Niet meer #554 Overgaan

Niet echt een dialoog Hadeke, maar wel mooi!
De onmacht, het verlangen, het niet kunnen loslaten.
Het kaarsje aansteken had voor mij niet gehoeven. Dat vind ik net iets te. Maar dat is een kwestie van smaak.
Honderdachtentwintig, lees ik hardop voor. Dat lijkt na eerste lezing een misser, maar het is heel subtiel. Ze is er nog voor HP. HP leest voor.
De titel is al net zo subtiel.
Zeer graag gelezen.

Ja, mooi. Ook al is er geen echte dialoog, het zegt heel veel. Verdrietige tijd voor je, denk ik. Sterkte! 

Heel mooi, Hadeke. Prachtig zelfs, maar het voldoet niet aan de opdracht. Als altijd graag gelezen.

Erg mooi, Hadeke. Dat dwangmatige, het steeds weer naar haar stem getrokken worden. Verdrietig en mooi.

Dank voor de reacties. Inderdaad geïnspireerd door de opdracht en me er niet (echt) aan gehouden.

@angus ik twijfel even door over het kaarsje. Sommige lezers hebben die expliciete aanduiding wel nodig denk ik.

@liav55 Als het over een kind met beperkingen gaat en ziekenhuisopnamen is het bij mij vaak wel autofictie. In dit geval geldt dat niet. Ik zie het wel als compliment dat het blijkbaar realistisch overkomt.

Droevig, mooi, en inderdaad geloofwaardig geschreven. Ik had het kaarsje niet nodig, maar vind het zeker niet té, tuurlijk gaat hij dat aansteken. Of het nu wel of niet volledig aan de opdracht voldoet, ik heb het graag gelezen.

 Sommige lezers hebben die expliciete aanduiding wel nodig denk ik.
Snap ik. Maar het verhaal dicteert. Niet de lezer. Denk ik dan, en niet meer dan dat.

> Straks zal ik het kaarsje weer aansteken, haar telefoon aan de lader leggen en opnieuw bellen.

Ik begrijp de aanduiding hier niet. Ik krijg het idee dat de hoofdpersoon haar voicemail belt om alleen haar stem te horen. Ik dacht dat het een ex was maar mogelijk is ze ook dood. Maar wat heeft haar telefoon opladen te betekenen? Is die telefoon het kaarsje? Waarvoor is dat nodig? Het is een beetje ongeloofwaardig dat hij blij zou worden van het oplichten van haar telefoon.

Ik ben niet de coach, anders had ik kortweg gezegd: "Voldoet niet aan de opdracht. Terug naar de schrijftafel." Nu kan ik zeggen dat ik het verhaal prachtig vind.
Je - nee, laat ik voor mijzelf spreken: ik denk als lezer in het begin dat het om een stalkende ex gaat of afgewezen minnaar. Aan het einde wordt duidelijk hoe de vork in de steel steekt, zodat ik mij schaam voor mijn vooroordelen. Dat heb je mooi gedaan.
Niettemin vind ik het einde wat verwarrend vanwege het spreken over 'haar telefoontje' en al wat er verder beschreven wordt. Ik begrijp wel dat de ik-persoon haar telefoon in bezit heeft, maar omdat ik hier langer op moest broeden, temperde het mijn leesplezier. Het is iets te ingewikkeld en ik denk dat het eenvoudiger kan door haar mobieltje weg te laten en in plaats van de verlichte foto te spreken over haar profielfoto op je mobieltje die dooft (want het beeld van de dovende foto vind ik ijzersterk). Zo behoud je het idee en maak je de cirkel rond zonder er in de laatste alinea een hoop elementen er bij te halen.

Door de laatste twee reacties vermoed ik dat het inderdaad wat ingewikkeld is. 

De mobiel van de overleden geliefde ligt in de boekenkast voor haar ingelijste foto. Elke keer dat de 'ik' belt licht het scherm van zijn eigen mobiel op en ziet hij de digitale profielfoto, maar ook het scherm van háár mobiele telefoon licht op en beschijnt de fysieke foto. Vandaar dat ik het kaarsje dat hij brandt beschrijf en dat haar telefoon af en toe aan de lader moet.

Maar inderdaad, voldoet niet aan de opdracht. 😉 Ik laat het voor nu maar zo.

@Musonius: wanneer ben jij weer coachend aan de beurt?

Aha. Nu snap ik het. Het bellen van die voicemail vind ik begrijpelijk. Maar met dat omslachtige verlichten van een foto kon ik me moeilijk inleven.

Het is niet echt, normaal. De reden dat de hoofdpersoon dat doet zou je mogelijk wat beter kunnen duidden. Het is daarnaast ook verwarrend dat er twee foto's zijn de fysieke ingelijste foto en de digitale profiel foto.

Het idee van de persoon die de voicemail belt om het nog een keer te horen is overigens wel mooi en eveneens de omslag dat dit plot pas later doordringt is leuk.

Overigens, mijn inziens voldoet dit technisch gezien wel aan de opdracht. Het is niet veel dialoog maar het is er wel. Twee manieren om nog meer dialoog toe te voegen:

• Interessant zou zijn om een dialoog in het verhaal te laten doorklinken in plaats van andersom dat een verhaal uit de dialoog valt te halen. Een dialoog beschrijven zonder de werkelijke dialoog tekst te gebruiken. Bijvoorbeeld die Jessica die op allerlei manieren tegen hem praat. Hij pakt eerst een fles Laphroaig, maar het uitdoven van de glimlach van Jessica vertellen hem dat hij maar beter een Karmeliet pakt. Zoiets en dan volledig verwoven in het gehele verhaal.
• Of je neemt het idee van mijn verhaal waarbij je slechts één zijde van het verhaal laat horen, en waarbij de HP dan tegen die telefoon praat zoals 'jaja, ik neem maar één biertje,' en dan op het einde blijkt dat het allemaal in zijn hoofd zat.

@Musonius: wanneer ben jij weer coachend aan de beurt?

 IJs en weder dienende aan het eind van de maand.

Hoi Hadeke. Dat het verhaal niet helemaal aan de opdracht voldoet vind ik niet erg. Zoals je het opbouwt neemt het mij mee en is het voor mij een dialoog in jou zelf. De emotie is voelbaar. Graag gelezen!

Hij is mooi, Hadeke! Mooi verband, dat licht en die foto op haar toestel. Heel teder en liefdevol.

Dag Hadeke,

Door de laatste twee reacties vermoed ik dat het inderdaad wat ingewikkeld is. 
Nee, voor wat het waard is, voor mij niet. Ik verbaas me hier vaker over reacties waarin wordt aangegeven dat de strekking van de bijdrage niet duidelijk is.
Soms, of misschien wel vaak, mag je dat ook aan de lezer toeschrijven.

"For sale: baby shoes, never worn.", denk ik dan. 
Misschien niet het beste voorbeeld, maar wel voor mij dat de uitdaging ook bij de lezer ligt.

 

Hadeke, ik ben het  eens met Angus wat betreft reacties en suggesties. Zo staat in het epistel (dat wij inmiddels gewoon worden) van Tinus dat je eerst de whisky moet laten om dan een biertje te nemen (sorry voor mijn infodump, maar zo zou ik een Karmeliet niet noemen, dat is een top streekbier met een hoog alcoholgehalte). Dat je in een commentaar zegt hoe je een stukje vindt, tot daar toe, maar op alle mogelijke manieren aangeven hoe je zelf wil verwoorden wat een collega geschreven heeft vind ik overdreven.
In meerdere huiskamers vindt men foto's van overledenen met een kaarsje dat af en toe wordt aangestoken, maar het idee van een overledene nog te bellen om haar/zijn profielfoto te zien vind ik eerder luguber.