#528 Papa & mama

Tijdens een teamvergadering belde mijn moeder. Ik zette mijn microfoon uit en nam op. “Het is foute boel, mijn buik zit vol kanker,” zei ze. Ik was verbaasd en reageerde luchtig, maar toen ik het verhaal aan mijn collega vertelde, brak ik.

Hoe kon dit gebeuren? Drie dagen geleden hadden we nog samen hardgelopen. Ik wist dat ze die ochtend naar de huisarts ging en een scan zou laten maken. “Ik ben niet zo bang, maar je weet het nooit,” zei ze.

Samen met mijn man reden we direct naar het ziekenhuis. De arts zei onverbiddelijk: “Maanden, geen jaren.”

De volgende ochtend ging ik bij haar langs. Ze had alle papieren en wachtwoorden verzameld. De helft ging langs me heen. Waar waren we eigenlijk mee bezig? Plotseling kreeg ze hevige pijnaanvallen. Ik begon meteen rond te bellen en uiteindelijk hebben we uren op de eerste hulp gezeten, met alleen paracetamol. De onmacht. Haar zoveel pijn zien lijden was echt verschrikkelijk.

Hierna volgden maanden van vele ziekenhuisbezoeken. Chemo, haar afknippen en een pruik aanmeten. Ze kreeg sondevoeding en had veel pijn.

In het eindstadium van mijn moeder bleek ook mijn vader longkanker te hebben, uitgezaaid naar zijn hersenen. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg mijn stiefvader de diagnose blaaskanker. Het was een chaos.

Mijn vader trouwde nog snel voor zijn hersenoperatie, maar diezelfde dag overleed mijn moeder. Het ene moment was ik een kist aan het uitzoeken, het volgende moment zat ik bij zijn huwelijksvoltrekking, en daarna werd mijn moeder uit huis gedragen.

De tumoren van mijn vader waren al te ver uitgezaaid. Zijn lichaam gaf het op en uiteindelijk zag ik hem zijn laatste adem uitblazen. Mijn stiefvader is ook opgegeven; zijn kanker is uitgezaaid naar zijn botten. Hij heeft veel hulp nodig, vooral omdat hij geen Nederlands spreekt.

Ondanks alles ben ik blij met de keuzes die ik heb gemaakt. Ik heb mijn moeder vaak gemasseerd om haar pijn te verlichten, en haar teennagels gelakt zodat ze mooi in de kist lag. Haar woorden! Ik heb mijn vader geholpen met alles wat hij nodig had. Ik mis ze allebei vreselijk, maar voel ik me diep verbonden met hen door de intense tijd die we samen hebben doorgemaakt.

Na hun overlijden stortte ik volledig in. Ik heb twee weken niet gewerkt en alleen maar geslapen. Daarna ben ik rustig weer begonnen. Velen verklaarden me voor gek, maar ik vond de regelmaat en afleiding fijn. Ik heb nu nog steeds veel tijd voor mezelf nodig, die ik toen niet had.

Dit alles gebeurde binnen één jaar. Een jaar vol overleven, dat me diep geraakt heeft, maar ik zou het niet anders hebben gedaan.