#590 Het Einde

#590 Het Einde

Ik heb voor deze opdracht het personage uit opdracht #576 genomen: Elisabeth.

Het was een paar jaar geleden dat Elisabeth een winkel had gekregen van haar oma als erfenis. De eerste paar jaar liep de winkel zeer goed. De winkel was haar lust en leven. Maar het afgelopen jaar draaide de winkel verlies en nu was er faillissement aangevraagd. Het had niets te maken met een verkeerde inventaris of te hoge prijzen. Er was iets anders aan de gang. Ze werd moedwillig zwart gemaakt, gesaboteerd. Zelfs de faillissements-uitverkoop liep slecht. Klanten bleven weg alsof ze de pest had. Ze was alles kwijt. Wie haar zwart maakte wist ze wel, Liesbeth. Liesbeth woonde als kind naast haar. Vriendinnen waren ze nooit geweest aangezien Liesbeth altijd alles tot een wedstrijd maakte. En als Liesbeth ging verliezen, verlaagde zij zich tot vuile en valse streken. Elisabeth had nooit een wedstrijd willen voeren met Liesbeth. Maar nu was Liesbeth te ver gegaan.

Een duister gevoel maakte zich meester van Elisabeth. Deze strijd zou ze voor eens en altijd beëindigen. Op kerstavond sloot Elisabeth voor de laatste keer haar winkel. In plaats van naar huis te gaan, liep ze richting het huis van Liesbeth. Elisabeth wist dat ze nog niet thuis was en zou haar opwachten. Terwijl ze wachtte gingen haar gedachten terug naar iedere keer dat Liesbeth haar leven vergalde, vriendschappen vernielde en nu als laatste haar winkel kapot had gemaakt. Onbewust gleed haar hand om het mes wat ze in haar jaszak had gedaan. Ze zou het alleen gebruiken om Liesbeth te bedreigen. Zeggen dat ze zich met haar eigen leven moet bemoeien en niet met dat van haar.

Om zes uur staat Elisabeth in een donker steegje naast het appartementencomplex waar Liesbeth woont. In de verte ziet ze Liesbeth aan komen lopen. Als Liesbeth vlakbij is, stapt Elisabeth uit het donker in het licht. Liesbeth begint te grijnzen “Zo, hoe gaat het met je winkeltje. Ik hoor dat je faillissement heb moeten aanvragen.”

“Jij weet heel goed hoe het met mijn winkel gaat,” antwoord Elisabeth met ingehouden woede. “Jij hebt mijn winkel kapot gemaakt.” Liesbeth begint vals te lachen. Opeens wordt het stil, oorverdovend stil. Op het gezicht van Liesbeth is verbazing te zien en dan niets. Als ze op de grond ligt, vormt zich een rode plas om haar heen. Elisabeth kijkt onbewogen naar haar en een gevoel van opluchting maakt zich meester van haar. Ze is eindelijk vrij, dit is het einde.

-----

Beste Allemaal,

Helaas is dit de laatste wekelijkse. Ik wil iedereen, medeschrijvers en coaches bedanken voor alle op- en aanmerkingen. Ik heb er veel van geleerd. 

Ik wens jullie allen fijne feestdagen en een gezond en gelukkig 2026. Hopelijk komen we elkaar ergens ooit weer tegen.

Nicoline