me nog niet aan porno literatuur gewaagd maar als ik het ooit doe, zal het heel verfijnd en vrouwvriendelijk zijn, geen vleeswaren en schuttingstaal maar aanstekelijke, ludieke, smaakvolle actie. Wanneer al mijn projecten mislukken ga ik dat doen, dat is plan Z :) Tja : 'achterlieten'... het is laat, maar ik sla het woord op. Lieve mensen, het gaat hier over de inhoud. Zal ik beter geïsoleerd verder schrijven met de vele details en nuanceringen in mijn hoofd, of de tekst afvlakken. Wat een term! Maar zo voel ik het wel aan. Als lezer heb ik me vaak vast geklampt aan een bepaalde sfeer die uit een boek steeg. De som van het geheel. Bij de Da Vinci Code had ik dat helemaal niet, wel bij andere boeken, en zelfs bij boeken die ik niet helemaal begreep zoals 'Honderd jaar eenzaamheid'. Daar gaat het me een beetje om. Eenvoudig schrijven en toch een authentieke sfeer oproepen is misschien wel het moeilijkste wat er is in een boek waar je meer dan één dag voor nodig hebt om het uit te lezen. Morgen is een nieuwe dag. iedereen hartelijk dank!

Dank iedereen! LouiseSchrijft : 'ongenadig' zet de toon van het hoofdthema 'mens versus natuur'. Het karrenspoor bouwt in het onderbewustzijn van vele mensen een land op. Ik ga er regelrecht tegen in. De eerste karrensporen in Noord-Amerika... we weten allemaal wat er op is gevolgd. De algemene denktrend is dat de mens het land opbouwt, dat er 'vooruitgang' is. Ik neem een tegenovergestelde stelling: het land heeft alles altijd al gehad, het eerste of het tweede karrenspoor gaat dat alles zodanig verstoren dat het 'minder' wordt. 'Vooruitgang' komt meestal neer op het vinden van snuggere oplossingen voor problemen die er niet waren. Regelrecht ook in tegen de thema's van 'In the heart of darkness' van Conrad en de daarop gebaseerde film 'Apocalypse Now', 'The Lord of the Flies' van Golding' die de stelling verdedigen dat de natuur mensen gek maakt, die de natuur als vijandig afschilderen, zodat de mensen die er duizenden jaren in leefden zonder die natuur kapot te maken, als primitief en haast als 'ontoerekeningsvatbaar' worden bejegend (oorspronkelijke bewoners van natuurreservaten in Afrika, nomadische Bosjesmannen, indianen in Noord-Amerika toen, stammen in het Amazonewoud...). Het 'ongenadig' wordt hernomen door verschillende personages op diverse manieren. Esther, Wolfje en Sabarinde : dat is net het dilemma... ik wens heel graag dat mijn boek niet alleen wordt uitgegeven, maar ook vertaald wordt in het Engels en verfilmd wordt. Gekker kan het niet, ik weet het. Ik heb dus in functie geschreven van filmscènes. Daarom is 'ongenadig' zo belangrijk in de beschrijving van een karavaan huifwagens in een intacte natuur. Leo, van nature uit schrijf ik meer literair. Dat zit er in. Dan heb je wel meteen met een ander niveau te maken en ik weet niet of ik daar in degelijk kan zijn. Vaak denk ik dat mijn personages, de rode lijnen in het verhaal meteen al niet aansluiten bij de interesses van de ontspanningslezer. Dat op zich veroordeelt me al om geen eenvoudige zinnen te schrijven en/of de lezer aan het handje te houden. Ik pas ook graag ongewone dingen toe: één personage spreekt niet naar behoren maar hij is wel een geweldige stroper en de diplomatieke sleutel tussen een blanke gemeenschap en de oorspronkelijke bewoners. Met opzet doe ik het zo om de lezer te confronteren met het feit dat het niet is omdat iemand niet netjes spreekt, die persoon daarom 'achterlijk' of zo zou zijn. Ik durf ook nieuwe woorden te gebruiken, of archaïsche woorden, of zelfs een zinsbouw gebruiken die vrij beladen is, vrij lang... ik zal nooit weten of het op iets trekt tot wanneer ik de afwijzingen ontvang van uitgeverijen. Dit verhaal leent zich niet erg voor proeflezen maar ik moet toch een beetje kunnen toetsen. Zeker daar dit schrijven jaren lang ongelezen in huis heeft rondgeworven. Ik durf momenteel geen boeken te lezen omdat ik dan nog meer in verwarring gebracht zal worden. Bloemrijk : dat probeer ik terug te dringen, toch dat wat overbodig en herhaald wordt Diepere lagen : die zijn er en ze sluiten vroeg of laat in het verhaal bij elkaar aan. 'show' : daar oefen ik alleen nog maar op hier en daar. Nog veel werk voor de boeg.

DeEllis : niet jaloers op zijn... het turbulente leven van anderen hebben mijn leven duchtig overhoop gezet in het verleden... ik kan van mijn 'fysisch' leven in de realiteit niet genieten zoals ik geniet wanneer ik in mijn verhalen zit of in de verhalen van anderen. Het knutselen aan een verhaal is slechts een manier om 'weg' te zijn van de realiteit die ik zeer saai en onaantrekkelijk vind. En schrijven is voor mij eigenlijk een vorm van overgeven van mentale residu's die van geen wijken weten. Mijn hoofd zit vol en ik heb veel te weinig tijd. Sinds ik vorige herfst SOL heb ontdekt, is een hele wereld voor me open gegaan ivm schrijven. Tien jaar te laat... Zo prettig is het dus niet, en zeker niet voor mijn entourage die ik liever zie vertrekken dan komen. En dan de eeuwige onzekerheid dat al dat schrijfgedoe misschien wel één grote illusie is. 'Meesterwerk' denk ik niet... ik zal al blij zijn als ik een uitgever vind die het wil publiceren. Ik heb momenteel geen duidelijke visie op mijn eigen stijl. Dat is het probleem. Tantebetje : Ontbinding moet ik voorkomen. Het blijft een zoeken naar de gulden middenweg om mijn stijl te behouden maar tevens er op toe te zien dat de tekst enigszins aantrekkelijk en evenwichtig blijft qua stijl. 't Is een proces dat mentaal moet plaats vinden. Dat heeft tijd nodig. Ik ken het boek niet dat je aangeeft. Hier ligt 'The Hermit of 69th Street' van Jerzy Kosinsky, waar ik al drie maal aan begonnen ben. Het boek blijft me intrigeren. Sommige pagina's bestaan voor de helft uit voetnoten... een regelrechte uitdaging. Ook vraag ik me af hoeveel aangekochte boeken ook daadwerkelijk worden uitgelezen. Sommige boeken wil je gewoon 'hebben', in afwachting van de juiste leesbui, die vaak jaren op zich laat wachten... die stapeltjes staan hier stof te vergaren... Vele mensen hebben Tolkien gekocht maar hoeveel van hen hebben de boeken ook helemaal uitgelezen? Idem voor de verzamelde werken van Shakespeare. Mijn nachtlampje heeft vaste voet op de werken van Thomas Hardy, alle goede voornemens ten spijt... Suma: Je hebt natuurlijk gelijk. 't Is de onzekerheid die me parten speelt. Ik zit middenin het proces om er meer zicht op te krijgen. Van gedachten hier over wisselen, helpt me enorm. schlimazlnik : ik ben zelf een lezeres die graag moeilijker schrijfsels leest. Dat vertaalt zich dan vaak in boeken geschreven in de 18de en 19de eeuw in het Engels en in het Frans. Gewoon proeven hoe mensen toen dachten en schreven... Momenteel lees ik uitsluitend in functie van research omdat ik niet onder de invloed wil staan van een bepaald boek, of onder invlioed van Engels en Frans... ik ben een beetje als een spons en neem het nogal gemakkelijk in me op. Ooit, ooit, hoop ik hier op SOL met een boekpresentatie aan te komen. Hier eerst want hier leer ik het allermeest. Voorlopig kan ik alleen maar iedereen hartelijk danken voor de riemen die me meermaals onder het hart worden gestoken en de steun in mijn zoektocht naar die stijl waar ik nog niet uit ben.