Brutaal personage eist steeds meer plek op in mijn boek

Oh jee Eufdrie, Ik ken dat probleem. Het is net alsof het personage een eigen leven leidt, ook al probeer je het in andere banen te leiden. Is het echt heel erg voor je verhaal dat hij weer een beetje op de achtergrond raakt? Ik heb geen oplossing voor je. Meestal als een personage op de voorgrond raakt, terwijl dat niet de bedoeling was, laat ik het meestal zo.

Oh ik weet het wel Eufrdie, laat 'm maar vermoorden! }) Dan kun je weer lekker herinneringen ophalen aan zijn heerlijke brutaliteit en ben er toch mooi vanaf! :unibrow:

Dit lijkt me een geval van darlings killen. Over wie gaat het boek eigenlijk? Toch niet over die ene, brutale? En wie is de baas over het verhaal? Je laat je verleiden... :)

Misschien kun je hem/haar even een blunder laten maken zodat hij/zij weer met beide benen op de grond staat? Of een vinnige dialoog beginnen waarna de ander wint?

Nee, dood kan hij niet, dan loopt m'n boek ineens heel anders af. Wat hij doet is vervelend maar noodzakelijk voor de plot. Ik heb hem al een paar keer in een benarde situatie geplaatst maar hij weet zich er telkens uit te lullen, vraag me niet hoe, ik wou dat ik zelf zo gehaaid was. En die grote blunder heeft hij al gemaakt, sterker nog: zijn hele gedrag van dit moment is het gevolg van die blunder. Want zelf denkt hij dat hij volkomen in zijn recht staat. Op een gegeven moment komt hij er wel achter dat hij al zijn acties op een verkeerde veronderstelling heeft gebaseerd en dan draait hij als een blad aan een boom om, maar tegen die tijd is-ie z'n geloofwaardigheid kwijt en neemt niemand hem meer serieus. Goh, als ik het zo lees komt het eigenlijk vanzelf wel goed. Ik moet gewoon doorschrijven, hij heeft nu gewoon z'n 15 minutes of fame :D

Doorschrijven en hem in de redactieronde weer schrappen?

Nee, dat wordt moeilijk, want hij heeft erg veel invloed op de plot. Ik denk dat hij dat weet en dat hij daarom zo'n kapsones heeft gekregen. Zo van: ja, Euf, probeer dat boek maar eens te schrijven zonder mij erin. Je weet net zo goed als ik dat dat niet gaat lukken hè. :unibrow:

Nee, dat wordt moeilijk, want hij heeft erg veel invloed op de plot. Ik denk dat hij dat weet en dat hij daarom zo'n kapsones heeft gekregen. Zo van: ja, Euf, probeer dat boek maar eens te schrijven zonder mij erin. Je weet net zo goed als ik dat dat niet gaat lukken hè. :unibrow:

Die vind ik leuk :lol: Kan je nagaan wat voor een invloed een personage kan hebben op een verhaal.

Eufdrie, volgens mij ben je stiekem verliefd. Zou het helpen jezelf te beloven dat je naast het manuscript waarmee je nu bezig bent, je brutale favoriet in een ander verhaal in geuren, kleuren en streken mag beschrijven? In een kort verhaal, of desnoods een volgend boek waarin hij wél de hoofdrol mag spelen :wink: ? Misschien dat dat hem nu wat tot bedaren laat komen. Hoewel, sommige personages zijn echt schaamteloos...

Het is blijkbaar een interessant persoon die een grotere rol verdient dan de bijrol die jij in eerste instantie in gedachte had. Soms merk je dat pas terwijl je aan het schrijven bent. Dat had ik ook met een van de ouders en een vriend van mijn hoofdpersoon. In mijn eerste opzet waren het figuranten, maar tijdens het schrijven werden hun rollen steeds groter. Dat vond ik niet erg, naar mijn idee werd het verhaal er alleen maar sterker door.

Eufdrie, volgens mij ben je stiekem verliefd.

Whahahaha! :lol: :D

Lol, dit vond ik zo een leuke post haha. Ik heb ook zo een personage (een pestkop die de hele tijd haar eigen zin doet) , maar opeens begreep ik waarom ze zoveel ruimte opeiste: ze was ideaal om helemaal aan het einde van het verhaal bij te dragen tot de oplossing van het conflict, een sterk figuur. Ik heb dus zitten schuiven met een paar hoofdstukken. Nu ja, ik weet niet of je hier wat aan gaat hebben, elk verhaal is anders natuurlijk. Ik had eerst een nogal dood hoofdpersonage, ze verbleekte helemaal bij mijn favoriete nevenfiguur. Nu zit ik hard te werken aan het verlevendigen van mijn hoofdpersonage, en ja stilaan begint zij ook zo een echt karakter te worden, waar je vanalles voor voelt.

Wat een interessant en herkenbaar topic. De titel ervan verraadt al waardoor het komt natuurlijk, brutalen hebben de halve/hele wereld, dus geen wonder dat hij zichzelf op de voorgrond dringt. Lekker zijn gang laten gaan, zou ik zeggen, en dan zie je wel wat ervan komt. Wie weet wat voor leuke verrassingen hij nog voor je in petto heeft.

Ja, ik geniet enorm van het schrijven van de scènes die over hem gaan. Hoewel de loop van het verhaal vrij strikt vaststaat, weet hij me toch telkens weer te verrassen. Maar daarin schuilt tevens het gevaar een beetje; doordat ik zo'n plezier beleef aan het schrijven van zijn passages, ben ik ietwat geneigd om te veel over hem te schrijven.

Ik heb dat met het verhaal over Joy, het onsympathieke 'vriendinnetje' van Mara. Het geeft erg veel pit aan het verhaal. Je weet: als zij er is gebeurt er wat!

Laat hem toch zijn gang gaan. Ik ken die figuren. Hij komt zichzelf tegen, hoor! En dan zijn de rapen gaar.

Ik heb het eigenlijk nooit bij de hand gehad... is dat goed of slecht? ;) Nou ja, niet in een verhaal. In een RPG wel, dan kies je even snel een naam omdat je een personage nodig hebt voor een scene en voor je het weet wordt het je vaste karakter ;)

Nee, dat lukt mij niet. De personages waar ik niet induik, blijven voor mijn gevoel te oppervlakkig, te veel papieren personages. Ik doe ook veel aan method-acting om scènes levendiger te maken. Maar met die brutale kerel heb ik dat gek genoeg juist nooit gedaan, hij kwam gewoon mijn verhaal binnenlopen, verstrengelde zichzelf het de plot, maakte zichzelf derhalve onmisbaar en wil nu met alle eer gaan strijken. Ik heb een van de andere personages nu de tegenaanval laten inzetten, eens zien wat daarvan terecht komt. (Al ben ik bang dat hij die ook nu weer te slim af zal zijn...)

Eufdrie, wat zit jij met een leuk probleem om over te lezen! Ik zou zeggen, laat hem gewoon zijn rol spelen, zoals ik jouw posts lees komt het alleen maar goed uit voor je verhaal :) ik heb vaak genoeg hetzelfde meegemaakt, en het kwam altijd goed uit voor het verhaal. Zo rolde het einde eruit zonder dat ik er veel voor hoefde te doen, de personages deden het werk :p

Volgens mij beschrijf je in alles je alter ego Eufdrie, de brutale is eigenlijk degene die jezelf nooit durft te zijn. :D Waarom dan er niet meer blij mee zijn? Ga ervoor en geniet van die brutale. :nod:

Heel leuk om te lezen, Eufdrie! Dit is één van de meest aantrekkelijke kanten van het schrijven van fictie: Als je figuren een eigen leven gaan leiden.