Eenvoudiger schrijven of niet?

Niet herkenbaar. Kinderverhalen zijn ook en vak en een heel ander vak dan voor volwassenen te schrijven. Ik zou eens wat goede schrijfboeken lezen of een cursus volgen. Dan krijg je heel veel antwoorden.

Heel herkenbaar. Af en toe had ik tijdens het herschrijven van mijn manuscript ook de angst dat ik mijn manuscript en mijn stijl kapot zou schrijven. Dat is niet gebeurd. Omdat ik trouw bleef aan mijn stijl. Als ik jou was zou ik zeker niet gaan versimpelen als jij je daar niet goed bij voelt. Doe dat dan alsjeblieft niet, dat houdt ook geen mens vol. Misschien 1 bladzijde, maar geen 200. Er zijn zo vreselijk veel stijlen en zo veel uitgeverijen, op bijna elk potje past een dekseltje en op bijna elk manuscript past een uitgever. Als je maar echt wil. Grappig trouwens dat porno schrijven jou makkelijk lijkt. Dat lijkt mij ook. Voordat ik iemand beledig, ik heb het hier echt over smijten met fijne vleeswaren, lichaamsdelen en grof taalgebruik. Maar dat lijkt mij dus niet leuk, en ik kan me niet voorstellen dat dat voor jou een uitdaging is. Je bent pas verkeerd bezig als je niet trouw blijft aan je eigen stijl. En met 'eenvoudig' bedoelen veel uitgevers volgens mij ook dat er niet te veel uitgewijd moet worden, geef niet alles weg, maar laat de lezer soms raden, bijvoorbeeld. In welke stijl dan ook.

Je hebt een geheel eigen stijl, chris (*). Ik geloof dat velen het een mooie stijl vinden. Hij is in elk geval beeldend. Het enige wat ik ervan kan zeggen is: houd in de gaten dat je precies datgene vertelt wat je in je hoofd hebt, en doe dat op een manier die exact aangeeft wat je bedoelt. Soms verdwaal je een beetje in je eigen woorden - en dan verdwaalt de lezer mee. Dat zou je strakker moeten regisseren. En soms is een beeld heel fraai beschreven, maar klopt de inhoud niet honderd procent. Ik haal even een voorbeeld uit Proeflezen:

Waggelend onder hun zware lading sneden de huifwagens een ongenadig spoor in het zachte grasland.

Dat spoor snijden de karrenwielen, niet de huifwagens. Dergelijke onnauwkeurigheden bedoel ik. Waarom zou je niet een hoofdstuk alvast naar een uitgever sturen met je vraag over je stijl en woordkeus? (*) Een eigen stijl is niet te ontberen in de literatuur. En jij hebt hem.

Ik denk dat je gewoon vanuit je hart moet schrijven en je niet druk moet maken over zulke dingen. Eerst schrijven, dan teruglezen en hardop voorlezen bij twijfel, dan hoor je meteen of je je eigen zin goed kunt lezen én snappen. Maar nogmaals, pas teruglezen en hardop voorlezen als je verhaal af is, anders remt dat je creativiteit af. Behoud altijd je eigen stijl en ik denk dat je, met een stijl als de jouwe (ik heb net ook even bij Proeflezen gekeken) beter geen boeken voor jonge kinderen kunt gaan schrijven, want dan moet je bij elke zin nadenken over de formulering en dat stoort het verhaal. Behoud je stijl, hij is echt mooi, haast poëzie op sommige momenten.

@ Therese: Ik denk dat geen enkele uitgever bereid is wat te zeggen over je stijl als je ze met die vraag iets opstuurt. Als ze daar aan gaan beginnen hebben ze meer dan een dagtaak. En de karrewielen laten snijden is een stijlvorm 'deel voor geheel'. Weet even niet of er een ander officieler begrip voor is. @Spirit: het lijkt me handig je tijdens het schrijven wel druk te maken om dat soort dingen. Anders kan je achteraf weer helemaal op nieuw beginnen. Op je stijl letten tijdens het schrijven kan ook tot veel creativiteit leiden.

Op 'proeflezen' reageert iedereen die dat wil. Maar 'iedereen' is niet je doelgroep. Daarom is niet alle feedback even belangrijk voor je werk.

@A. Redhed: Natuurlijk moet je erover nadenken, maar het is naar mijn mening niet handig als je dat het hele verhaal lang blijft doen. Je kunt beginnen met schrijven en de manier waarop je wilt schrijven gedachten houden, maar daar moet je niet elke zin aan blijven denken. Bij mij verstoort dat het schrijven heel erg, bij jou misschien niet :P Later lees je je verhaal toch nog wel een keer door en dan struikel je vanzelf over de zinnen die niet goed lopen/niet bij de stijl van de rest van de tekst passen/niet geschikt zijn voor de doelgroep. Bij mij is dat altijd maar een heel klein gedeelte van het verhaal, dus van opnieuw beginnen is (bij mij) geen sprake. Maar ja, iedereen schrijft anders en gelukkig maar, ik zou er niet aan moeten denken om bij proeflezen 200 dezelfde verhalen/gedichten te zien.

@ Redhed: klopt, zo moet je dat ook niet doen. :) De stijlvorm zoals jij hem bedoelt, is wat mij betreft een gemakzuchtige. (*) Ik lees het meer. Mensen reageren dan vaak met: 'Ja, dat is mijn stijl,' of: 'Iedereen begrijpt wat er bedoeld wordt,' of: 'Het is een beeld, je moet niet zo letten op het woord.' Maar geef eens een citaat van een goede schrijver die het deel in het geheel laat zien, daarbij het geheel benoemend, maar het deel bedoelend. Ik denk dat zo iemand zich er heel bewust van is hoe hij formuleert. En niet om chris, maar ik vraag me puur exemplarisch af of ze werkelijk de huifwagens bedoelt of toch de wielen die een ongenadig spoor in het zachte grasland snijden. (*) Ik bedoel dus pertinent niet dat chris een gemakzuchtige schrijfstijl heeft, want dat is zeker niet zo.

Nee, dat is inderdaad niet zo. Kun je je er wel in vinden als ze had geschreven dat de huifkarren diepe sporen in het zachte grasland achterlieten?

http://nl.wikipedia.org/wiki/Pars_pro_toto Kan zo snel even geen voorbeeld vinden en heb hier geen boeken. Het wordt veel gebruikt, ook door de echte schrijvers.

@ Tja: zie http://www.schrijvenonline.org/forum/105290#comme…. @ Redhed: ik snap hoe je het bedoelt (denk ik). Ik weet niet of je dat altijd vanzelf zo kunt gebruiken. Als je zegt: 'De kaars brandt', zoals het voorbeeld laat zien, is dat algemeen aanvaard. Niemand (behalve misschien een cabaretier (*)) zal gaan determineren: 'Ja, maar het is eigenlijk de pit in het vet ...' et cetera. Daar zie ik dan een nuanceverschil, maar goed. Laten we daar hier niet over uitwijden. (*) 'Steek jij de kerstboom even aan, Ab?' Van Kooten en De Bie. Dat is opzettelijk zo geformuleerd. Chris bedoelt dat zo niet, denk ik.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Totum_pro_parte Totum pro parte heet het wat jij afkeurt, Therese, en wat volgens mij een mooie stijlfiguur is die in dit voorbeeld van Chris ook helemaal correct gebruikt is. Vooral laten staan dus. Verder sluit ik me aan bij - wie was het ook weer hierboven - dat je vooral voor je oordeel over teksten niet af moet gaan op die enkele proeflezer hier bij het onderdeel proeflezen. Er zijn heel wat andere lezers in de wereld.

Ja, Zjors, dat is mooi, al die nuances. :) Ik hoop dat chris er iets mee kan.

Gelukkig wel. Ik bedoel dat er veel lezers zijn. Je zou maar van mij afhankelijk zijn als proeflezer. :confused:

Waar ben jij dan wel, Redhed, dat er geen boeken zijn?

Dat was het wat ik zocht, Zjors! Totum pro parte. en dat is wat Redhed bedoelde. Maar Thérèse heeft een punt. De orginele tekst begon met de zin : 'De zwarte humus week voor de gevelgde karrenwielen.' Die had ik geschrapt om eenvoudiger te schrijven. Ik heb nu 7000 woorden geschrapt in mijn verhaal en ben niet eens halfweg. Het lyrische, het poetische, alle nuanceringen haal ik er uit om de tekst zo toegankelijk mogelijk te maken voor een breed lezerspubliek. Het gaat niet zozeer over stijl, een beetje wel, maar vooral over inhoud. Ik schrap nuanceringen en onderliggende, sluimerende psychologische aspecten van een voorval, van gevoelens en probeer het minimum te behouden. Dan nog heb ik de indruk dat het te is. Alhoewel... en dan slaat de twijfel toe. Wiske : ik heb me nog niet aan porno literatuur gewaagd maar als ik het ooit doe, zal het heel verfijnd en vrouwvriendelijk zijn, geen vleeswaren en schuttingstaal maar aanstekelijke, ludieke, smaakvolle actie. Wanneer al mijn projecten mislukken ga ik dat doen, dat is plan Z :) Tja : 'achterlieten'... het is laat, maar ik sla het woord op. Lieve mensen, het gaat hier over de inhoud. Zal ik beter geïsoleerd verder schrijven met de vele details en nuanceringen in mijn hoofd, of de tekst afvlakken. Wat een term! Maar zo voel ik het wel aan. Als lezer heb ik me vaak vast geklampt aan een bepaalde sfeer die uit een boek steeg. De som van het geheel. Bij de Da Vinci Code had ik dat helemaal niet, wel bij andere boeken, en zelfs bij boeken die ik niet helemaal begreep zoals 'Honderd jaar eenzaamheid'. Daar gaat het me een beetje om. Eenvoudig schrijven en toch een authentieke sfeer oproepen is misschien wel het moeilijkste wat er is in een boek waar je meer dan één dag voor nodig hebt om het uit te lezen. Morgen is een nieuwe dag. iedereen hartelijk dank!

Chris, ik ben het met tantebetje eens. Doe waar jij je prettig bij voelt. Als het doen van concessies aan je begint te vreten ben je niet goed bezig. Je kunt niet voor de hele wereld schrijven en dat hoeft ook niet.

Ik houd best van 'moeilijk' en zou altijd zeggen: blijf jezelf. Maar ik moet wel bekennen dat ik met de voorbeeldzinnen die hier passeren ook moeite heb. Niet vanwege het 'totum pro parte', maar omdat ik moeite heb met het 'ongenadige' spoor - dat vind ik bombastisch, zo van: kom op, zeg, het is maar een karrenspoor. Mij lijkt het niet zozeer een kwestie van eenvoudig versus moeilijk of al dan niet poëtisch-lyrisch, maar van goed doseren. Ik vind het wat overdadig zo. Louise

Dat kan je alleen beoordelen als je de rest van de tekst kent. Misschien past dat woord op die plek wel heel goed.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. ;) Je moet doen waar jezelf helemaal achter staat. Anders werkt het niet.

Maar in de context van het verhaal kan het karrenspoor dat 'ongenadig' wordt genoemd juist ongelooflijk mooi en dekkend zijn. Chris, ik herken je dilemma. Ik geloof dat ik een vrij moeilijke schrijver ben en zeker niet toegankelijk voor een breed publiek, maar ik wil dat ook niet. Ik verlaat mijn eigen stijl dan ook niet, ik pas het het hoogstens aan (en daarom herschrijf en herschrijf ik) om het toegankelijk te maken. En als ik helemaal niet gelezen zou hoeven worden, never, dan zou ik een roman in enkel poetische woorden schrijven. Heerlijk lijkt me dat, geen hond die het waarschijnlijk leest, laat staan een uitgever die het wil uitgeven. Ook ik pas voor uitgeven in eigen beheer.

Ik heb nu 7000 woorden geschrapt in mijn verhaal en ben niet eens halfweg. Het lyrische, het poetische, alle nuanceringen haal ik er uit om de tekst zo toegankelijk mogelijk te maken voor een breed lezerspubliek.

chrislaevers, is jouw doelgroep een breed lezerspubliek? Als ik zie welke zinnen je schrapt, wekt dat bij mij de indruk dat er een bloedeloze hap overblijft. Of die toegankelijk is, staat daar los van. Ik heb een keer een artikel geschreven waarin ik de literaire lezer en de ontspanningslezer van elkaar onderscheid. De voorbeelden die ik van jou zie, wijzen erop dat je je van nature richt op de literaire lezer. Daarvan zijn er veel minder dan ontspanningslezers, maar het zijn wel de smaakmakers voor het brede publiek. Wat wil je? Gelezen worden door ontspanningslezers? Maak dan eenvoudige zinnen, leg veel uit, neem de lezer aan het handje en laat hem niet meer los tot de laatste zinnen. Lyrische zinnen zijn uit den boze, want de lyriek wordt niet begrepen en irriteert alleen maar. Of wil je gelezen worden door literaire lezers? Schrijf dan bloemrijk, breng diepere lagen aan, werk vooral met 'show' en laat de lezer vrij zijn eigen beelden te vormen. Ik vraag me af of er een compromis mogelijk is wanneer je lyrisch schrijft. Volgens mij heb je dan geen keus...

Dank iedereen! LouiseSchrijft : 'ongenadig' zet de toon van het hoofdthema 'mens versus natuur'. Het karrenspoor bouwt in het onderbewustzijn van vele mensen een land op. Ik ga er regelrecht tegen in. De eerste karrensporen in Noord-Amerika... we weten allemaal wat er op is gevolgd. De algemene denktrend is dat de mens het land opbouwt, dat er 'vooruitgang' is. Ik neem een tegenovergestelde stelling: het land heeft alles altijd al gehad, het eerste of het tweede karrenspoor gaat dat alles zodanig verstoren dat het 'minder' wordt. 'Vooruitgang' komt meestal neer op het vinden van snuggere oplossingen voor problemen die er niet waren. Regelrecht ook in tegen de thema's van 'In the heart of darkness' van Conrad en de daarop gebaseerde film 'Apocalypse Now', 'The Lord of the Flies' van Golding' die de stelling verdedigen dat de natuur mensen gek maakt, die de natuur als vijandig afschilderen, zodat de mensen die er duizenden jaren in leefden zonder die natuur kapot te maken, als primitief en haast als 'ontoerekeningsvatbaar' worden bejegend (oorspronkelijke bewoners van natuurreservaten in Afrika, nomadische Bosjesmannen, indianen in Noord-Amerika toen, stammen in het Amazonewoud...). Het 'ongenadig' wordt hernomen door verschillende personages op diverse manieren. Esther, Wolfje en Sabarinde : dat is net het dilemma... ik wens heel graag dat mijn boek niet alleen wordt uitgegeven, maar ook vertaald wordt in het Engels en verfilmd wordt. Gekker kan het niet, ik weet het. Ik heb dus in functie geschreven van filmscènes. Daarom is 'ongenadig' zo belangrijk in de beschrijving van een karavaan huifwagens in een intacte natuur. Leo, van nature uit schrijf ik meer literair. Dat zit er in. Dan heb je wel meteen met een ander niveau te maken en ik weet niet of ik daar in degelijk kan zijn. Vaak denk ik dat mijn personages, de rode lijnen in het verhaal meteen al niet aansluiten bij de interesses van de ontspanningslezer. Dat op zich veroordeelt me al om geen eenvoudige zinnen te schrijven en/of de lezer aan het handje te houden. Ik pas ook graag ongewone dingen toe: één personage spreekt niet naar behoren maar hij is wel een geweldige stroper en de diplomatieke sleutel tussen een blanke gemeenschap en de oorspronkelijke bewoners. Met opzet doe ik het zo om de lezer te confronteren met het feit dat het niet is omdat iemand niet netjes spreekt, die persoon daarom 'achterlijk' of zo zou zijn. Ik durf ook nieuwe woorden te gebruiken, of archaïsche woorden, of zelfs een zinsbouw gebruiken die vrij beladen is, vrij lang... ik zal nooit weten of het op iets trekt tot wanneer ik de afwijzingen ontvang van uitgeverijen. Dit verhaal leent zich niet erg voor proeflezen maar ik moet toch een beetje kunnen toetsen. Zeker daar dit schrijven jaren lang ongelezen in huis heeft rondgeworven. Ik durf momenteel geen boeken te lezen omdat ik dan nog meer in verwarring gebracht zal worden. Bloemrijk : dat probeer ik terug te dringen, toch dat wat overbodig en herhaald wordt Diepere lagen : die zijn er en ze sluiten vroeg of laat in het verhaal bij elkaar aan. 'show' : daar oefen ik alleen nog maar op hier en daar. Nog veel werk voor de boeg.

Het klinkt in elk geval als een meesterwerk in wording. Sterkte met je geworstel. Diep van binnen kan ik daar zelfs wat jaloers op zijn. Het geeft aan dat jij iets kan dat ik en velen met mij niet kunnen. Koester dat.

Voor mij klinkt het eerder als een meesterwerk in ontbinding. Excuus voor de vergelijking. Door je eigen stijl te verloochenen, krijg je volgens mij niet een boek dat iedereen zal willen lezen, maar eerder een boek dat bijna niemand zal willen lezen. Herinner je je Zen and the Art of Motorcycle Maintenance? Een onmogelijk moeilijk boek. Het werd geweigerd door 121 uitgevers, en terecht. Wie zou zoiets nou willen lezen? Nou, het werd een bestseller. Er zijn er 4 miljoen van verkocht, het is vertaald in 27 talen en er wordt nog altijd op talloze plaatsen naar verwezen. http://en.wikipedia.org/wiki/Zen_and_the_Art_of_M… Mijn advies: to thine own self be true And it must follow as the night the day, Thou canst not then be false to any man. (Hamlet, I. iii. 75) En dit werd geschreven door Shakespeare, ook helemaal niet makkelijk, en toch eindeloos opgevoerd, vertaald en verfilmd. To thine own self be true. Iets beters dan jezelf heb je de wereld niet te bieden.

Weet je aan welke uitspraak ik moest denken? "Je hoeft niet iedereen tot vriend te hebben.' En: 'Ik hoef niet door iedereen aardig gevonden te worden, thuis heb ik degenen die van me houden.' Dat is voor stijl ook van toepassing, je kunt het toch nooit iedereen naar de zin maken. Dus, houd je vast aan je eigen stijl. Volgens mij gaat dat het meest spontane en dat merk je uiteindelijk als lezer ook. :thumbsup: Veel succes, met jouw eigen stijl. :)

Gewoon "moeilijk" blijven schrijven. Sommige mensen willen nu eenmaal moeilijke dingen doen om mee te ontspannen, en "ingewikkelde" literatuur hoort daar ook bij. Ik heb recent wat modern literair werk gelezen en "het leest vlot" is niet de tekst die erbij past, bij iedere zin moet je even wachten om echt tot je door te laten dringen wat de schrijver je net heeft verteld. Door heel bewust precies de juiste woorden te gebruiken zegt zo'n zin meer dan dat er eigenlijk staat, en dat wordt verder niet nog eens "voor dummies" uitgelegd. Het leest wel heel erg prettig, gewoon omdat het goed in elkaar zit. Aan het einde blijf je nog lang nadenken over de thema's die in het boek behandeld zijn. En: De Mona Lisa zal het ook nooit tot pin-up in de Playboy schoppen. Ik ben erg benieuwd naar je werk.

DeEllis : niet jaloers op zijn... het turbulente leven van anderen hebben mijn leven duchtig overhoop gezet in het verleden... ik kan van mijn 'fysisch' leven in de realiteit niet genieten zoals ik geniet wanneer ik in mijn verhalen zit of in de verhalen van anderen. Het knutselen aan een verhaal is slechts een manier om 'weg' te zijn van de realiteit die ik zeer saai en onaantrekkelijk vind. En schrijven is voor mij eigenlijk een vorm van overgeven van mentale residu's die van geen wijken weten. Mijn hoofd zit vol en ik heb veel te weinig tijd. Sinds ik vorige herfst SOL heb ontdekt, is een hele wereld voor me open gegaan ivm schrijven. Tien jaar te laat... Zo prettig is het dus niet, en zeker niet voor mijn entourage die ik liever zie vertrekken dan komen. En dan de eeuwige onzekerheid dat al dat schrijfgedoe misschien wel één grote illusie is. 'Meesterwerk' denk ik niet... ik zal al blij zijn als ik een uitgever vind die het wil publiceren. Ik heb momenteel geen duidelijke visie op mijn eigen stijl. Dat is het probleem. Tantebetje : Ontbinding moet ik voorkomen. Het blijft een zoeken naar de gulden middenweg om mijn stijl te behouden maar tevens er op toe te zien dat de tekst enigszins aantrekkelijk en evenwichtig blijft qua stijl. 't Is een proces dat mentaal moet plaats vinden. Dat heeft tijd nodig. Ik ken het boek niet dat je aangeeft. Hier ligt 'The Hermit of 69th Street' van Jerzy Kosinsky, waar ik al drie maal aan begonnen ben. Het boek blijft me intrigeren. Sommige pagina's bestaan voor de helft uit voetnoten... een regelrechte uitdaging. Ook vraag ik me af hoeveel aangekochte boeken ook daadwerkelijk worden uitgelezen. Sommige boeken wil je gewoon 'hebben', in afwachting van de juiste leesbui, die vaak jaren op zich laat wachten... die stapeltjes staan hier stof te vergaren... Vele mensen hebben Tolkien gekocht maar hoeveel van hen hebben de boeken ook helemaal uitgelezen? Idem voor de verzamelde werken van Shakespeare. Mijn nachtlampje heeft vaste voet op de werken van Thomas Hardy, alle goede voornemens ten spijt... Suma: Je hebt natuurlijk gelijk. 't Is de onzekerheid die me parten speelt. Ik zit middenin het proces om er meer zicht op te krijgen. Van gedachten hier over wisselen, helpt me enorm. schlimazlnik : ik ben zelf een lezeres die graag moeilijker schrijfsels leest. Dat vertaalt zich dan vaak in boeken geschreven in de 18de en 19de eeuw in het Engels en in het Frans. Gewoon proeven hoe mensen toen dachten en schreven... Momenteel lees ik uitsluitend in functie van research omdat ik niet onder de invloed wil staan van een bepaald boek, of onder invlioed van Engels en Frans... ik ben een beetje als een spons en neem het nogal gemakkelijk in me op. Ooit, ooit, hoop ik hier op SOL met een boekpresentatie aan te komen. Hier eerst want hier leer ik het allermeest. Voorlopig kan ik alleen maar iedereen hartelijk danken voor de riemen die me meermaals onder het hart worden gestoken en de steun in mijn zoektocht naar die stijl waar ik nog niet uit ben.

Chris, misschien is het een idee om wat schrijfoefeningen te doen. Het is dan het handigst als je die kunt laten proeflezen door verschillende mensen met veel schrijfervaring, liefst mensen die jouw stijl (of iig veel verschillende stijlen) goed begrijpen. Ik heb zelf ook lopen zoeken naar mijn schrijfstijl. Die was een tijd geleden soms onnodig ingewikkeld en niet altijd consistent. Door oefeningen te doen, kon ik dingen uitproberen zonder aan mijn verhalen te prutsen, zeg maar. Misschien is naast sol, het forum zinnigerzinnen ook iets voor jou. Daar staan geregeld korte schrijfopdrachten.

Ik kan me erg vinden in wat tantebetje zegt, het lijkt me echt zonde als je in je eigen stijl gaat hakken om het maar toegankelijk te maken. Zelf ben ik pas net begonnen met schrijven maar ik moest er ook al gelijk over nadenken, schrijf ik wat ik zelf wil, of ga ik heel actief rekening houden met wie het leest? Enige verduidelijking of aanpassing moet kunnen denk ik, maar je hele tekst in een andere kleur gaan schilderen dat zou ik zelf liever niet doen.