lezen als lesbo

De bijbel is het boek met de meeste lagen en verdieping ooit gelezen. Dat er zoveel verschillende uitlegmogelijkheden zijn bewijst mijn stelling. Waar of niet waar is nu niet aan de orde. De uitleg ook niet. Het ging alleen maar over hoe iemand het leest in verhouding tot hun geestesgesteldheid. Het was maar een voorbeeld. Hetro of niet, gelovig of niet. Ieder leest wat hij/zij/het lezen kan of wil. Dit afhankelijk van referentiekader en emotionele gesteldheid van dat moment. Er zijn boeken die als ik ze nu weer lees een andere boodschap hebben dan zeg: tien jaar geleden. De royalties van de bijbel zou ik graag ontvangen. :D Jammer dat ik niet zoiets schrijven kan.

DeEllis, je hebt je punt. Wat je zegt is voornamelijk van toepassing op romans en vertelkunst, denk ik. Want als je een stuk wetenschap leest doet je eigen instelling er weinig toe: ' E=MC2 van Einstein. Vrolijk of verdrietig; er staat wat er staat. Tikje overdreven, okee.

Nou, Ros, als we het daar over gaan hebben. Alles is aanvechtbaar, ook E = MC 2, maar tot op heden niet. En misschien is het een universele WAARheid, en geen WERKELIJKheid (*). Salomo was bij mijn weten niet de eerste koning van Israël, maar de derde, en de grootste (met de meeste macht en rijkdom wat hem ten val bracht). Als ik het fout heb, moet je me beslist corrigeren. (*) Als ik zeg: vier kwartjes staat gelijk aan een gulden, dan zul je dat niet betwisten, het is WAAR, immers. Maaar waar zijn de kwartjes en de guldens? Nergens. Ze bestaan niet, dus ze zijn geen WERKELIJKheid. Dat is een voorbeeld van het verschil tussen waarheid en werkelijkheid.

MJ, de eerste boeken van de Bijbel zijn geschreven door de wijze koning Salomo, meen ik. Niet de eerste koning van Israel. (Maar ik was er niet bij, dus hou mij ten goede) De stellingen van Einstein staan nog helemaal overeind, net als die van Pythagoras. Nogmaals, of je vrolijk bent of verdrietig, homo of hetero, Pythagoras wordt er niet warm of koud van. Als ik 'wetenschap' lees, doet alleen de wetenschap er toe, niet je persoonlijke instelling. Ik kan het óf wetenschappelijk aanvaarden, óf wetenschappelijk onderbouwd verwerpen; maar mijn geaardheid speelt geen enkele rol. De definities van waarheid en werkelijkheid zijn inderdaad verschillend, maar daar haal je de feitelijkheid van de stellng van Pythagoras niet mee onderuit. Waag het eens, MJ!

De illusie van een werkelijkeid in maatschappij -- Ik heb een werkje over Baudrillard in huis. Voor mij als leek héél spannend om te lezen met mijn onkunde op dat gebied. Hij zegt, in de contekst van een theorie over een analyse van een systeem over onze produktie en consumptie, en ik meen dat Carrie van Bruggen in 'Prometheus' daar ook over heeft geschreven, dat er geen 'zelf' en al evenmin 'een persoon'is. De 'persoon' als abstracte waarde en met zijn specifieke gewicht is door de westerse traditie verzonnen als de mythische organisator van het 'subject' met al zijn neigingen, zijn wil, zijn karakter enz. Die persoon acht Baudrillard volkomen afwezig, dood en weggevaagd uit ons functionele universum. Het is die afwezige persoon die - verloren instantie zich gaat - verpersoonlijken' door middel van tekens =. Hij noemt dat Parole. Ga me nu niet vragen om uitleg want ik ben geen filosofisch geschoold persoon. Maar misschien zijn er onder de leden die dat wel zijn en kunnen reflecteren over het begrip 'differentie'. gr alberta

Einstein, Pythagoras, Mozes en Marriejeanne. Een mooi rijtje, Ros. De natuurwetten en de geestelijke wetten. 'De wet op de jaloerse man' van Mozes is voor mij beter te begrijpen dan 'de stelling van Pythagoras'. Ik als vrouw kan me niet in die driehoek wurmen. Een man weer wel. :wink: Dit raakt ook aan de 'persoon' die alberta dekker opvoert. Voor zover ik weet, is de letterlijke betekenis van 'persoon': masker. Dus wie wij zijn, als persoon, dat is onze naam en wat wij doen. Dat maskeert wie we WERKELIJK zijn, daar waar de werkelijkheid overgaat in de WAARHEID, met andere woorden: daar waar de materie overgaat in geest. En die grens is dunner dan een half babyhaartje.

Met dat halve babyhaartje breng je me op de klassieke waardering voor de lichamelijke wortels. En juist die, is voor mij als vrouw, de meest natuurlijke omdat het mijn lichaam betreft. Over die materialiteit wil ik steeds meer lezen. In de masculiene logos is geen plaats voor de materialiteit als ik het goed begrijp. gr alberta

Interessante discussie, alberta. Ik geniet ervan. :) Trouwens nog van harte welkom. :) Natuurlijk wordt je lezen bepaald door je kaders. Net zoals je schrijven daardoor bepaald wordt. En de waardering van het geschrevene. Dat geldt op alle lagen van de werkelijkheid. Als je je daarvan bewust wordt, is het ook mogelijk om door de kaders heen te breken en anders te gaan reageren/lezen/schrijven/waarderen. Dat noem ik: "over de rand van je eigen bordje kijken om te kunnen zien wie er meer aan tafel zitten, hoe groot de tafel is, de eetzaal, het huis, de straat, de stad, enz enz enz..." Er is dan geen 'waar' onderscheid meer, ondanks alle differenties in de werkelijkheid. In de masculiene logos wordt de waarheid van de materialiteit niet erkend, dat klopt. Al leeft een man in de werkelijkheid voortdurend in een materiële omgeving, hij zal het niet betrekken in zijn logos en er waarheid aan toekennen. Mannen zijn rare wezens. ;) Ken je het boek De canon voorbij onder redactie van Maaike Meijer en Ernst van Alphen? Daar wordt beargumenteerd hoezeer de literaire canon is samengesteld op basis van de blanke, mannelijke logos. Als ik wat meer tijd heb, zal ik me eens wagen aan een uitleg over Baudrillard. vr. gr. Ariadne

Bedankt voor je vriendelijke woorden, Ariadne. 'De canon voorbij' heb ik nog niet onder mijn dak. Het onderwerp heeft mijn aandacht. Door 'Beelden van de leegte', een werk van Rosi Braidotti, is mijn interesse voor wat jij zo beeldend verwoordt met - over de rand van je bordje kijken- (mijn moeder haalde altijd mijn neus erbij) voorgoed wakker geschud. Nog niet zo lang geleden heb ik ook 'Op doorreis ' van Braidotti veilig onder de pannen. Een uitleg over zijn denken lijkt me heel leerzaam. gr alberta

Alberta, even terug naar je beginpost in dit topic. Ik als homo herken dat heel erg, maar dan in songteksten. Daar zingen ze toch heel vaak over 'ikzelf', en als een vrouw het zingt maak ik er mooi een 'hij' van :) In boeken juist weer niet. Of ik lees de verkeerde of ik kan ze niet vinden, maar als ik lees dat er weer een jongen op een meisje valt denk ik: help in hem kan ik me dus niet inleven. Dus lang leve de kinderboeken waarin dat niet voorkomt. Alberta, je schrijft vast (hoe kom je anders hier), dan schrijf je zeker ook over lesbo's?

Ik schrijf over de dingen die mij bezighouden en ik heb een abonnement op het tijdschrift 'Schrijven'. Ook ben ik lid van een internetschrijfgroep. Wij zijn met elkaar een fijne groep die kwaliteit willen en dit beoefenen d.m.v. dagelijkse schrijfopdrachten, feedback op elkaars werk en met ondersteunende cursussen oa. bij het LOI. Door de hechte band die wij in de loop van de jaren met elkaar hebben opgebouwd is er vertrouwen ontstaan waardoor wij elkaar ook in de werkelijkheid wilden gaan ontmoeten. Dit jaar wordt dat de derde keer. Hier wat rond te snuffelen leek mij nog zo gek niet. Er zijn veel algemene zaken die hier aan bod kunnen komen. gr alberta

Klopt er staat veel hier op de site. Al jaren. Succes met rondsnuffelen en je schrijven. O ja nog welkom. Was ik ff vergeten :o Groetjes Waus

Het boek heet trouwens De canon onder vuur. Excuus. Ik was in de war met Anja Meulenbelts klassieker, De schaamte voorbij. Anja heeft overigens een aardige bijdrage in dit boek geschreven over het masculiene standpunt in het werk van Wolkers.

Dit boek is al 30 jaar geleden of zo verschenen en kan m.i. niet meer als toonaaangevend voor nu worden gezien.

Marriejeanne, bedoel je "De schaamte voorbij"? Ja, dat is inmiddels wel - ten dele - ingehaald door de werkelijkheid. Maar desondanks is het een boek dat elke jonge vrouw zou moeten lezen. We gaan toch niet opeens denken dat we van de tweede sexe de gedeelde eerste plaats, laat staan de eerste, zijn geworden!?! Ik bedoelde "De canon onder vuur" (verschenen in 1991), dat voor mij nog steeds een toonaangevend boek is. Met name over hoe de geaccepteerde maatschappelijke blik bepaalt hoe de literatuur en de kunst gewaardeerd worden. Het is interessant, maar ook eenvoudig schokkend om te lezen. :confused: :\\