#533 Staffa
‘Het zijn Papegaaiduikers, geen Papegaaieduikers.’ De man had er zichtbaar plezier in Manon te corrigeren. Ze had in de met verrekijker behangen toerist een Duitser vermoed, geen Nederlander.
‘Mama, het zijn toch Puffins?’ Haar dochter Charlotte stond gevaarlijk dicht bij de railing.
‘Eh, zo heten ze ook geloof ik.’
‘Als u niet oppast mevrouw…volwassenen moeten het goede voorbeeld geven. Kinderen weten tegenwoordig helemaal niet meer hoe de dingen in hun eigen moedertaal heten. Zo had mijn nichtje het laatst over unicorns, nou bestaan die natuurlijk niet echt, maar wat is er mis met het woord eenhoorn?’
‘Ach, zolang ze zich maar om de natuur bekommeren.’ Ze zocht oogcontact met haar echtgenoot. Tevergeefs, hij tuurde door zijn eigen verrekijker.
Dat Manon deze vogels in hun natuurlijke habitat zou aanschouwen, was geen van te voren uitgestippeld plan geweest. Ze had er geen idee van gehad dat de wens ze te zien latent, maar sterk in haar aanwezig was. In een opwelling had ze de exorbitante toegangskaartjes voor deze tour gekocht. Zoals de smaak van de aan de kassa aanlokkelijk uitziende chocolade bij verorbering vaak wat tegenvalt, bleken ook deze vogels niet te zijn wat haar voorgespiegeld was. Klein waren ze, haast niet te ontwaren in de woeste golven. Op de poster die de eilandentour had aangeprezen, leken ze zo groot als pinguïns. Over de luidspreker was een nauwelijks verstaanbare verhandeling over de vogels te horen.
Ze besloot nu zelf met wat feitenkennis te strooien.
‘Wist u dat deze plek Felix Mendelssohn ooit inspireerde een werk te schrijven?’
‘Felix Mendelssohn Bartholy, jazeker. Ik heb de brochure ook gelezen mevrouw.’ Het irriteerde haar dat ze nooit aan de man zou kunnen bewijzen dat ze deze kennis niet uit die brochure had.
Eenmaal op Staffa aangekomen bleek dezelfde man tot haar afgrijzen achter haar te lopen, precies op het moment dat ze niet voor- of achteruit durfde. Haar visuele beperking maakte het langs de klif gesitueerde rotspad dat naar de grot voerde tot een nachtmerrie. Ze kon niet goed diepte zien. Trillend maakte ze rechtsomkeerd, nadat ze haar echtgenoot en Charlotte had aangemoedigd vooral wel te gaan kijken in de door Mendelssohn zo bewonderde grot. De boot terug hadden ze op het nippertje gehaald.
‘Waar bleven jullie nou?’
Haar man lachte verontschuldigend.
‘Uw vrouw had nog zó het goede voorbeeld gegeven, zij was als eerste bij de boot.’
Manon was het lachen helemaal vergaan.
Hoi Emmy, Ik heb gemeen met…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Emmy,
Ik heb gemeen met de man dat ik af en toe ook bij specifieke woorden de kriebels krijg als die niet meer in het Nederlands worden gebruikt, of gewoon helemaal in 'marketingtaal' zijn verzopen. ('De nieuwste telefoonervaring.' Een vakantie is een ervaring, op je telefoon kijken niet...)
En toch erger ik me vanaf vrijwel de eerste zin aan deze vent en dat wordt er gedurende het verhaal niet beter op. Hij wil zich met álles bemoeien, met als enige doel zijn ego te strelen.
De beleving van Manon werkt daar thematisch goed verder op door: niet alles is wat het lijkt, of zoals je wenst dat het zou zijn.
Dat maakt het geheel erg mooi geschreven en uitstekend doordacht!
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Goed (keurig zou ik bijna…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
Goed (keurig zou ik bijna zeggen) geschreven en graag gelezen. Heel herkenbaar deze b(a)ron van ergernis. Ik had hem mogelijk wel een zetje gegeven. Fysiek dan. Niet psychisch. Dat had alleen maar gediend als voer voor psychologen en dito taalverbeteraar. Dan was ie mogelijk helemaal losgegaan. Grrrr ...
De titel vind ik een beetje mager, niet uitnodigend, weinig zeggend. Voor jou waarschijnlijk meer, dan voor de lezer.
Mooi verhaal, Emmy, graag…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Mooi verhaal, Emmy, graag gelezen. Ik sluit me wel aan bij de opmerking van Rob over de titel. Voor mij dekt deze titel de lading van het verhaal ook niet.
Hallo Emmy, mooie verhaal en…
Lid sinds
4 maanden 3 wekenRol
Hallo Emmy, mooie verhaal en goed geschreven. Wat de titel betreft sluit ik me aan bij Rob en Fief. Graag gelezen.
Hoi Emmy, Altijd is er zo…
Lid sinds
3 maanden 3 wekenRol
Hoi Emmy,
Altijd is er zo iemand bij. Je vraagt je af of die mensen zichzelf niet storen. Je hebt een mooie bestemming uitgekozen waar ik ook graag nog een. keer heen wil. Goed geschreven en graag gelezen.
Hoi Emmy, ook ik heb je…
Lid sinds
2 maanden 1 weekRol
Hoi Emmy, ook ik heb je verhaal met plezier gelezen en ergerde me aan die irritante kerel. Heel geslaagd!
Ha lieve allen, dankjewel!…
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Ha lieve allen, dankjewel! Ik zal eens beter nadenken de volgende keer over een betere titel! @sonnema Staffa was heel bijzonder, gelukkig had ik in t echte leven niet zo‘n figuur aan boord. Wel dat gedoe ivm mijn zichtprobleem, dat is in dergelijke situaties wel een uitdaging soms. (En mijn lieftallige echtgenoot nam daar ook werkelijk zo de tijd en haalde op t nippertje de boot 😁)
Hi Emmy, ja goed vet…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Hi Emmy, ja goed vet neergezet, die man met zijn irritante gedrag. Aanvullend op de andere opmerkingen, een paar zinnen waar ik bij het lezen een beetje over struikelde:
en
Je kiest voor een zogenaamde tangconstructie, waar het betekenisvolle deel begint met een lidwoord en zo tussen ver-van-elkaar-verwijderde woorden staat. Ik zou bijv. kiezen voor: 'zoals de smaak van chocolade die er bij de kassa aanlokkelijk uitziet, maar bij verorbering vaak tegenvalt'. En 'het rotspad dat langs de klif naar de grot voerde'.
Dingetje, that's it.
Dank Raymond! Voor de…
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Dank Raymond! Voor de nuttige aanvulling!