Literatuur schrijven is ...

Literatuur schrijven is knabbelen aan een bitterkoekje, sabbelen aan zuring, nippen met toegeknepen lippen - en dan de werkzame stoffen over het papier laten vloeien als melk en honing. Omdat het voedsel en de kracht binnen te vinden zijn, als de ingrediënten die de transformatie van bitter naar zacht, van zuur naar zoet, van zuinig naar gul in gang zetten; omdat het het voedsel en de kracht zijn die de woorden doen ontstaan, meer dan omhulling van deeg en blad en huid, meer dan smaak, meer dan doel, meer zelfs dan het leven zelf. Literatuur maakt het leven groter.

In de genoemde discussie (Schrijf je literatuur?) werd in het begin een nuttig onderscheid gemaakt tussen literatuur en Literatuur. Literatuur is dat van Iets Belangrijks En Tijdloos te schrijven. Dat van de kunst met de grote K, de muziek met de grote M, etc. Dat wat je ervaart, waar je in ontzag naar kijkt/luistert. Dat wat zich alleen in omwegen van woorden laat vangen. literatuur is waar veel schrijvers mee bezig zijn. Dat is een ambacht, het is te leren, het is op een vaardige manier woorden achter elkaar zetten. Het bestaat uit kunstjes, uit authentieke emoties, pakkende teksten. Het is wat literaire uitgevers uitgeven en het is het type verhalen waarvan de betere literaire prijzen winnen. En het is handig het als een genre te beschouwen.

Literatuur schrijven is voor mij: Een altijd zoekende ziel, die gekwetst en gevoed door ervaringen zijn weg door een doolhof vindt, rusteloos en met tomeloze energie. Altijd op zoek naar meer, naar beter, naar anders, spelend met zes en twintig letters, terwijl ik onderweg andere levens en tijden verinnerlijk. Tot slot is het, uitgeput van emoties, gevoelens in precies die woorden vangen die grenzen van tijd en afstand tot andere zielen tot een minimum verkleinen. Geen onderscheid meer voelen. Meer dan ik en niet meer alleen.

Meer dan ik en niet meer alleen.

Aan die dis zit ik graag met jou, proevend, smakend, samen.

ok, ik doe mee.. Literatuur is in wezen als kale botten die samen een geraamte vormen, omwonden door spieren die haar laten bewegen. Zoals de organen kent zij meerdere functies: vermaken, verdiepen of een vorm van protest. Inkt, het bloed van de literatuur, voorziet in het transport van alles dat haar vormt. Literatuur wordt gedreven door impulsieve motieven, maar loopt vaak ook volgens uitgestippeld plan. Literatuur is daarnaast schoonheid in woorden. Maar waaraan ontlenen woorden hun kunst? Een vriendin vertelde me eens van haar wonden. Haar vlees waarvan gegeten werd. Het kostte haar moeite daarvan te genezen maar haar karakter werd er wel door versterkt. Dat, tezamen met haar fysieke verschijning vormt nu mede haar pracht.

@Thérèse: bereid je voor op het ergste; ik wek graag de doden tot leven. Aangezien zij onder mijn huid kruipen leef ik met hen in een vreemde symbiose, maar wat ben ik als zij weggaan? Met huid omhulde heimwee. @dwe: mooi gezegd. Uit deze korte bijdragen blijkt geloof ik al dat schrijven een zeer intense, zinnelijke, soms pijnlijke, en alles verslindende ervaring is. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie het in woorden proberen te vangen.

Literatuur schrijven is een schot in het duister... Ik ben de zaaier van Kunstbloemenzaad. Ik zaai mijn teksten in de voren die door de maatschappij zijn getrokken. Ik hoop dat mijn zaad tot bloei kan komen en niet voortijdig als onkruid gewied wordt door pedante personen die hun bekrompen opvatting over Literatuur als enige ware willen doordrukken door anderen kansen te ontzeggen; ik hoop dat de kiemen van mijn zaad niet worden verstikt door de bontgekleurde, snelgroeiende en kortbloeiende planten die met de op commercie ingestelde combine en masse worden geplukt voor de massa; ik hoop dat mijn zaad boven het maaiveld uit mag komen en, als het volgroeid is, als Kunstbloem in een fraai gecomponeerde ruiker van hedendaagse proeven van Literatuur kan worden opgenomen; ik hoop dat het zaad dat uit de Bloem voortkomt zich verder zal verspreiden, zodat mijn schrijven niet eenzaam in een perk bloeit. Mijn Literatuur bestaat uit ideeën, en die verdienen het buiten het tijdperk en het culturele hof waarin ze wortelen te woekeren. Ik ben de zaaier. Ik kan het Kunstkiemgoed verzorgen, het water geven. Ik kan het onderbrengen in een broeikas van literair agenten, uitgeverijen en redacteuren. Maar het blijft een feit dat zodra het zaad mijn handschrift verlaat en verdwijnt in de duisternis van de aardse textuur ik geen grote invloed meer heb op de ontwikkeling ervan. Een verslechterd literair klimaat; gesnoeid worden door bezuinigingen van economische crises; door onderwijsvernieuwingen verdorde grond of overbemesting met POD: het ligt buiten mijn macht hoe de Kunstbloem zich ontwikkelt. Ik kan slechts voor het beste zaad zorgen, voor sterk zaad waarvan de ideeën kunnen wortelen in de maatschappij middels een taalgebruik waarvan de helderheid ook in de toekomst stand blijft houden. Ik poog zaad te cultiveren dat, op basis van het DNA van de eeuwen trotserende vertellingen, bestand is tegen politieke en commerciële tegenwind.

Literatuur is recht naar het slot en de dwalende weg ernaartoe, waarbij je tussen de regels door licht krijgt bijgeschenen vanuit onverwachte hoek. Het is op zoek zijn naar een vloeiende beweging van woorden, gegoten in geloof en gevoel. Soms hortend en stotend om uitstekende stukjes weg te bikken. Literatuur kan verhitten en branden, ondanks onaantastbare status. Het is de zoektocht naar metaforen om aan elkaar geregen woorden te laten leven bij de lezer met gelijkwaardig geloof, terwijl gevoel moet overtuigen de ruwe kant ervan te zien. Literatuur kleurt als een prisma persoonlijk perspectief. Het is als een geslepen diamant. Helder en Puur.

Indien je reageert op iemands tekst, doe dat nooit persoonlijk

Hoe had je de discussie en de reacties in gedachten? Inhoudelijk kan volgens jou niet, omdat de opvatting van literatuur persoonlijk is. Wat kan dan wel? Toch de vragen stellen die de stukjes oproepen? De stukjes toetsen aan hun literaire gehalte, de literaire taal of vanuit de persoonlijke opvatting van de schrijver die in datzelfde stukje staat? Hoe zie je dat iemand hier iets van kan leren als er geen scherpe discussie ontstaat? Misschien kun je laten zien welke kant je uit wilt. Je mag mijn stuk daarvoor gebruiken.

Indien je reageert op iemands tekst, doe dat nooit persoonlijk

Hoe had je de discussie en de reacties in gedachten? Inhoudelijk kan volgens jou niet, omdat de opvatting van literatuur persoonlijk is. Wat kan dan wel? Toch de vragen stellen die de stukjes oproepen? De stukjes toetsen aan hun literaire gehalte, de literaire taal of vanuit de persoonlijke opvatting van de schrijver die in datzelfde stukje staat? Hoe zie je dat iemand hier iets van kan leren als er geen scherpe discussie ontstaat? Misschien kun je laten zien welke kant je uit wilt. Je mag mijn stuk daarvoor gebruiken.

Persoonlijk vind ik bovenstaande inzendingen veelzeggend en leerzaam genoeg. Er bestaat bij mij niet de behoefte daarover te discussiëren. Wie het niet kan laten mag op mijn bijdrage opmerken wat hij/zij wil maar ik ga daar niet op reageren.

@ Schlimazlnik, in antwoord op je vraag: naar mijn smaak is literatuur om te genieten, voedend en niet enkel vullend, een maaltijd die mag duren en geen hapsnapwegsnack. Hoogwaardig van stof, en geduldig bereid met de beste ingrediënten. Jouw bijdrage is er zo een. Het was eigenlijk niet de bedoeling om te redekavelen over literatuur; dat doen we in het topic van Harryhol. In dit topic beschrijven we wat literatuur dan is, om te schrijven, voor ieder persoonlijk. Wat moet het doen, wat mag het wegen, wat mag het kosten. Het kan best zijn dat iemand door de beschrijving van iemand anders 'gevoed' wordt, denkt: ai ... ja! En het idee / de gedachte / de visie / het beeld wil integreren in zijn eigen visie / beeld et cetera van wat literatuur voor hem (haar) is. Dat bedoel ik met reageren op iemands tekst. Soms zal je het misschien niet eens zien, maar jouw beeld (bijvoorbeeld) van het zaad en de voren, dat is scherp getekend. Iemand kan dat als (voor)beeld meenemen in zijn werk, het zou best onbewust kunnen gebeuren. Met je beeld geef je iets weg, je toont iets, en de ander kan ermee voort. Zo kun je al denkend en schrijvend over wat literatuur is, op nieuwe gedachten komen en die hier plaatsen, waarna iemand anders weer op gedachten komt, en die plaatst. Dat is het persoonlijke. Je gaat dus niet zeggen: ja maar ... dit of dat in je betoog vind ik niet kloppen. Het is immers de 'allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie', die klopt altijd. Wel kun je geïnspireerd raken en jouw beeld / idee / gedachte etc geven. Misschien wil iemand een literaire term uitwerken, en laten zien hoe hij /zij dat gedaan heeft. Hier plaats je het resultaat van een denkproces - waarvan je weet dat het doorgaat. Dus het is altijd een proces in een proces, in fasen. Anderen kunnen erop inspelen door het stokje aan te nemen en hun voortschrijdende inzicht in dit topic tonen. Je kan ook gewoon genieten van de bijdragen, als een toetje van de dag, of als inspiratie. Daarom (mede) het idee dat de bijdragen literair geschreven worden: in schoonheid, of gelaagdheid, met pret of desnoods woede. Als het maar echt en literair is.

Je kan ook gewoon genieten van de bijdragen, als een toetje van de dag, of als inspiratie. Daarom (mede) het idee dat de bijdragen literair geschreven worden: in schoonheid, of gelaagdheid, met pret of desnoods woede. Als het maar echt en literair is.

Je gaat er vanuit dat de bijdragen ook daadwekelijk literair zijn, maar dat zijn ze niet, niet eens naar hun eigen definitie. Vandaar mijn vraag: mag ik aangeven waarom ik de teksten niet literair vind binnen hun eigen definitie van literatuur, of literair schrijven? Of moet ik iedereen in de waan van zelfgeschapen literaire bewieroking laten? Het laatste zou ik een aanfluiting van dit forum vinden, eerlijk gezegd.

mag ik aangeven waarom ik de teksten niet literair vind binnen hun eigen definitie van literatuur, of literair schrijven? Of moet ik iedereen in de waan van zelfgeschapen literaire bewieroking laten?

Nu neem je wel twee uitersten. Dit topic is bedoeld als oefening, om onder woorden te brengen wat iemand onder literatuur verstaat, in zijn eigen literaire bewoordingen. Als iemand anders die niet literair vindt: misschien heeft hij gelijk. Maar oefening heeft hier prioriteit, inspiratie, verdieping, verbreding - noem het. Maar niet gelijk.

Laat eens horen, Schlim wat literair en niet literair is.

Laat eens horen, Schlim wat literair en niet literair is.

Dat mag ik blijkbaar niet meer in dit topic. Maar mijn bijdrage zou genoeg moeten zeggen.

Laat eens horen, Schlim wat literair en niet literair is.

Dat mag ik blijkbaar niet meer in dit topic.

Maar wellicht wel in een ander topic. Ik denk niet dat we er dommer op worden.

Laat eens horen, Schlim wat literair en niet literair is.

Dat mag ik blijkbaar niet meer in dit topic. Maar mijn bijdrage zou genoeg moeten zeggen.

Ik was al bang dat je daar onzeker over was.

Laat eens horen, Schlim wat literair en niet literair is.

Dat mag ik blijkbaar niet meer in dit topic. Maar mijn bijdrage zou genoeg moeten zeggen.

Het is juist de bedoeling van wél, hè :): wat wél literatuur schrijven is - voor jou! Niet wat het niet is, want dat is veel meer dan wat het wél is - hoewel literatuur schrijven ook al veel wél is. Ik heb erover nagedacht. Ik geef een voorbeeld, naar aanleiding van jouw vraag:

mag ik aangeven waarom ik de teksten niet literair vind binnen hun eigen definitie van literatuur, of literair schrijven?

Stel, een jongen op de rand tussen pubertijd en adolescentie zegt tegen zijn moeder: 'Moeder, ik wil loeihard leven!' Dan kan moeder zeggen: 'Jongen, dat zeg je niet goed, want loeihard heeft te maken met geluid en snelheid, niet met leven.' Toch. Die jongen heeft een woordcombinatie gebruikt die een nieuw beeld geeft van hoe hij leven wil - hij is eraan toe, en hij wil het zó! Ik zeg: dat is literair. Om de woordcombinatie, om de intentie en de intensiteit, de dynamiek, om het perspectief van het personage, om de alliteratie ook, én om de functionaliteit en de inhoud. De vraag is aan jou: binnen het gegeven voorbeeld, wil je dan de moeder zijn of de jongen? Op een dergelijke manier zou ik in dit topic over het schrijven van literatuur willen schrijven - mededelend, tonend, met voorbeelden, met je taal. Dus wél aangeven wat voor jou literatuur schrijven is - ook in reactie op anderen - maar niet op wat je er niet literair aan vindt. Plus: het persoonlijke erbuiten laten, en ingaan op de tekst. Maar dat is een kunst apart, misschien?

Ik geloof dat het nodig is mijn vorige post aan te vullen c.q. bij te stellen. Het is geen aanval, maar een gedachtengang die me sinds gisteren bezighoudt. Volgens mijn bescheiden mening ontleent de literatuur zijn bestaansrecht niet aan de voren, maar aan het zelf gekweekte, meest krachtige zaad. Voren dienen naar mijn bescheiden mening ook liever zelf getrokken te worden. Alleen dan val je op en ben je vernieuwend, val je op tussen alles wat er al is. Een vergelijking: we kunnen ook met z'n allen appeltaarten gaan bakken, en zeiken dat de meeste mensen niet van rozijnen houden. Of zeiken dat er mensen zijn die liever een appeltaart uit de fabriek eten. Vergelijk dit dan ook even met de fabrieksmuis Geronimo Stilton. Hij spreekt aan, ondanks alles heeft hij blijkbaar kaas gegeten van schrijven. Sommigen willen niet schrijven voor de grote massa, het minderwaardige plebs. En vergeten daarbij dat iemand die de grote massa aanspreekt altijd vernieuwend is en stof doet opwaaien. Shakespeare sprak de grote massa aan. Waarom? Juist omdat hij iets deed wat de grote massa nog niet kende. Iedereen praatte erover en wilde zijn stukken zien, want hij was anders, gewaagder, boeiender. Andere vergelijking: ten tijde van de Romeinen wilde het domme volk brood en spelen. Dom volk of toch niet? Keizers bogen niet voor de wil van de 'domme' massa. Zij wisten verdomd goed dat zij de grote massa alleen achter zich kregen door iets anders te bieden. Keizer Augustus was niet geliefd omdat hij de grote massa brood en spelen bood, maar omdat hij dat BETER deed dan een ander, opvallender, smaakvoller. Ook vergelijken met een schot in het duister vind ik niet geheel op zijn plaats. Vroeger schoten we met gladloopmusketten, maar nu niet meer. Omdat je al geluk had als je met zo'n musket überhaupt íéts raakte. Met andere woorden, als literatuur een schot in het duister is, is het wapen niet efficient en niet effectief en wordt het tijd een ander wapen te bouwen. Zelf. Dus: literatuur is niet iets wat de grote massa aanspreekt. Het spreekt aan omdat het anders is, beter, mooier, stof doet opwaaien, iets waarvan mensen zeggen 'Hé, dit kenden we nog niet'. Literatuur schrijven is niet buigen voor de massa, maar de massa overtuigen dat jij hen beter kan vermaken dan ieder ander. Mensen willen geen appeltaart, ze willen de lekkerste appeltaart. Zelfs de veel verguisde chicklit vindt zijn oorsprong in de vroege 19e eeuw. Iets wat de grote massa aansprak was toen zo vernieuwend en gewaagd (vrouwen die erotische gevoelens beschreven) dat sommige vrouwelijke auteurs een mannelijk pseudoniem moesten aannemen om geaccepteerd te worden. Kort samengevat: literatuur is altijd vernieuwend, in welke ontstaanstijd dan ook bijzonder, anders en smaakvoller dan de rest, en ontstijgt culturen en doorbreekt grenzen. Literatuur geeft mensen andere en nieuwe smaken te proeven. Literatuur is niet een gat in de markt vullen. Literatuur is: dat gat zelf in de markt boren. Dan laat je mensen pas iets anders proeven dan de diepvriesmaaltijd die ze al jaren eten. @Thérèse: dit was niet aan jou gericht hoor. Je typt waarschijnlijk sneller dan ik :D .

@ Tja: dit topic gaat niet over literatuur, maar over literatuur schrijven. Het verschil is dat het eerste er al is - daarom kun je het er uitgebreid over hebben. Het tweede is in wording. Daar gaat het hier over: wat is literatuur schrijven voor jou? Hoe doe je het? Waar krijg je mee te maken? Het is een parallel topic aan Het Experiment van chris, en misschien kunnen mensen dit topic raadplegen wanneer ze aan de slag gaan met het herschrijven van Ceridwens tekst tot literatuur.

(...) literatuur is altijd vernieuwend, in welke ontstaanstijd dan ook bijzonder, anders en smaakvoller dan de rest, en ontstijgt culturen en doorbreekt grenzen. Literatuur geeft mensen andere en nieuwe smaken te proeven. Literatuur is niet een gat in de markt vullen. Literatuur is: dat gat zelf in de markt boren. Dan laat je mensen pas iets anders proeven dan de diepvriesmaaltijd die ze al jaren eten.

Mee eens! De vraag is: hóe? Hoe doe je dat?

mag ik aangeven waarom ik de teksten niet literair vind binnen hun eigen definitie van literatuur, of literair schrijven? Of moet ik iedereen in de waan van zelfgeschapen literaire bewieroking laten?

In plaats van het onkruid te wieden in andermans literaire tuintjes, kun je jouw zogenaamd sterk Kunstbloemen zaad verspreiden en eventueel geheel belangeloos een flesje pesticide meegeven (maar niet zelf leeg kieperen!), zodat de tuinier zelf -al hortend en stotend- onkruid weg kan bikken.

@Thérèse: door als het nodig is heilige huisjes omver te schoppen, meebuigen maar niet breken in de wind in de begintijd, zorgen dat je eerst een stem krijgt, dan schreeuwen. Vermoeiend? Ja. Leuk? Ook ja. Ik kan teleurgesteld zijn in de intelligentie van recensenten, die de dubbele bodem in mijn boek nog steeds niet ontdekt hebben. Ik kan ook blij zijn, dat mijn boek wordt aangeboden in een winkel die gespecialiseerd is in leveren aan studenten van hogescholen en universiteiten. Dat is pas na een half jaar gebeurd: de meerwaarde dringt blijkbaar langzaam door, maar het gebeurt. Hoe ik het dus doe: altijd een half vol glas zien in plaats van een half leeg glas en vechten voor de andere helft.

Ik geloof dat het nodig is mijn vorige post aan te vullen c.q. bij te stellen. Het is geen aanval, maar een gedachtengang die me sinds gisteren bezighoudt. Volgens mijn bescheiden mening ontleent de literatuur zijn bestaansrecht niet aan de voren, maar aan het zelf gekweekte, meest krachtige zaad. Voren dienen naar mijn bescheiden mening ook liever zelf getrokken te worden. Alleen dan val je op en ben je vernieuwend, val je op tussen alles wat er al is. Een vergelijking: we kunnen ook met z'n allen appeltaarten gaan bakken, en zeiken dat de meeste mensen niet van rozijnen houden. Of zeiken dat er mensen zijn die liever een appeltaart uit de fabriek eten. Vergelijk dit dan ook even met de fabrieksmuis Geronimo Stilton. Hij spreekt aan, ondanks alles heeft hij blijkbaar kaas gegeten van schrijven. Sommigen willen niet schrijven voor de grote massa, het minderwaardige plebs. En vergeten daarbij dat iemand die de grote massa aanspreekt altijd vernieuwend is en stof doet opwaaien. Shakespeare sprak de grote massa aan. Waarom? Juist omdat hij iets deed wat de grote massa nog niet kende. Iedereen praatte erover en wilde zijn stukken zien, want hij was anders, gewaagder, boeiender. Andere vergelijking: ten tijde van de Romeinen wilde het domme volk brood en spelen. Dom volk of toch niet? Keizers bogen niet voor de wil van de 'domme' massa. Zij wisten verdomd goed dat zij de grote massa alleen achter zich kregen door iets anders te bieden. Keizer Augustus was niet geliefd omdat hij de grote massa brood en spelen bood, maar omdat hij dat BETER deed dan een ander, opvallender, smaakvoller. Ook vergelijken met een schot in het duister vind ik niet geheel op zijn plaats. Vroeger schoten we met gladloopmusketten, maar nu niet meer. Omdat je al geluk had als je met zo'n musket überhaupt íéts raakte. Met andere woorden, als literatuur een schot in het duister is, is het wapen niet efficient en niet effectief en wordt het tijd een ander wapen te bouwen. Zelf. Dus: literatuur is niet iets wat de grote massa aanspreekt. Het spreekt aan omdat het anders is, beter, mooier, stof doet opwaaien, iets waarvan mensen zeggen 'Hé, dit kenden we nog niet'. Literatuur schrijven is niet buigen voor de massa, maar de massa overtuigen dat jij hen beter kan vermaken dan ieder ander. Mensen willen geen appeltaart, ze willen de lekkerste appeltaart. Zelfs de veel verguisde chicklit vindt zijn oorsprong in de vroege 19e eeuw. Iets wat de grote massa aansprak was toen zo vernieuwend en gewaagd (vrouwen die erotische gevoelens beschreven) dat sommige vrouwelijke auteurs een mannelijk pseudoniem moesten aannemen om geaccepteerd te worden. Kort samengevat: literatuur is altijd vernieuwend, in welke ontstaanstijd dan ook bijzonder, anders en smaakvoller dan de rest, en ontstijgt culturen en doorbreekt grenzen. Literatuur geeft mensen andere en nieuwe smaken te proeven. Literatuur is niet een gat in de markt vullen. Literatuur is: dat gat zelf in de markt boren. Dan laat je mensen pas iets anders proeven dan de diepvriesmaaltijd die ze al jaren eten. @Thérèse: dit was niet aan jou gericht hoor. Je typt waarschijnlijk sneller dan ik :D .

Je geeft vele interessante elementen aan. Stof tot nadenlen zeker! Wat Shakespeare betreft: ik ga er eerder vanuit dat hij de tijd meehad (economische welvaart, hegemonie op de zeeën en een vrij stabiele Elisabeth), en er mentale ruimte was om te doen wat hij deed, ook al waren de rotte eieren nooit ver weg. Het was volksvermaak op het podium. Ik zie het zo dat hij de vinger gelegd heeft op de pols, het universele dat reeds aanwezig was in het Gilgamesh epos, in de Bijbel, in de geschriften van de Oudheid, heeft gesublimeerd in een eigentijdse versie waar er dus onvangst was voor 'drama' op een hoog niveau. Ik denk dat vouwelijke auteurs in de 19de eeuw niet alleen een mannelijk pseudoniem aannamen vanwege erotische elementen in hun schrijven, maar zeker ook alleen en al vanwege het feit dat vrouwen niet verondersteld waren zich te profileren als auteur. In begin twintigste eeuw dienden onderwijzeressen hun job op te geven als ze trouwden. Sommigen verkozen om 'spinster' te worden en te blijven omdat ze liever voor de klas stonden. Ik zie toch wel een mogelijkheid dat literatuur een gat opvult. De confrontatie kan hard zijn en dan lijkt het inderdaad op alsof er een gat geboord wordt in de markt. Het komt volgens mij goed van de grond, als het gat er eigenlijk al is, maar niemand buiten die ene heeft het opgespoord. Het lijkt nieuw, maar voor hetzelfde geld lag het voor de hand.

@ Tja: dit topic gaat niet over literatuur, maar over literatuur schrijven. Het verschil is dat het eerste er al is - daarom kun je het er uitgebreid over hebben. Het tweede is in wording. Daar gaat het hier over: wat is literatuur schrijven voor jou? Hoe doe je het? Waar krijg je mee te maken? Het is een parallel topic aan Het Experiment van chris, en misschien kunnen mensen dit topic raadplegen wanneer ze aan de slag gaan met het herschrijven van Ceridwens tekst tot literatuur.

'misschien raadplegen'? Liefs doen. Niet alleen lezen maar ook deelnemen. Deze aanpak hoort er sowieso bij. Ik vind het heel interessant.

Literatuur is: dat gat zelf in de markt boren.

Ik zie toch wel een mogelijkheid dat literatuur een gat opvult. (...) Het komt volgens mij goed van de grond, als het gat er eigenlijk al is, maar niemand buiten die ene heeft het opgespoord.

Het gat wordt geboord, of het gat is er. Maar er moet iets in - een gat is niets. Dan kom ik bij het Kunstbloemenzaad van Schlimalznik die het zaait. Wat voor zaad is het? Constructie, structuur, kiemkracht, gen? Waaraan herkennen we het goede zaad? Ik bedoel niet in andermans werk, maar in je eigen! Waaraan laat jij zien dat je het zaad hebt, en het gat kent? Wel een heel rare vraag, als ik het zo nog eens lees. :D

@ Chris: Of het gat er eigenlijk al was weet ik niet, je laat me twijfelen. Als het voor de hand liggend is, zou iedereen er in springen en niet opvallen. Of er te laat in springen, waar ik eigenlijk niet in geloof, want dan is het niet universeel of 'anders' genoeg. En Shakespeare legde zijn vinger wel op het al aanwezige universele, en bood volksvermaak, maar wel van de bovenste plank. Misschien zijn dat de belangrijkste, en moeilijkst te verbinden criteria van schrijven van literatuur, universeel zijn en toch vernieuwend. Maar de eerste vrouwelijke schrijfsters waren al succesvol omdat ze vrouw waren en schreven, en daarom vernieuwend waren. Misschien is in dit geval ook sprake van een portie geluk, of toeval. Nu is de vraag natuurlijk of Shakespeare eigenlijk literatuur schreef, en of hij het überhaupt wel zelf schreef, want zelfs daarover verschillen de meningen tegenwoordig. Ik denk wel dat de bovengenoemde mensen de tijd meehadden, maar ook dat ze er met opzet gebruik van maakten. Ze vulden het gat dat er al was met iets beters, dat zou best eens kunnen inderdaad.

@Thérèse: :D . Vooral in verband met dat schot in het duister krijg ik hier vreemde associaties bij. Ik rol onder de tafel, geweldig

Woehaa! :D Goddank! Literatuur is leuk!

In de genoemde discussie (...) genre te beschouwen.

Als dit is wat Johan ziet als literair taalgebruik, dan is het een fraai staaltje van de literaire versie van wat in de stripwereld de "klare lijn" wordt genoemd, en wat aan kan sluiten bij de kunst van De Stijl of de architectuur van de Amsterdamse School. Helder en to the point. De boodschap gaat niet in opsmuk verloren, hoewel een zin als "Dat wat zich alleen in omwegen van woorden laat vangen" in mijn ogen van een natuurlijke schoonheid is door de gekozen syntax. In de onconventionele kleine letter aan het begin van de zin zie ik zelfs speelsheid, humor, net als in de Hoofdletters In De Zin. Is dit stukje Literatuur? Als ik het toets aan de definitie die Johan er zelf aan geeft, is mijn antwoord Ja. Ik weet niet of Johan op een reactie zat te wachten, maar ik vind dit tot dusver een van de betere voorbeelden van literatuur schrijven.