Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#514 Tastend in het duister

15 juli 2024 - 17:06

Geroepen, ik word geroepen, maar … wie wordt er geroepen? Ik weet dat de naam bij mij hoort, maar wie ben ik? Ik heb het gevoel dat ik overal plukjes van mezelf bij elkaar moet rapen. Ik probeer 'mij' te herinneren. Beelden uit mijn verleden trekken voorbij, maar niet in de juiste volgorde. Het is alsof ik kijk naar een slecht gemonteerde film. Dan komt de laatste herinnering boven. Ik schreeuw het uit van pijn. Het ongeluk. De ziekenwagen. Verplegers. Nee, het is geen pijn. Het is de herinnering aan pijn. Ik voel niets, alleen een licht gevoel in mijn hoofd. Duizeligheid, alsof ik rondtol in de ruimte.
Even is het stil. Aarzelend wordt mijn naam weer genoemd. Ik zie niets. Waar ben ik? “Waarom is het hier zo donker?” klaag ik. Ik zie niets. Ben ik blind?
Weer die stem. Die klinkt vertrouwd. “Evelien?” vraag ik. Mijn stem klinkt hol. Fluisterstemmen. Sommige herken ik. “Rustig blijven. Geen heftige emoties,” hoor ik iemand zeggen, “geef hem de tijd om zijn weg te vinden.”
Een dokter? Verpleger? Ben ik in het ziekenhuis? Waarom voel ik niets op die duizeligheid na? Lig ik aan de morfine? Heb ik een hersenbeschadiging opgelopen?
Ik zie vlekken. De vlekken worden gezichten. Mijn verloofde, mijn ouders, mijn broer en schoonzus en een onbekende vrouw. Ze zitten hand in hand in een kring rond een tafel in een kleine huiskamer, schamel verlicht door een enkele kaars. Waar ben ik? Wat is dit? Waarom voel ik niets? Als ik met mijn voet trap, klappert een deur, als ik mijn hand ophef vliegt een raam open. Het is alsof ik vastzit aan alles wat zich in de kamer bevindt. In paniek begin ik heftig te bewegen en alles in de kamer beweegt mee.
“Dit gaat fout!” zegt de vreemde vrouw. Ze mompelt woorden in een vreemde taal. Ze lijken mij aan stukken te scheuren. Mijn paniek wordt groter en ik verdedig mij. Alles van glas breekt en de scherven vliegen door de kamer. De aanwezigen stuiven angstig gillend weg. Gordijnen grijpen de vrouw en wurgen haar. Kasten vallen om. Balken versplinteren. Muren scheuren. De kaars valt om en er breekt brand uit. Terwijl het gegil in de kamer steeds luider wordt, hoor ik ergens in een ruimte achter mij gelispel: “De poort is geopend, we kunnen er door!”

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 juli 2024 - 23:26

Wow, Musonius, verwardheid ten top. Geen idee wat er gebeurd, maar het leest als een trein. Is het de hemelpoort op het eind? 

Ik probeer mij te herinneren.  ---> dit leest vreemd. Ik heb de neiging de vraag te stellen: Wat probeer je je te herinneren? Bedoel je misschien: Ik probeer mezelf te herinneren?

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juli 2024 - 1:42

Dank, Fief,

Het is een verwarrende opdracht. Ik heb alle verhalen gelezen, maar de meeste begrijp ik niet. Het zal wel komen door oververmoeidheid, maar ik onthoud mij deze keer even van commentaar. (Straks toch een nieuwe opdracht.)
Uit jouw respons leid ik af dat ikzelf (ook?) een te verwarrend verhaal heb geschreven. Misschien moet ik kijken of het helderder kan, maar ik vraag me af of sleutelen aan dit verhaal de moeite waard is, dus ik laat het maar zo.

Lid sinds

4 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juli 2024 - 10:55

 

Hoi Musonius,

Bedankt voor je verhaal. Ik vind de verwarring in het verhaal heel echt goed, eigenlijk. Ik kreeg kriebels door de verwarrende hallucinaties die de hoofdpersoon had en die voor de hoofdpersoon levensecht zijn. Zo wordt je echt meegetrokken in het verhaal.

 

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juli 2024 - 18:01

Dank, Anna.

Dank, Tony,
na het commentaar van de coach dacht ik dat ik de plank met mijn verhaal volledig misgeslagen te hebben. Wat voor jou duidelijk was, was dat dus niet voor iedereen.