Nu was ik van origine een boer die in juni zijn velden vol in bloei had staan maar mijn inmiddels krakkemikkige lichaam trok dit niet meer. Vandaar dat ik mij heb omgewoeld tot aardappelfluisteraar. Tenminste, zo noemen ze me nu. Ik ben als het ware de bourgondiër die jou in alle geuren en kleuren kan vertellen wat voor jou de perfecte aardappel is. Mijn diepe wortels kregen mij niet weg. Nu, dankzij mijn eindeloze kennis, kan ik mijn verborgen liefde voor deze gouden rakkers met de wereld delen. Van een simpel huishouden tot en met een chef-kok weten ze mij te vinden. En ik? Ik snoep uiteraard overal een lekker aardappeltje mee. Het was een droom die uitkwam. Ik zeg nadrukkelijk "was", omdat bij mij, net als een aardappel die te lang vergeten is, nu ook een wilde uitgroei is geconstateerd.

Ik vroeg de dokter of hij de uitgroei er niet, net zoals bij een aardappel, gewoonweg af kon snijden. Zo’n aardappel was dan ook nog prima te eten. Deze onverwachte anekdote verraste de dokter. Hij heeft mij meegegeven dat het er bij de mens wat gecompliceerder aan toe ging en de kans op succes van zo’n ingreep nihil is. Het gekke was dat deze constatering van mijn ziekte of de kleine kans van genezing mij niks deed. Dit besef kwam pas door de vraag die er zorgeloos achteraan kwam: “Heeft u familie om het leed mee te delen?” Een ongekende leegte borrelde bij mij op en Ik schudde mijn hoofd.

Na mijn operatie werd ik onverwacht verrast. Niet alleen omdat de operatie succesvol was, maar vooral door de vele kaartjes en bedankjes die waren achtergelaten. Het was blijkbaar niet alleen de aardappel die de harten van eters heeft veroverd.