Waarom ik het precies besteld heb, Trenke: wie weet, misschien om de onderliggende, onbewuste reden van mijn P.S. in het starttopic. Ik denk eerlijk gezegd dat ik wel wilde weten wie die Finney nu eigenlijk is. Maar misschien vind je dat wel een rare reden, en misschien is het dat ook, maar het is wel een eerlijk antwoord op je vraag. :) Een tweede reden is dat ik wil weten wat voor verhaal Prinses Laurentien heeft bedacht. Welke woorden ze gebruikt. Hoe ze het verhaal heeft opgebouwd. En wat ik daar zelf van vind. Ooit - hoe lang alweer niet geleden, tien, vijftien jaar? - kwam er een boekje uit van Prinses Sarah Ferguson (de ex van Prins Andrew), Buddy de Kleine Helikopter. Dat boekje heb ik ook gekocht. Ik heb het idee dat de illustraties van Finney me meer aanspreken dan die van Buddy. Ik weet het eigenlijk nu al zeker.

Ik heb even Mr Finney weer boven water gevist. Het boek is binnen. Erg mooi: het is een boek van letterlijk zware kwaliteit, ongeveer ter grootte van een A-4, het heeft 96 bladzijden, en is daarmee een volumineus prenten-/voorleesboek. Voor in het boek ligt een bladwijzer met aan de ene zijde voorleestips, en aan de andere kant enkele gespreksaanknopingspuntjes. De uitgave zelf is zeer verzorgd: harde, kartonnen kaft, binnenwerk van stevig papier, mooie kleuren, scherp, duidelijk font. De illustraties zijn vaak pentekeningen op een aquarelachtergrond. Het lijkt alsof iedereen met een klein beetje oefening ook wel zo kan tekenen – en dan weet je dat het een grote kunst is. Het verhaal begint als volgt: 'Eerst ging zijn ene oog open. Toen zijn andere.' En het eindigt met: 'Hij viel in een diepe slaap.' Tussendoor gebeurt er van alles: Mr Finney krijgt bezoek van Slak, zijn vriend, en ze maken kennis met Pinky Pepper die kan glimpsen en een SuperBiBi heeft. De stijl van het verhaal doet me enerzijds een beetje denken aan Toon Tellegen: ‘Meestal had hij (Slak) wel iets leuks te vertellen, al duurde het soms even voordat Mr Finney de verhalen van Slak begreep. Dat kwam doordat Slak zo langzaam praatte: aan het einde was Mr Finney dan al bijna vergeten wat er aan het begin was gebeurd. Maar zo was Slak nu eenmaal.’ Hoewel lange zinnen worden gebruikt (en worden afgewisseld door heel korte), is er niets onbegrijpelijks aan voor een kleuter. Anderzijds kreeg ik door de sfeer van het verhaal soms een Pluk van de Petteflet-gevoel: Mr Finney weet de mooie wereld om zich heen op waarde te schatten, en wil deze waar nodig beschermen. Ook qua formaat is het boek à la Pluk, maar Pluk heeft bijna twee keer zo veel bladzijden. Geen kritiek? Jawel. Mr Finney heeft zowel vinnen als voeten, dus hij kan zwemmen en lopen. Dat is niet zo raar. Maar: ‘Regen, regen, en nog eens regen. De bloemen probeerden hun kopjes boven water te houden.’ Dat is wel héél veel regen. Een zondvloed? In elk geval handig als je dan vinnen hebt. Op bladzij 32 is een aanhalingsteken sluiten vergeten te zetten. Nu ja. Kan gebeuren. Ik ben benieuwd hoe kinderen c.q. kleuters op het verhaal reageren. Als iemand dat eens zou willen/kunnen vertellen, graag.

Ik dacht onmiddellijk: Ja, als je een bekend iemand bent, dan wordt je boek wel uitgegeven, want dan kopen mensen het wel!

Ja, bekendheid opent deuren. Ik denk niet als ik Sieb bel met de mededeling dat ik een leuk plan heb, dat hij dan een paar maanden later een schitterend geillustreerd boek heeft gemaakt van mijn idee.

Andere namen zijin ook Engels, voelt als: gericht op wereldverkoop.

Ik las net dat Mr Finney aan Querido verkocht is door Paul Sebes.

... veel publiciteit zorgt vrijwel altijd voor een goede verkoop. En daar moeten de mensen van Querido en Sieb Posthuma toch van leven.

Daarom schreef ik: het is via Paul Sebes gegaan. Querido heeft er waarschijnlijk (veel) voor moeten betalen.