Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#437 Het samen oplopen

Je kenmerkende loopje maakt dat ik je van grote afstand zie aankomen. Over een paar minuten kijken we elkaar eindelijk weer in de ogen, zolang je mij niet opmerkt ga ik op in observatie. Ik stel me de slungel voor die je dertig jaar geleden moet zijn geweest, met al je energie en bravoure in jeugdige overvloed en ik glimlach en ben blij dat je te ver bent om te vragen:
‘Wat kijk je?’
Niet om het antwoord, maar om het gestamel, hoe je nooit een kans om me te zien blozen onbenut laat, ik vind het onuitweerstaanbaar en dat weet je. Je zwaait en ik zwaai en ik vraag me af of de jongere ik jouw jongere jij had zien staan en jouw jongere jij dan ook mij en ik concludeer dat we elkaar op het juiste moment hebben ontmoet. Precies op tijd en toch hopeloos te laat, is dat niet tragiprachtig? Gauw pak ik mijn telefoon en maak een aantekening voor je weet het nooit. Misschien leidt het ooit tot een verhaal.
Nu we elkaar zo overduidelijk hebben gezien, aarzel ik of ik naar je toe zal lopen, dus verroer ik me niet. De observator die zichzelf bekijkt, het is om draaierig van te worden. Gelukkig, daar ben je al.
‘Hey.’
‘Hoi.’
‘Waar gaan we heen?’
‘Zeg jij maar waar, dan geef ik aan hoe snel.’

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Mespunt, ik vind het een mooi verhaal. Het woordje "maar" komt naar mijn smaak te veel voor. Die zou je in een aantal zinnen zonder problemen weg kunnen laten. Verder met plezier gelezen.

Dat mijn zoon maar zo’n man mag worden als jij.  ---> deze zin voegt voor mij niets toe.

Je zwaait en ik zwaai en ik vraag me af of de jongere ik, jouw jongere jij had zien staan en jouw jongere jij dan ook mij en ik concludeer dat we elkaar waarschijnlijk op het juiste moment hebben ontmoet.  --> ik begrijp wat je hier wil zeggen, ik vind het alleen niet lekker lezen. 
"waarschijnlijk" zou ik weglaten, het zwakt de zin af. Je conclusie is dat jullie elkaar op het juiste moment hebben ontmoet. 

Misschien leidt het ooit nog tot een verhaal. ---> "nog" is ook zo'n woordje wat een zin stroopt. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Mespunt,

Ik heb wat moeite om met de vaart van je verhaal mee te gaan. Wie elkaar wel had zien staan, nu ziet staan, hoe dat zoveel jaar terug was, of zou zijn geweest. Ik vind het net iets te veel afwegingen en spelen met tijd om er nog echt goed in te komen, ook omdat er verder weinig gebeurt in het verhaal zelf. 

Je hebt wel enkele mooie zinnen die je symboliek versterken waardoor ik je verhaal alsnog kan waarderen voor hoe je het hebt uitgewerkt. Dat zijn: 
ik concludeer dat we elkaar op het juiste moment hebben ontmoet. Precies op tijd en toch hopeloos te laat. 

Om dan later af te sluiten met:

‘Zeg jij maar waar, dan geef ik aan hoe snel.’

Al met al geen verkeerd verhaal.

Groet, 

Nadine

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Mespunt, fijn om te lezen zo'n 'mijmerend' verhaal. Vooral de zin die begint met: 'Je zwaait en ik zwaai en ik vraag me af of de jongere ik, de jongere jij had zien staan...' las ik met veel plezier. 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi idee, met een paar prachtige zinnen, maar het verdient meer uitwerking en meer actie. Met plezier gelezen.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik vind het eigenlijk wel mooi zoals het is. Lekker lange meanderende zinnen, die ik normaal niet zo passend vind, maar hier voor mij in de sfeerbepaling wel op hun plek zijn. Het heeft een beetje het spel van afstoten en aantrekken tegelijkertijd in zich. Met daarnaast de verwarring/ spanning en het verlangen van de hoofdpersoon. Het vrij nuchtere eind vind ik mooi passen bij het voorgaande.