#576 In het verpleegtehuis

Het syndicaat groeit als een paddenstoelwolk. De ogen zijn de spiegel van de moordenaar. Wat is er gebeurd met de brusjes? Die vraag zweeft boven het reisgedrag. 

Hoi Angus, in navolging van de avonturen in je vorige verhalen, zie ik een hoop dingen waar een vraagteken bij geplaatst kunnen worden. Subtiel verweven in een ogenschijnlijk onschuldig verhaal. Knap gedaan.

Goed geschreven, helaas maar 300 woorden. Had graag een uitgebreider verhaal willen lezen.

Graag gelezen trouwens

Alle suggestie en het niet-gezegde of niet-geschrevene is echt heerlijk. ZGG.

'Dat heb ik vaker gehoord.' 'Van anderen,' vul ik aan. -> misschien mooier: 'Dat heb ik vaker gehoord.' Dan vul ik vlug aan: 'van anderen.'

Mooi dialoog die alle kanten op zou kunnen gaan, maar toch altijd op hetzelfde uit lijkt te lopen. 

Dank voor je reactie< Kruidnagel.
Alhoewel ik geen flauw benul hebt met wat je bedoelt: Wat is er gebeurd met de brusjes? 

Dank je, Fief. 
Doet me plezier dat je de vraagtekens las.

Dank je voor je reactie, Nicoline.
Misschien komt er ooit een opdracht met een limiet van 1000 woorden ;-).

Dank voor je reactie, Raymond.
Alle suggestie en het niet-gezegde of niet-geschrevene 
Dat was de bedoeling inderdaad.
Ik ben een groot bewonderaar van Elmore Leonard die dialoog gedreven schreef.
Pas onlangs (ja, hoe suf kun je zijn. Ik dus) ontdekte ik zijn 10 rules over schrijven.
En die had ik in mijn achterhoofd.

Dank voor je reactie, Jascha.

'Dat heb ik vaker gehoord.' 'Van anderen,' vul ik aan. -> misschien mooier: 'Dat heb ik vaker gehoord.' Dan vul ik vlug aan: 'van anderen.'
Waarom zou ik dat doen, als jij het - gezien je reactie - er toch al in leest? Dan treed ik als schrijver teveel op de voorgrond, volgens mij.

Bewonderenswaardig hoe je mij als lezer in 300 woorden een heel levensverhaal weet te schetsen zonder expliciet te worden.

En het niet gezegde geeft mij de ruimte mijn eigen fantasie erop los te laten.

Prachtig.

Ik lees en interpreteer het zoals beoogd, alleen 2 citaten na elkaar leek me minder mooi. Maar als het technisch mag: lekker laten staan 👌

Dank je, Ancenita.
De fantasie losmaken bij de lezer, mijn fantasie overbrengen zonder als schrijver zichtbaar te zijn.
In zo weinig mogelijk woorden. Sober.
Dat vind ik de uitdaging in de opdrachten.

Ik kijk er iedere week naar uit en geniet  om er weer voor te gaan - en leer ook - van de bijdragen van andere deelnemers en hun reacties.
Ook als die reacties kritisch zijn.
​​​​​​​Mooi forum. Mooie hobby!

 

Ik lees en interpreteer het zoals beoogd, alleen 2 citaten na elkaar leek me minder mooi. Maar als het technisch mag: lekker laten staan 👌

Of het technisch mag? Dat weet ik ook niet. Maar ik heb dan zoiets van 'Ik speel hier lekker.'
Misschien heb je wel een punt, hoor.
Als ik meer woorden zou hebben zou ik mijn tante nog even vragend laten kijken en dan 'Van anderen'  hebben toegevoegd. Maar ja, de limiet :-)
Dank je.

Heel herkenbaar, je reactie Angus..  ook voor mij is iedere opdracht een uitdaging en iedere reactie wordt gewaardeerd.

Angus prachtig geschreven en graag gelezen.

Net Elmore Leonard's 10 Rules of Writing als PDF gedownload. Heb er even vlug doorheen gescrold en vind ook de illustraties geweldig. Dank voor deze waardevolle tip.

Ook ik kijk elke week uit naar de opdracht en de feedback die ik krijg. Heb er in een jaar tijd veel van geleerd en steek elke week weer wat op.

Dag Job,

Dank voor je reactie.
En...pas op. Het zijn maar regels; zijn regels die hij toepaste in zijn genres. Ze zijn niet heilig, maar wel een mooi handvat.


 

Angus ik zie het altijd als adviezen, waarbij ik de vrijheid heb om ze wel of niet op te volgen. 

Ha Angus,

Mooie opbouw van de spanning. Het begint als een ontroerend gesprek en wordt langzaam steeds donkerder. Vind het een heel mooi en natuurlijk dialoog.

'Het leken me toen zo'n lieve mensen; je pleegouders. Hoe heten ze ook alweer?'
'Chiel en Joke.' 
'Zie je ze nog wel eens?'
'Nee,' zeg ik. 'Ze zijn dood.'
'Ach ja, dat klopt.

Vond ik het mooist. Hier had ik een heel duidelijk beeld bij hoe dat zou voelen vanuit de HP.

De laatste alinea kan misschien nog wat aan geschaafd worden. Ik snapte het even niet helemaal en moest dat nog een keer over lezen. Ik gok dat je moest improviseren vanwege aantal woorden.

Graag gelezen, het las lekker weg!

Ha Angus
Prachtig dit: Ze heeft me dat al zo vaak verteld, maar oude mensen moet je vooral hun verhalen gunnen. Zeker als hun herinneringen beginnen na te laten.

Dat tijdsbeeld van het leven en de rampspoed in de mijnstreek, heel mooi. Sterke dialogen afgewisseld met handelingen die passend zijn. Dat met die kaartjes boven de bank. Prachtig.

Dag Job,
ik zie het altijd als adviezen, waarbij ik de vrijheid heb om ze wel of niet op te volgen.    
Precies dat, Job. Er worden ook genoeg kanttekeningen bij gesteld bij zijn 'nooit'. Het zijn richtlijnen. Waardevol, maar niet absoluut.

Dank voor je reactie, Wout.
 

Voor wat betreft:
'Het leken me toen zo'n lieve mensen; je pleegouders. Hoe heten ze ook alweer?'
'Chiel en Joke.' 
'Zie je ze nog wel eens?'
'Nee,' zeg ik. 'Ze zijn dood.'
'Ach ja, dat klopt.

Ik had aanvankelijk:
'Nee,' zeg ik. 'Ze zijn overleden.'
Maar dat voelde niet goed. Te zacht. Te onschuldig ;-). Eén woord kan een wereld van verschil maken (hoop ik).

Die laatste alinea; ik snap wat je bedoelt. 
Misschien wel schaven. Ik ga er over nadenken.

Dank voor je reactie, Emmy.

Ik ben er deze week laat bij met lezen, dus heb geen aanvullende feedback.
Graag gelezen!

Dank voor je reactie, Debbie.

Ik lees in jouw reacties jouw bedoeling om sober te schrijven en dat lukt je in dit zeer kort verhaal. Vraag mij af wat jouw motivatie is, om ervan te leren. De keuze tussen dood en overleden is van belang want typeert de persoon en hint naar motief. Althans in een verhaal natuurlijk.

Het niet benoemen maar subtiel suggereren levert spanning op.

Dag Odile,

Dank voor je reactie.
Mijn motivatie om sober te schrijven is erin gelegen dat sober schrijven naar mijn idee de lezer aan het werk zet en dat je daardoor sterkere beelden, suggesties en gevoelens oproept bij de lezer. Of beter gezegd; de lezer roept die zelf op (beelden) of vult ze in (suggesties en gevoelens) zonder dat ik ze (als schrijver zichtbaar) presenteer.
Voorbeeld (geslaagd of niet, dat is aan de lezer) Ik knik, met een glimlach. Ze heeft me dat al zo vaak verteld, maar oude mensen moet je vooral hun verhalen gunnen. Zeker als hun herinneringen beginnen na te laten.
Ik knik, met een glimlach. Laat iets van empathie zien. Dat wordt iets versterkt in het vervolg (hoop ik) waaruit (hoop ik) ook blijkt dat het met de cognitieve vermogens van tante achteruit gaat. In samenhang met de titel.
Ik hoef haar niet te beschrijven. Iedere lezer heeft wel een beeld van een oude dame die dementerend is voor ogen. Dat beeld is sterker dan mijn eventuele beschrijving.

'Het leken me toen zo'n lieve mensen; je pleegouders. Twee vliegen in één klap (hoop ik). HP is opgevoed door pleegouders. Die leken voor de buitenwereld aardig, maar bleken het later niet te zijn.
Chiel en Joke zijn trouwens de namen van twee super aardige buren die ik ooit heb gehad. (Maar ik weet ook maar nooit wat zij in werkelijkheid hebben uitgespookt ;-)).

De keuze tussen 'dood' en 'overleden'. Daar ligt voor mij de essentie. 
Dat je je als schrijver verplaatst in je personages en hun motieven en dan de juiste woorden vindt.