#514 Tastend in het duister

Geroepen, ik word geroepen, maar … wie wordt er geroepen? Ik weet dat de naam bij mij hoort, maar wie ben ik? Ik heb het gevoel dat ik overal plukjes van mezelf bij elkaar moet rapen. Ik probeer 'mij' te herinneren. Beelden uit mijn verleden trekken voorbij, maar niet in de juiste volgorde. Het is alsof ik kijk naar een slecht gemonteerde film. Dan komt de laatste herinnering boven. Ik schreeuw het uit van pijn. Het ongeluk. De ziekenwagen. Verplegers. Nee, het is geen pijn. Het is de herinnering aan pijn. Ik voel niets, alleen een licht gevoel in mijn hoofd. Duizeligheid, alsof ik rondtol in de ruimte.
Even is het stil. Aarzelend wordt mijn naam weer genoemd. Ik zie niets. Waar ben ik? “Waarom is het hier zo donker?” klaag ik. Ik zie niets. Ben ik blind?
Weer die stem. Die klinkt vertrouwd. “Evelien?” vraag ik. Mijn stem klinkt hol. Fluisterstemmen. Sommige herken ik. “Rustig blijven. Geen heftige emoties,” hoor ik iemand zeggen, “geef hem de tijd om zijn weg te vinden.”
Een dokter? Verpleger? Ben ik in het ziekenhuis? Waarom voel ik niets op die duizeligheid na? Lig ik aan de morfine? Heb ik een hersenbeschadiging opgelopen?
Ik zie vlekken. De vlekken worden gezichten. Mijn verloofde, mijn ouders, mijn broer en schoonzus en een onbekende vrouw. Ze zitten hand in hand in een kring rond een tafel in een kleine huiskamer, schamel verlicht door een enkele kaars. Waar ben ik? Wat is dit? Waarom voel ik niets? Als ik met mijn voet trap, klappert een deur, als ik mijn hand ophef vliegt een raam open. Het is alsof ik vastzit aan alles wat zich in de kamer bevindt. In paniek begin ik heftig te bewegen en alles in de kamer beweegt mee.
“Dit gaat fout!” zegt de vreemde vrouw. Ze mompelt woorden in een vreemde taal. Ze lijken mij aan stukken te scheuren. Mijn paniek wordt groter en ik verdedig mij. Alles van glas breekt en de scherven vliegen door de kamer. De aanwezigen stuiven angstig gillend weg. Gordijnen grijpen de vrouw en wurgen haar. Kasten vallen om. Balken versplinteren. Muren scheuren. De kaars valt om en er breekt brand uit. Terwijl het gegil in de kamer steeds luider wordt, hoor ik ergens in een ruimte achter mij gelispel: “De poort is geopend, we kunnen er door!”