#553 Opveren

Prachtig, Hadeke. Mooi gevonden, mooi beschreven, graag gelezen.

Beesten die op dit moment beter gezelschap zijn, dan de mensen die ik eerder tot ratten bestempelde. --> de komma mag hier weg.

• Die 'brits' moest ik opzoeken in het woordenboek.
• Beschrijf je hier een bekend persoon?
• Een kort strafgeding met een levenslange gevangenis straf lijkt een beetje raar. Is dat expres? Het drukt welliswaar iets uit als een schijnprocess maar een storende associatie met 'kort geding' is dat de straffen en verwijten licht zijn. Dat wrijft met de levenslange straf. 
• "Ik kon me niet verdedigen. Het zou leiden tot de galg." Ook hier heb ik verwarring. Ik kan het beeld moeilijk schetsen. Is het dat hij zich wél kon verdedigen, maar dat dit tot de galg zou leiden?

Het momentje met het veertje vond ik het mooiste stuk. Van mij had dat wel breder mogen worden uitgezet. Dat veertje is zijn hele leven nu en zijn enige lichtpuntje in de zonnestralen. Net als die ratten daar is het ook mooi hoe het beschreven is hoe hij er over denkt.

Hoi Hadeke,

Je beschrijft een mooie scène waarbij je mooie zinnen gebruikt. Het is echt een los op zichzelf staand verhaal met kop staart en je neemt de lezer mee. Graag gelezen

Hadeke, bij het lezen van jouw intrigerende bijdrage moest ik meteen denken aan het gedicht ‘Caged Bird’ van Maya Angelou (1928 - 2014),‘who often felt that her words were not heard because of the colour of her skin.’ waarvan ik lang geleden deze 'hertaling' maakte.

Knap om zo'n naargeestige omgeving te beschrijven. Je nam me mee de geschiedenis en die afschuwelijke cel in.
En dandat veertje: heel mooi!

Ha Hadeke, interessante link zie ik in de slotzin met 'tot de dood ons scheidt'. Het veertje is dan een kind, of andere, bv. artistieke, nalatenschap. Anyway. Iemand die anderen 'ratten' noemt, zet daarmee tot geweld aan (denk 'kakkerlakken'), dus deze verteller liegt of is verknipt. Met de guillotine zitten we in de Robbespierefase van Frankrijk. De ratten. Les Miserables.

Hallo Hadeke,

het deed me denken aan het boek 'De heks van Limbrije' van Susan Smit. Daarin vindt juist een gruwelijke lange en pijnlijke opsluiting plaats. Mooi contrast tussen wat vooraf gebeurde en de lichtheid van dat veertje, en de omgang ook met dat veertje. 

Dank voor de reacties. Ik heb de komma aangepast, dat blijven lastige dingen. 😀

Het is inderdaad meer een sfeer- en tijdsbepaling en niet iets historisch correct. (Maar zeker de Franse -Miserabele- sfeer.)  Ook de onbetrouwbare verteller -zoals Kruidnagel aangeeft- was inderdaad zo bedoeld. Fijn als dat ook zo overkomt op de lezer.

Mooi gedaan. Ik moest denken aan De graaf van Monte-Cristo.

Schriftelijk en tierend > ik zou dit veranderen in Schrijvend en tierend