#521 Verdwenen

‘Je kan hier maximaal twee weken blijven. Daar was je toch al wel over geïnformeerd?’

Dat was ik niet. Ik besloot dat het onnodig was deze dame in verlegenheid te brengen en knikte.

‘Via de achterdeur was beter geweest.’ Ze klonk ontstemd. Al snel gaf ze aan waarom. Mijn gedraal bij de hoofdingang had haar zenuwachtig gemaakt. Ik op mijn beurt had zó getwijfeld of het gebouw waar we ons nu in bevonden wel het juiste was, dat ik nors deed uit angst erin geluisd te zijn. Veendam mocht dan stadsrechten hebben, best groot zijn, het gemeentehuis leek me nu niet de aangewezen locatie om aan het oog van de buitenwereld te ontsnappen.

Haar gezichtsuitdrukking verzachtte toen haar man zich bij ons voegde.

‘Ah dit moet Robbert Westhof zijn, of is het Robért?’ Hij stak zijn hand naar me uit.

‘Robby, zeg maar Robby.’ Mijn nieuwe naam, dat als een te strak aangemeten maatpak knelde, bleek nog wat aanpasbaar. Daar had ik bij de aanschaf van mijn vervalste paspoort geen rekening mee gehouden. Het gaf onverwacht ademruimte.

‘Je bent lang voor een Belg.‘

‘Ik wist niet dat we de reputatie hebben klein te zijn.’

Ik lachtte, mijn blik kruiste kort met die van zijn vrouw die mij verontschuldigend aankeek.

Repetitietijd was er niet geweest. Het paspoort was me die ochtend op het station door Francien in mijn handen gedrukt. Samen hadden we het nog vluchtig ingekeken. Ze had me gekust en haar achtergebleven lippenstift over mijn wang uitgewreven.

‘Zo heb je meteen wat meer kleur, je lijkt wel een spook Camille.’

‘Ik ben bang.’

‘Stap nu maar in. Het komt goed.’ Ze had dit met de stelligheid gezegd van iemand die zichzelf ook nog moest overtuigen en daardoor krachtiger spreekt.

Het adres van bestemming zou ik later krijgen. De coupé was halfvol geweest. Ik had mijn lief in de wirwar op het perron niet meer gezien. Het gaf niet. We houden beiden niet van een uitgerekt afscheid. Ik keek het paspoort nog eens in, stak het in mijn tas, nam plaats. De naam Robbert Westhof klonk te Hollands naar mijn smaak. Camille Farkas was, misschien wel voorgoed, verdwenen. Ik troostte me met de gedachte dat het niet anders was dan in sjoel. Het was zoals met de naam van de Eeuwige: Ik verlogende niet mijzelf, ik verlogende niet mijn ouders. Mijn ware naam was er wel, mocht alleen niet meer worden uitgesproken.