Zuinigheid der taal

De taal beoogt zuinig te zijn. Dat dacht ik tenminste. Ik vind het geen zin hebben om woorden uit te vinden waarvan de betekenis al is terug te vinden in een ander woord. Nu denk je misschien: "Jeetje, en synoniemen dan?" Ha ja,... die ! Woorden kunnen dan misschien wel eenzelfde betekenis hebben maar toch gaat er een ander gevoel of warmte van uit. Een fraai voorbeeld hiervan is 'papa'. Een synoniem ervan is 'Vader'. Nog één? Wat voel je bij 'Paps'. Of pappie? Maar daarnet las ik een me nog onbekend woord - exuberant - in een verhaal en dus ging ik het opzoeken in het woordenboek, ook omdat ik vaag het gevoel meekreeg dat het qua betekenis moet gelijken op een ander me al bekend woord exorbitant en ja hoor, beide woorden hebben dezelfde betekenis. Bij die twee woorden, die ik al niet mooi vind, zie ik geen waardeverschil. Dus zou er één woord weg moeten vind ik. Wat is jullie mening? Bestaat er volgens jullie zoiets als zuinigheid in onze taal? Hebben jullie nog weet van andere synonieme woorden die we teveel hebben? De heilige zuinigheid van onze woordenschat kreeg hiermee voor mij toch een serieuze deuk.