derde persoon/alwetende verteller/personale verteller

Als het maar consequent gebeurt en niet door het hoofdstuk heen van perspectief wisselt.

Ik wil het meeste ingezoomt op Nina, de hoofdpersoon, schrijven. Een paar hoofdstukken wil ik vanuit het perspectief van Nina's vader doen, en van haar (toen toekomstige) pleegmoeder. Ik denk dat de hoofdstukken vanuit de anderen pas in de tweede helft van het boek komen. Inderdaad, ik merk nu ook (pas) dat als ik midden in een stukje van focus verander, het verwarrend is voor de lezer. Dat had ik eerst niet door omdat ik het allemaal in de derde persoon schreef, dus dacht ik dat het kon. Ik ben nog niet zo thuis in deze vorm.

Gewoon blijven oefenen ;)

In het begin van het boek is Nina alleen in haar strijd. Op een gegeven moment komt ze twee lotgenoten tegen, en beleven ze samen van alles. Op het moment dat Nina alleen tegen de wereld lijkt te strijden(voor haar gevoel tenminste) dan komt het natuurlijk over als er op haar wordt ingezoomt. Volgens mij wordt het raar als ze met twee lotgenoten de strijd aangaat, en er vooral op haar wordt ingezoomt. Of heb ik dat mis? :? :retard:

Dat kan heel goed. Je kunt het verhaal toch vanuit haar vertellen, ongeacht of er nog meer mensen om haar heen zijn of soms niet. Hoe zij de wereld beleeft, beschrijf je dan. Ook kun je heel goed in andere hoofdstukken de wereld door andere ogen laten bekijken. Door de vader bijvoorbeeld. Als het maar duidelijk is voor de lezer 'wie er aan het woord is'. Je kunt ook een alwetende verteller hebben die 'in alle hoofden kan kijken'. Heb je niet een of ander schrijfboek waar het werken met perspectieven duidelijk uitgelegd staat? Had je eerst alles vanuit een ik-figuur? En zo ja, waarom wijzig je dat?

Een wegloopvriendin en ik waren een soort Kwik en Kwak, of Kwak en Kwek, we maakten elkaars zinnen af en waren bijna één. We lakten elkaars nagels en toupeerden elkaars haar. Daarom had ik het gevoel dat ik het niet kon maken de wereld alleen vanuit mezelf te beschrijven op de momenten dat ik met die vriendin tegen het onrecht streed. Nu snap ik ineens dat dat wél kan. Ineens is dat gewoon logisch, dank je. Nee, ik heb niet zo'n schrijfboek. Ik heb wel schrijfboeken gelezen van de bibliotheek, maar dat ging over andere schrijfdingen. Ik zal eens op zoek gaan. Ik had inderdaad eerst alles vanuit de ikfiguur. De reden dat ik het aan het veranderen ben, is dat het iets surrealistisch heeft. Het volwassen taalgebruik, terwijl een dertienjarige aan het woord is. En het relativerende kwam pas toen ik in de twintig was. Als puber was ik vooral boos en niet voor rede vatbaar :angry: . Ik ben er inmiddels een paar keer op gewezen dat het taalgebruik en het relativeren niet klopt, en ik kan me er eigenlijk wel in vinden. Eerder twijfelde ik er ook aan, maar mijn docent vond alles wat ik schreef goed (wat me ook weer deed twijfelen. Hij had na een paar lessen geen aanwijzingen meer voor me, en was alleen maar enthousiast). Ik heb jou wat stukjes laten lezen en je had het idee dat het volwassen taalgebruik geen groot probleem was, en ik hecht waarde aan jouw mening. Maar ik denk dat als je het hele manu leest je het wel te volwassen zou vinden. Denk ik.

Maar kun je dan niet veel beter een oplossing zoeken voor dat taalgebruik. Zoals er al ergens ooit geopperd werd (door jou, dacht ik). Dat je een voorwoord schrijft waarin je tegen iemand zegt: Mijn leven was vroeger heel anders , kijk maar: (en dan in andere woorden en er een mooie reden voor verzinnen. Een nieuwe liefde of zo die je je levensverhaal vertelt). Dan kan het weer wel en kun je je verhaal in de ik-vorm vertellen alsof het op dat moment gebeurt (in de trant van: 'ik loop dus op de Leidsestraat en wat denk je dat ik zie'. Dat is verleden tijd, maar je vertelt het in de tegenwoordige tijd). Dan past en het volwassen taalgebruik, en het relativeren. Ik roep ook maar wat, na een paar wjntjes dus ik weet niet of ik het helder overbreng. Maar ik vrees dat je het jezelf erg moeilijk zit te maken op dit moment.

O ja, had ook nog gekund :!: . Ik had al van alles bedacht, dacht ik, maar deze optie overgeslagen. Ik ben een vervend daklozenkrantjeskoopster, de gesprekjes met de verkoper levert me soms de nodige flashbacks op. Ik wilde het op deze manier beschrijven, totdat iemand me erop attent maakte dat als je flashbacks hebt, je weer in de belevingswereld van de puber zit. Het verhaal vertellen vanuit de volwassene had het probleem wél omzeild. Ik ben inmiddels op eenderde van het werk, en heb het idee dat het toch sterker wordt als ik het in de derde persoon schrijf. Om het nu opnieuw een andere wending aan te geven... ik ben bang dat ik er dan helemaal niet meer uitkom.

De opmerkingen die je hebt gekregen over het taalgebruik en de gedachten van een dertienjarige heb ik altijd onzin gevonden. Het komt alleen misschien beter tot z'n recht als je het niet in de tegenwoordige tijd schrijft. Sommige deelnemers hier verwarren spreektaal nogal eens met schrijftaal - vind ik persoonlijk- . Als je letterlijk zou schrijven wat een 13-jarige denkt wordt het een afgrijselijk geschreven boek! Mag ik nóg iets zeggen? Ik vind dat je je veel te veel laat beïnvloeden. Hoe goed bedoeld de adviezen en opmerkingen ook zijn, je hoeft er niet persé iets mee te dóen. Althans niet onmiddelijk. Zo zie je de bomen door het bos niet meer. Geloof in je eigen kunnen en je eigen beoordelingsvermogen en als je écht advies wilt, laat het dan beoordelen door een deskundige. Of kies één iemand hier wiens adviezen je daadwerkelijk wat zeggen. En voor de goede orde: Mijn advies mag je ook onmiddelijk in de prullenmand gooien, dat spreekt vanzelf! :wink:

Hi Bo, Ik heb een autobiografische roman geschreven. Daarin beschrijf ik mijn leven van 4 tot 40 jaar. Ik schrijf voornamelijk vanuit mijn IK en dus vanuit de ik-vorm omdat dat voor mij het beste voelde. Als ik vier ben, gebruik ik hele korte zinnen van hooguit tien tot elf woorden, met uiteraard het taalgebruik van een vierjarige, zonder overigens dat de lezers het storend vonden. Naarmate ik ouder word groeit mijn taalgebruik mee. Zo spreek ik als kindje mijn moeder aan met: "mammie", daarna "mama", als tiener "mam" en als volwassene spreek ik haar aan met "ma" en heb het niet meer over mijn mama maar over mijn moeder. Toch kreeg ik ook nog wel te horen dat men soms het taalgebruik iets te volwassen vond voor bijv een elfjarige. Dat heb ik in latere versies van mijn boek bijgesteld, ook al gebruikte ik die woorden toen ik elf was al wel, gewoon omdat ik zo praatte, (Enig kind en vroegwijs) Maar de waarheid is niet altijd het beste om in een boek te schrijven. Wat ik verder in mijn boek heb gedaan is van personage wisselen. Dus in het begin van mijn boek schrijf ik om en om vanuit de beleving van mijn moeder gezien en vervolgens vanuit de beleving van mijzelf. Beide geschreven in de ik-vorm. Het kan dus heel goed, als je maar voor de lezer duidelijk maakt wie er aan het woord is, of wie er denkt. Binnen 1 hoofdstuk zou ik geloof ik ook niet wisselen, dat kan verwarrend werken. Zo kun je ook het ene hoofdstuk vanuit de ik schrijven en het volgende hoofdstuk alwetend. Als het voor de lezer maar helder is. Succes.

Volgens mij word je als dertienjarige op straat ook behoorlijk snel volwassen en waarschijnlijk heeft dat ook wel invloed op je taalgebruik..

Mag ik nóg iets zeggen? Ik vind dat je je veel te veel laat beïnvloeden. Hoe goed bedoeld de adviezen en opmerkingen ook zijn, je hoeft er niet persé iets mee te dóen. Althans niet onmiddelijk. Zo zie je de bomen door het bos niet meer. Geloof in je eigen kunnen en je eigen beoordelingsvermogen en als je écht advies wilt, laat het dan beoordelen door een deskundige. Of kies één iemand hier wiens adviezen je daadwerkelijk wat zeggen.

Dit is voor mij de reden geen stukken meer te plaatsen op een forum. Toen ik dat nog wel deed bij gebrek aan die specialist had ik er veel aan en leerde ook veel. Toch raakte ik ervan in de war. Laat je niet gek maken Bo. Dat gaat echt snel als velen een mening geven.

Asdale je hebt gelijk over het me laten beïnvloeden en je mag dat zeggen, hoor :) . Ik ben nog erg onzeker over mijn schrijven. Pas als ik iets heb neergezet, verdwijnt dat. Ik weet bijvoorbeeld dat ik er goed in ben verhalen en artikelen voor tijdschriften te schrijven, maar een manu... :confused: Toch helpen alle adviezen die ik krijg me om uiteindelijk mijn standpunt te vormen. Roos, ik heb jouw boek Valse Salie op het moment in huis. Ik ben er vanwege de drukte nog niet aan toegekomen, maar ben erg benieuwd. Mooi, zoals jij omschrijft hoe je het hebt opgelost! Ik merk zelf net een uurtje geleden weer dat ik aan het einde van het boek toch weer volwassener taal gebruik dan in het begin. (ik werk niet chronologisch tijdens het herschrijven, ik doe hier en daar wat stukken, net in welk gedeelte ik op het moment zin heb).

Ook dat Micha, daarbij was ik een enorme wijsneus en had veel te diepe gedachtes voor een puber. DeEllis, toch heb ik er voor mijn gevoel ook al veel van geleerd. Maar ik begrijp wat je bedoelt.

@Bo Ik heb datzelfde gedaan in "Episoden" - ik geloof dat het niet verkeerd is als je dat in een aantal hoofdstukken doet. Je kunt op die manier afstand van jezelf nemen. Het werkt best wel.

Is het niet veel makkelijker en vrijer om in de 'alwetende' derde persoon te schrijven? Dan ben je ook minder gebonden aan de waarheid. Of?

Ook 'de alwetende verteller' moet heel goed weten hoe hij met perspectief werkt. Hij kan het stilistisch niet maken om de lezer mee te laten leven met bv Piet die een broodje eet, en tegelijkertijd (dwz in dezelfde alinea) de focus te richten op Jan die aan zijn raceauto denkt. Het moet wel logisch blijven. Dat klinkt logisch, maar in het hoofd van een schrijver gebeuren soms heel andere dingen dan hij de lezer op papier voorzet. Dat verschil moet je wel doorhebben. (Ik hoop dat het duidelijk is hoe ik het bedoel).