Hallo Marieke, Om het iets minder eng te maken: we bijten niet. Beloofd!

Hallo Mariek! Je schrijft dat je aan iets begint en dan plots, zonder er echt rationeel over na te denken, de woorden uit je pen vloeien. Zo vergaat het mij ook meestal. Maar ik schrijf niet met de idee schrik te hebben voor de eventuele kritiek. Uit kritiek kan je heel veel leren, daar hoef je toch niet bang voor de zijn? Wat is de reden dat je hier een stukje proeflezen plaatst? Voor mij althans: om zoveel mogelijk reacties te krijgen, zowel negatief als positief. Je hebt eens pech, dan weer geluk, dat is nu eenmaal "schrijven". Toch mag je nooit je eigenheid verliezen. Dóór de kritiek heb ik al enkele stukjes uit een verhaal veranderd. Nu kan ik het hele stuk opnieuw doornemen en weet ik waarop ik moet letten. Ga door, gooi dat "enge" van je af. Ik hoop dat voor mij ook de dag zal komen om voldoende bijeen te hebben en er iets serieus mee te doen. @ Rietje: ik ben het volledig met je eens!

Spreek voor jezelf :P

Natuurlijk zit er niemand op jouw gedachten te wachten.

Natuurlijk zit er niemand op jouw gedachten te wachten.

Ja, daar wordt Mariek echt minder onzeker van :confused: :P

Eng Eerst schreef ik van me af, voor mezelf. Eén stromende poort naar taal, daarmee spelen en erover nadenken was ontoegankelijk geworden en ik moest toch wat met dat vreselijke gemis. Een vriendin zei toen: ‘schrijf dan op voor jezelf wat je nu allemaal binnenhoudt en zo graag wil delen’. Het bleek een gouden tip. Ik probeerde mijn observaties en gedachtenspinsels in woorden te vatten. Maar wel zo dat het voor een willekeurig ander mens ook boeiend zou zijn om te lezen. En tot mijn stomme verwondering kwamen de woorden vanzelf. In verhaaltjes en gedichten stroomde het mijn hoofd, mijn pen, mijn toetsenbord uit. Het gaat net als bij beeldend werken, bij mij dan. Geen echt vooropgezet plan, maar een vaag idee dat door mijn hoofd glijdt. Ik begin, en ergens onderweg wordt me intuïtief duidelijk, eigenlijk zonder rationeel denken, waar ik heen wil. En ik probeer steeds zuiver te blijven, bij mezelf te blijven. ‘Is dit wat ik zeggen wil of loop ik al vooruit op de mening van de lezer? Maar ook angst… ‘mijn god, als wat ik schrijf maar geen hoog candle light gehalte heeft, dat zou werkelijk het ergste zijn wat me zou kunnen gebeuren’. Candle light, het programma wat vroeger om een uur of elf ’s avonds op de radio was. Er werden dan van die mierzoete, weeïge gedichten voorgedragen. Voorzichtig liet ik eens wat lezen, aan vriendinnen. De reacties waren positief. Maar ja, goede vriendinnen zijn natuurlijk al bij voorbaat gunstig gestemd, daar zijn ze voor. Wat nu…? En dit is zo verschrikkelijk eng….ik zal ermee naar anderen moeten, ermee de wereld in moeten…tenminste…als ik verder wil dan navelstaren in mijn kleine kringetje en mijn tekstjes stof laten vergaren in een map op de boekenplank. En durf ik dat wel ? Wie zit er nou op mijn gedachten te wachten? Help! Hèèèèlp !