#533 Staffa

‘Het zijn Papegaaiduikers, geen Papegaaieduikers.’ De man had er zichtbaar plezier in Manon te corrigeren. Ze had in de met verrekijker behangen toerist een Duitser vermoed, geen Nederlander.
‘Mama, het zijn toch Puffins?’ Haar dochter Charlotte stond gevaarlijk dicht bij de railing.
‘Eh, zo heten ze ook geloof ik.’  
 ‘Als u niet oppast mevrouw…volwassenen moeten het goede voorbeeld geven. Kinderen weten tegenwoordig helemaal niet meer hoe de dingen in hun eigen moedertaal heten. Zo had mijn nichtje het laatst over unicorns, nou bestaan die natuurlijk niet echt, maar wat is er mis met het woord eenhoorn?’
‘Ach, zolang ze zich maar om de natuur bekommeren.’ Ze zocht oogcontact met haar echtgenoot. Tevergeefs, hij tuurde door zijn eigen verrekijker.   

Dat Manon deze vogels in hun natuurlijke habitat zou aanschouwen, was geen van te voren uitgestippeld plan geweest. Ze had er geen idee van gehad dat de wens ze te zien latent, maar sterk in haar aanwezig was. In een opwelling had ze de exorbitante toegangskaartjes voor deze tour gekocht. Zoals de smaak van de aan de kassa aanlokkelijk uitziende chocolade bij verorbering vaak wat tegenvalt, bleken ook deze vogels niet te zijn wat haar voorgespiegeld was. Klein waren ze, haast niet te ontwaren in de woeste golven. Op de poster die de eilandentour had aangeprezen, leken ze zo groot als pinguïns. Over de luidspreker was een nauwelijks verstaanbare verhandeling over de vogels te horen.
Ze besloot nu zelf met wat feitenkennis te strooien.
‘Wist u dat deze plek Felix Mendelssohn ooit inspireerde een werk te schrijven?’
‘Felix Mendelssohn Bartholy, jazeker. Ik heb de brochure ook gelezen mevrouw.’ Het irriteerde haar dat ze nooit aan de man zou kunnen bewijzen dat ze deze kennis niet uit die brochure had.

Eenmaal op Staffa aangekomen bleek dezelfde man tot haar afgrijzen achter haar te lopen, precies op het moment dat ze niet voor- of achteruit durfde. Haar visuele beperking maakte het langs de klif gesitueerde rotspad dat naar de grot voerde tot een nachtmerrie. Ze kon niet goed diepte zien. Trillend maakte ze rechtsomkeerd, nadat ze haar echtgenoot en Charlotte had aangemoedigd vooral wel te gaan kijken in de door Mendelssohn zo bewonderde grot. De boot terug hadden ze op het nippertje gehaald.
‘Waar bleven jullie nou?’
Haar man lachte verontschuldigend.
‘Uw vrouw had nog zó het goede voorbeeld gegeven, zij was als eerste bij de boot.’
Manon was het lachen helemaal vergaan.