#561 Loyaliteit

De cognac brand in mijn keel. Mijn maag protesteert en probeert de zwaartekracht in mijn slokdarm te trotseren. Ik sluit mijn ogen en verzet me uit alle macht. Het goedje blijft toch hangen. Als ik weer durf te kijken dwaalt mijn blik naar de klok. Nog steeds vijf voor twaalf. Ik zou zweren dat het een half uur geleden ook al zo laat was, maar de klok tikt toch echt door. De wijzers bewegen net zo traag als de getijden. Mijn krakende botten overstemmen het getik als ik opsta om het raam open te doen. Vijf stappen heen. Daarna weer vijf stappen terug. Hoe vaak heb ik die stappen gezet? Waarom voelen ze dan nu toch anders? De warme nachtlucht blaast naar binnen. Even ben ik terug. Terug in de haven. En weer voel ik schaamte en angst. Ik weet nog steeds niet wat sterker is. Of was. 

Op dat moment verscheurt het gerinkel van de bel de stilte. Ondanks dat ik wist dat hij zou komen gaat er een schok door me heen. Als ik me omdraai klinkt er gerinkel en liggen er scherven verspreid over de vloer in de kleine kamer. Een druppel amberkleurige vloeistof weigert om te verdwijnen en ligt op de houten kist die als tafel dient. Ongeduldig klinkt de bel weer. Voorzichtig loop ik om de scherven heen. Er blijft toch een stuk glas in de zool van mijn schoen steken. Tikkend hobbel ik naar de deur. Mijn longen weigeren dienst als ik de sleutel omdraai.
'Hoi.'

Honderd. Duizend keer heb ik dit moment al beleefd, gedacht aan wat ik zou doen. Mijn tas staat al ingepakt op bed. Het pistool ligt klaar op de plank naast de eettafel. Waarom ben ik niet weggegaan? Gevlucht? Ik wist dat hij vandaag zou komen.
'Waarom ben je hier nog? Ben je niet bang?' Ondanks dat ik zijn stem veertig jaar niet heb gehoord is er niets veranderd. Of toch? Er klinkt iets hards in zijn stem.
'Ik weet het niet. Misschien wel. Maar ook nieuwsgierig. Waarom heb jij niks gezegd? Waarschijnlijk was je dan eerder vrij gekomen.'

Even is het stil. De bezoeker krabt over zijn kale schedel en kijkt langs me heen.
'Misschien omdat ik wél weet wat loyaliteit is. Ik neem aan dat dit flatje gekocht is met jouw deel van de buit?' Ik hoef niet te antwoorden. Hij weet het. Zijn blik dwaalt over de scherven, langs de klok. Dan schuifelt hij naar het raam, zijn rug naar me toe.

'Ik heb het logeerbed opgemaakt. Blijf je slapen?' Ik wil niet dat hij blijft slapen, maar ergens voel ik ook dankbaarheid, of schuldgevoel? Het blijft stil. Dan draait hij zich om, loopt naar de fles cognac en zet hem aan zijn lippen. Het volgende moment klinkt voor de tweede keer deze avond het gerinkel van glas. De hals van de fles blinkt in het doffe licht. Nu pas valt het me op dat hij handschoenen draagt.

'Ik blijf niet slapen, nee.'